หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1538

เลอศิลป์เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย

เขารู้ว่ารษิกากำลังปิดบังอะไรบางอย่างจากเขาอยู่เมื่อเธอชะงักไปพักหนึ่ง

“ทำไมเขาถึงไม่ยอมพูดเรื่องงาน? มันไม่ดีกว่าเหรอถ้าสรุปสัญญาที่จะทำให้เขาได้ผลกำไรเร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้?” เลอศิลป์ถามอย่างใจเย็นโดยพยายามจะเล่นไปตามน้ำ

รษิกาหลุบตาลงขณะที่เธอตอบว่า “เขาดื่มมามากและรู้สึกเหมือนเขาจะไม่ได้อยู่ในอาการที่จะคุยเรื่องธุรกิจได้เลย”

เจตนินดื่มจนเมาเหรอ?

เลอศิลป์หรี่ตาขณะที่เขาพูดว่า “ข้อตกลงทางธุรกิจส่วนมากก็จะปิดได้ตอนดื่มนี่แหละ เจตนินเป็นทายาทตระกูลดำรงกุล ผมเลยมั่นใจว่าเขาจะต้องปิดข้อตกลงผ่านการดื่มมาได้หลายต่อหลายครั้งแล้วล่ะ เขาต้องมีเหตุผลอื่นที่ไม่ยอมคุยเรื่องธุรกิจกับคุณ”

ดวงตาของรษิกาเบิกกว้างเมื่อเธอนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ เธอไม่สามารถเล่าให้เขาฟังถึงการเจรจาที่ล้มเหลวเพราะเธอปฏิเสธคำสารภาพรักของเจตนินไป

ขณะที่เธอไม่ได้มีใจให้เจตนิน เธอก็เชื่อว่าการสารภาพรักนั้นเป็นเรื่องส่วนตัว จึงไม่อยากเปิดเผยเรื่องนี้กับเลอศิลป์

รษิกามองเขาอย่างระมัดระวังขณะที่เธอพูดว่า “บางทีเขาอาจจะไม่อยากคุยเรื่องงานเพราะกำลังฉลองอยู่ก็ได้มั้งคะ ฉันจะไปเจอเขาอีกครั้งที่ดำรงกุลกรุ๊ปวันพรุ่งนี้ คุณพอมีเวลาจะไปกับฉันไหม?”

เธอไม่รู้ว่าจะเผชิญหน้ากับเจตนินอย่างไรหลังจากเกิดเหตุการณ์เมื่อครู่นี้

อีกอย่าง เธอยังต้องการให้เลอศิลป์ช่วยตรวจสอบรายละเอียดของสัญญาด้วย

เป็นธรรมดาที่เลอศิลป์จะไม่ปฏิเสธคำขอของเธอ

ขณะที่เขาไม่พอใจที่เธอปิดบังความจริงจากเขา เขาก็ยินดีที่จะลืมมันไปเพราะเธอต้องการให้เขาไปพบเจตนินกับเธอ

เช่นนั้นแล้ว หัวข้อการสนทนาของพวกเขาจึงเปลี่ยนไปเป็นเรื่องสัญญาที่พวกเขาจะเซ็นกับเจตนินในวันพรุ่งนี้

เมื่อเอกพลกับศศิตายังไม่กลับมาที่บ้านฟ้าศิริสวัสดิ์ เด็กทั้งสามคนก็มารวมตัวกันรอบๆ คติยาและเล่าเรื่องที่โรงเรียนให้เธอฟัง

“พ่อผมส่งข้อความมาก่อนหน้านี้ บอกว่าพ่อจะกินข้าวกับแม่ข้างนอก ดังนั้นพวกเราก็กินข้าวกันก่อนได้เลย” เลอศิลป์ตอบขณะที่เปิดโทรศัพท์ของเขาให้เธอดู

รษิกาถอนหายใจโล่งอกเมื่อเธอเห็นข้อความจากเอกพล

เธอยังรู้สึกว่าเอกพลพยายามจะช่วยเธอและลูกๆ เขารู้ว่าบรรยากาศจะตึงเครียดอย่างไม่น่าเชื่อถ้าพวกเขาได้ทานอาหารเย็นพร้อมกันกับศศิตา เขาจึงพาเธอออกไปข้างนอกเพื่อให้ทุกคนได้ทานมื้อเย็นกันอย่างสงบสุข

รษิการู้สึกขอบคุณมากเมื่อเธอได้รู้ว่าเขาทำแบบนี้เพื่อเธอและเด็กๆ

เลอศิลป์โอบแขนของเขาไว้รอบไหล่เธอ และพูดด้วยแววตายืนยันให้เธอมั่นใจ “พ่อแม่ผมจะย้ายออกไปในอีกสองสามวัน อย่าไปถือสาคำพูดแม่ผมเลยนะ โอเคไหม? แค่บอกผมมาก็พอถ้าแม่ก่อเรื่องอะไรให้คุณอีก แล้วผมจะไปคุยกับแม่เอง”

รษิกาเม้มปากและยิ้มตอบ “ฉันรู้ แต่คุณจะมีเรื่องให้ต้องจัดการเยอะเลยนะ”

“ท่าทีของผมที่มีต่อคุณเมื่อก่อนนี้เป็นสิ่งที่ทำให้ทุกอย่างระหว่างแม่กับคุณตึงเครียด ผมเป็นต้นเหตุทำให้แม่เข้าใจผิด ดังนั้นผมก็ควรจะเป็นคนแก้ไขเอง” เลอศิลป์พูดอย่างเคร่งขรึม