หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1552

เลอศิลป์ขมวดคิ้วเล็กน้อยและเหลือบมองโทรศัพท์ของเขาเอง ดูเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นนะ

“คุณแน่ใจเหรอ?” เขาถามรษิกา

รษิกาลังเลก่อนจะส่ายหน้า “ฉันอาจจะคิดไปเองก็ได้ ตอนนี้พอมาลองคิดดูแล้ว ฉันว่าก็ไม่มีอะไรแปลกๆ เกิดขึ้นหรอก”

เลอศิลป์กอดเธอแล้วยืนยันกับเธอด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า “ถ้าคุณรู้สึกว่ามีอะไรผิดปกติไปก็บอกผมนะ อย่ากลัวไปเลย ผมอยู่กับคุณด้วย และผมจะไม่ปล่อยให้มีเรื่องแย่ๆ เกิดขึ้นกับคุณเด็ดขาด”

รษิกายิ้มแล้วเอนกายไปพิงหน้าอกเขา

ไม่นาน ลิฟต์ก็มาถึงชั้นบนสุดของห้าง และเลอศิลป์ก็พารษิกาเข้าไปในโรงภาพยนตร์

รษิกาคิดว่าพวกเขาต้องไปรับตั๋วที่เคาน์เตอร์ แต่เธอก็เห็นเลอศิลป์เดินตรงไปยังทางเข้าโรงภาพยนตร์และพูดอะไรบางอย่างกับพนักงานก่อนจะหันมายืนรอเธอ

เธอตัวแข็งทื่อไปพักหนึ่งก่อนจะเดินตามเขาไป “เราไม่ต้องไปซื้อตั๋วก่อนเหรอ?”

พนักงานหน้าประตูยิ้มแล้วอธิบายว่า “สุภาพบุรุษท่านนี้จองโรงหนังทั้งโรงเอาไว้แล้วครับ รบกวนแจ้งเราได้เลยนะครับว่าคุณอยากให้เริ่มฉายหนังเมื่อไร”

เป็นอีกครั้งที่รษิกาตกตะลึง

ก่อนที่เธอจะตั้งสติได้ เลอศิลป์ก็พาเธอเข้าไปในโรงภาพยนตร์แล้ว

เห็นได้ชัดว่าในโรงภาพยนตร์มีแต่พวกเขาสองคนเท่านั้น

นาทีที่พวกเขานั่งลง พนักงานก็เริ่มเอาเครื่องดื่มและของว่างมาเสิร์ฟให้ พนักงานคนนึงสอบถามพวกเขาว่าต้องการให้เริ่มฉายภาพยนตร์เลยหรือเปล่า

แทนที่จะตอบคำถาม เลอศิลป์เหลือบมองรษิกาและส่งสัญญาณบอกพนักงานให้ถามความเห็นของหญิงสาว

ทันใดนั้น รษิกาก็รู้สึกเหมือนเธอได้กลับไปอยู่ในร้านเสื้อผ้าผู้ชายเมื่อครู่นี้

โชคดีสำหรับเธอที่พนักงานไม่ได้กระตือรือร้นหรือพูดคุยเก่งเหมือนพนักงานขายที่ร้านเสื้อผ้า

เสียงของเลอศิลป์ดังอยู่ข้างหูเธอ

“ไม่จำเป็นหรอกค่ะ ดูหนังกันเถอะนะ” รษิกาตั้งสติแล้วยิ้ม มันเป็นการออกเดทที่เยี่ยมมากๆ ฉันไม่อยากทำลายมันเพราะเห็นแก่เลอศิลป์

ในเวลาเดียวกัน เธอก็ยังคงปิดบังบางอย่างไว้จากเขาเพื่อปกป้องความรู้สึกของเลอศิลป์ เขาจองโรงหนังไว้ทั้งโรงแล้ว ขาดแต่บรรยากาศการเดทดูหนังที่เหมาะสมเท่านั้น

ภาพยนตร์เริ่มฉาย และรษิกาก็กำลังดูภาพยนตร์และพูดคุยกับเลอศิลป์เรื่องฉากที่เกี่ยวข้องกับความรู้ทางการแพทย์

เลอศิลป์ฟังเธออย่างตั้งใจ

รษิกาไม่รู้ว่าฉากต่างๆ นั้นดูโง่เกินไปหรือเธอได้รับอิทธิพลจากการที่เลอศิลป์ฟังคำอธิบายของเธออย่างตั้งใจ แต่เธอรู้สึกรำคาญเมื่อภาพยนตร์ดำเนินไป นี่มันอะไรกัน? ทำไมหนังถึงได้เผยแพร่ข้อมูลทางการแพทย์ที่เป็นเท็จ? พวกเขาพยายามหลอกลวงสาธารณชนหรือเปล่า?

ด้วยความหงุดหงิด รษิกาไม่อยากอธิบายฉากต่างๆ อีกต่อไปแล้ว เธอกลับเคี้ยวป็อปคอร์นไปแทน ถึงหนังจะแย่มาก แต่ป็อปคอร์นนี่ก็อร่อยมากๆ เลย!

หลังจากภาพยนตร์จบลงแล้ว พวกเขาก็ไปที่รถแล้วขับกลับบ้าน ขณะที่พวกเขาอยู่ระหว่างทาง เลอศิลป์ก็ถามเธอด้วยความสงสัย “หนังเรื่องเมื่อกี้ผิดพลาดไปเยอะเลยเหรอ? ถ้ามันจำเป็น ผมจะระงับการฉายแล้วจ่ายให้ผู้กำกับไปถ่ายใหม่ทั้งหมดได้นะ”