หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1555

“ออกมาทำไม?”

เมื่อเห็นว่าเลอศิลป์ตามเธอออกมา ศศิตาก็คิดว่าเขาอยากจะขอโทษเธอ

อย่างไรเสีย มันก็น่าขันมากที่เขาเป็นคนไล่เธอไป ทั้งที่เธอเป็นแม่ของเขา

แต่เลอศิลป์เพียงแค่มารับกระเป๋าจากมือเธอแล้วไปวางไว้ที่รถให้เธอ จากนั้น เขาก็หันไปมองเธออย่างไม่พอใจ

“ผมบอกแม่แล้วว่ารษิกาคือภรรยาที่ผมต้องการ ผมหวังว่าแม่จะให้เกียรติเธอหน่อย เห็นแก่หน้าผมบ้าง ผมเชื่อว่าเธอเองก็อยากให้ครอบครัวสามัคคีกันอยู่ลึกๆ ในใจ”

น้ำเสียงที่แข็งกร้าวและโจ่งแจ้งของเขาทำให้ศศิตาโกรธมากจนหน้าของเธอแดงก่ำ “ลูกอยากให้แม่ให้เกียรติเธอเหรอ? แล้วใครจะให้เกียรติแม่บ้างล่ะ? ลูกชายแท้ๆ ไล่แม่ออกจากบ้านตอนดึกเพราะเธอ แต่แม่ยังต้องอ้อนวอนเธออีกเหรอ?”

เลอศิลป์ขมวดคิ้วเป็นปม “แม่อยู่ที่บ้านใหญ่สบายๆ แต่แม่ก็ย้ายมาอยู่ที่นี่เพื่อแทรกแซงชีวิตของเรา อีกอย่าง ผมแค่แนะนำให้แม่กลับไปบ้านใหญ่ แม่เองนั่นแหละที่เลือกจะย้ายออกไปในเวลานี้”

อันที่จริง เขาประหลาดใจมากที่แม่ของเขาย้ายออกไปจากบ้านในกลางดึก

เขาไม่ได้คาดคิดไว้เลยว่าเธอจะใช้เรื่องนี้มาโทษว่าเป็นความผิดของรษิกาด้วย

“นี่ลูกพูดอย่างนี้กับแม่เพราะผู้หญิงคนนั้นเหรอ?” ดวงตาของศศิตามีแววไม่อยากจะเชื่อ

เช่นนั้นแล้ว สีหน้าของเลอศิลป์ก็ยิ่งเคร่งเครียดมากขึ้น “เธอมีชื่อนะครับแม่ อย่าได้เรียกเธอแบบนั้นอีก แล้วก็พวกเด็กๆ ด้วย”

ศศิตาอ้าปากค้างกับลูกชายตรงหน้าเธอ อารมณ์มากมายเจืออยู่ในแววตาของเธอ

หลายปีที่ผ่านมา เขาไม่เคยทำแบบนี้กับฉันเลย ไม่แม้แต่ตอนที่ฉันบังคับให้เขาทำสัญญาแต่งงานระหว่างเขากับอัญชสาให้ลุล่วง ตอนนี้รษิกากลับมาแล้ว ก็เหมือนกับว่าเขาเปลี่ยนไปเป็นคนละคน ไม่ใช่แค่ว่าเขากล้าจะเถียงฉันเท่านั้น แต่ยังตักเตือนฉันด้วย! แล้วก็ไอวี่ ที่ผ่านมาเธอผูกพันกับฉันมาก แต่ตอนนี้เธอก็เกาะติดกับผู้หญิงคนนั้นเช่นกัน เฮอะ! ฉันคิดว่าผู้หญิงคนนั้นคงจะสะกดทั้งลูกชายและหลานสาวของฉันจนพวกเขาจะเข้าข้างเธอตลอดไป!

ขณะที่เธอคิดเช่นนั้น ความโกรธของเธอก็พุ่งสูงขึ้นมา

เมื่อเธอได้นึกถึงกองเสื้อผ้าหรูหราที่รษิกาซื้อมาด้วยเงินของตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์ ความทุกข์และขุ่นเคืองใจก็เข้าครอบงำศศิตา

“งั้นแม่ก็น่าจะกลับได้แล้วในเมื่อแม่ตัดสินใจจะออกไปคืนนี้เอง มันดึกแล้วครับ”

ดี วันนี้ฉันจะปล่อยไปก่อน แต่ฉันจะไม่ยอมให้ผู้หญิงคนนั้นได้แต่งงานเข้ามาตระกูลของเราได้อย่างง่ายๆ หรอก!

“คุณนายศศิตาไปแล้วเหรอคะ?”

เมื่อเห็นเลอศิลป์กลับเข้ามาในบ้าน รษิกาก็ถามเขา

เลอศิลป์โบกมือให้คติยาพลางก้มหน้าลงเล็กน้อยเพื่อให้เธอออกไปก่อน คติยาเข้าใจความหมายของเขาทันทีและจากไป

“ผมเป็นคนบอกแม่ให้กลับไป แม่เข้ามาอยู่ในบ้านผมตั้งสองวันแล้ว ดังนั้นผมจึงคิดว่าแม่ไม่อยากย้ายกลับไปบ้านใหญ่ ผมไม่เคยคาดหวังให้แม่เลือกที่จะกลับไปในเวลาแบบนี้ ผมขอโทษนะ อย่าถือสาคำพูดของแม่เลย แม่แค่โกรธที่ผมไม่ยอมให้แม่อยู่ที่นี่ต่อไป”

เลอศิลป์มองรษิกาอย่างขอโทษ

แม้เขาจะพูดเช่นนั้น แต่รษิกาก็เข้าใจความหมายในคำพูดของศศิตาก่อนหน้านี้เป็นอย่างดี

เธอฝืนยิ้ม “ฉันรู้ ฉันแค่หวังว่าเธอจะไม่โกรธฉัน”