หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1557

ทั้งสองคนจากกันไปหกปี หลังจากเจอกันอีกครั้ง รษิกาก็หลีกเลี่ยงสัมผัสจากเลอศิลป์มาโดยตลอด

เมื่อในที่สุดเธอก็ยอมรับเขา เลอศิลป์จึงต้องการจะชดเชยระยะเวลาหกปีที่ผ่านมาในคราวเดียว

ตอนแรกเขาคิดว่าจะให้เวลาเธอได้พักสักสองวัน แต่เขาก็ไม่คิดว่าเธอจะทำตัวน่ารักมากขนาดนั้นในวันนี้

ทั้งความจริงจังตอนที่เธอเจรจากับเจตนินและการแสดงออกถึงความรักของเธอขณะที่ซื้อของกับเขาเป็นสิ่งที่ทดสอบความยับยั้งชั่งใจของเขาอย่างมาก

เมื่อเขาเห็นเธอสวมชุดที่เขาเลือกให้เองก่อนหน้านี้ เขาก็ปล่อยใจให้เตลิดไปมากกว่าที่เป็น

การจูบของเขากินเวลานานจนรษิกาแทบจะหายใจไม่ออก นอกจากนั้น เธอยังเกรงว่าคติยากับเด็กๆ จะกลับมาโดยไม่มีสัญญาณบอกล่วงหน้า เธอจึงยกมือขึ้นมาดันตัวเขาออกไป

จนกระทั่งถึงตอนนั้น เลอศิลป์ก็ปล่อยมือออกจากด้านหลังศีรษะของเธอแล้วใช้นิ้วแตะริมฝีปากของเธอ

รษิกาถอยออกไปเล็กน้อย “คุณเป็นอะไรไป?”

เมื่อมองเห็นความรักอันแรงกล้าในแววตาของเขา เธอก็หวนนึกถึงการกระทำอันเร่าร้อนของพวกเขาเมื่อคืนก่อนอย่างไม่หยุดยั้ง หัวใจของเธอเต้นผิดจังหวะทันที

“เนื่องจากคุณเอกพลและคุณนายศศิตาย้ายออกไปแล้ว ห้องพักแขกจึงควรจะว่างในวันนี้ ฉันจะไปเปลี่ยนผ้าปูที่นอน คืนนี้ฉันจะไปใช้ห้องนั้นค่ะ!” เธอพึมพำอย่างรู้สึกผิด

หลังจากพูดเช่นนั้นแล้ว เธอก็หันหลังวิ่งออกไป

อันที่จริง ฉันทนความแข็งแกร่งของเขาไม่ไหวแล้ว!

แต่ไม่มีใครคาดคิดว่าเลอศิลป์จะลุกขึ้นมาอุ้มเธอไว้ในท่าเหมือนเจ้าบ่าวอุ้มเจ้าสาว

“โอ้!”

รษิกากลั้นหายใจด้วยความกลัว เธอยกมือขึ้นอย่างไม่รู้ตัวแล้วกอดรอบคอของเขาเอาไว้

เลอศิลป์พูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่เหลือช่องว่างให้โต้เถียง “ตั้งแต่คุณย้ายเข้ามาในบ้านฟ้าศิริสวัสดิ์ ผมก็ไม่เคยคิดเลยว่าจะให้คุณไปอยู่ในห้องนอนแขก”

เมื่อได้ยินความจริงจากเขาในที่สุด รษิกาก็รู้สึกอับอายและเคืองใจ แต่เธอก็นึกถึงลูกๆ และประท้วงออกมาเบาๆ “วางฉันลง! เด็กๆ จะมาตามหาฉันหลังจากพวกเขากลับมาในบ้านนะ!”

กระนั้น เลอศิลป์ก็ยังไม่สะทกสะท้าน “คติยาจะดูแลพวกเขาเอง ตอนคุณไม่อยู่บ้าน เธอก็ดูแลพวกเขาเป็นอย่างดีนี่นา”

“แต่ฉันต้องพักผ่อนนะ!” เสียงของรษิกากลายเป็นเสียงกระซิบ

เมื่อพูดเช่นนั้นแล้ว แววตาของเลอศิลป์ก็มีความลังเลเจือเข้ามา

ถ้าเป็นคนอื่น ฉันจะทุบเขาตรงที่เจ็บปวดเลย แต่ว่านี่คือเลอศิลป์…

หลังจากนั้น ใบหน้าของเธอก็แดงก่ำ เธอพลิกตัวไปอย่างเกรี้ยวกราด โดยไม่อยากเผชิญหน้ากับชายที่อยู่ข้างๆ เธออีกต่อไป

เมื่อคืนฉันเป็นลมไปเพราะเขาทำให้ฉันเจอแบบนั้น แต่เขาก็ยังแสร้งทำเป็นกังวลอยู่อีก! เขาหน้าซื่อใจคดขนาดไหน!

เลอศิลป์บูดบึ้ง “ผมไม่เคยคิดเลยว่าคุณจะเหนื่อยขนาดนี้ คราวหน้าผมจะระมัดระวังให้มากขึ้นและให้คุณพักผ่อนให้เพียงพอ ผมจะไม่มีวัน…”

รษิกาลุกขึ้นจากเตียงขณะที่ทนต่อความเจ็บปวดที่เอวของเธอ เธอขัดจังหวะด้วยเสียงแผ่วเบา “ไม่มีครั้งหน้าแล้ว! ฉันอยากนอนในห้องรับแขก!”

ฉันจะไม่เชื่อเขาอีกแล้ว โดยเฉพาะเมื่อเราอยู่บนเตียง!

ในที่สุดเมื่อได้ลิ้มรสเธอ เลอศิลป์ก็ไม่ยอมให้เธอหนีจากเขาไปได้เลย

แต่เมื่อคิดว่าเมื่อคืนนี้เขาทำเกินไปหน่อย เขาก็ได้แต่ยิ้มอย่างรู้สึกผิด

“เอาล่ะ คุณอยู่ห้องนอนใหญ่ ส่วนผมจะไปนอนที่ห้องรับแขก โอเคไหม? รีบนอนพักผ่อนสักหน่อยเถอะ ผมจะพาเด็กๆ ไปโรงเรียนเอง แล้วผมจะกลับมาก่อนที่คุณจะรู้ตัว”

หลังจากที่เขาพูดอย่างนั้น เขาก็ประคองเธอให้นอนลงอย่างระมัดระวัง จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นไปอาบน้ำ