หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1559

รษิกาฟังคำอธิบายของเลอศิลป์อย่างตั้งใจ

จากนั้น เลอศิลป์ก็เสริมว่า “สิ่งที่คุณต้องทำคือหนักแน่นในผลกำไรของเจตนิน จากนั้นก็เพิ่มเปอร์เซ็นต์ไปทีละนิด ถ้าเขาต้องการกำไรจริงๆ เขาจะยอมจำนนอย่างแน่นอน”

หลังจากได้ยินเช่นนั้น รษิกาก็พยักหน้าเข้าใจ “ฉันเข้าใจแล้วล่ะ”

เลอศิลป์เลิกคิ้ว “เป็นไปตามที่คาดหวังจากคนเป็นนายหญิงแห่งบ้านฟ้าศิริสวัสดิ์เลยนะ คุณฉลาดมากจริงๆ”

เมื่อเขาหยอกเธอเช่นนั้น รษิกาก็แกล้งทำเป็นโมโหและหันกลับไปเพื่อจะสั่งคติยาให้ช่วยเธอเตรียมห้องรับรองแขกเอาไว้ให้พร้อม

อนิจจา คติยาไม่รู้ไปอยู่ที่ไหน

“คุณมองหาใครเหรอ?”

เลอศิลป์ส่งเสียงราวกับเขาอ่านใจเธอไม่ออก

“คติยาอยู่ไหน?” รษิกาฮึดฮัด

แน่นอนว่า เลอศิลป์คิดไว้แล้วว่าเธอจะตอบอย่างนี้

เขามองเธออย่างขบขัน “เธอจะมาอยู่ที่นี่ทำไมในเมื่อนี่คือเวลาที่เราควรจะอยู่กันตามลำพัง?”

เมื่อพูดเช่นนั้นแล้ว เขาก็นวดเธอแรงขึ้น “หรือว่าคุณอยากจะให้เธอเห็นว่าผมบริการคุณได้ดีแค่ไหน?”

พอเขาพูดแบบนั้น รษิกาก็แก้มแดงและยกมือขึ้นมาปัดเขาออกไป

เลอศิลป์รู้เจตนาของเธอ เขาขอโทษพลางหัวเราะเบาๆ “โอเค ผมขอโทษ ผมให้เธอออกไปเพราะผมรู้ว่าคุณเขิน”

ตอนนั้นเองที่รษิกามีสีหน้าผ่อนคลายขึ้น

หลังจากนั้น เลอศิลป์ก็ถามอย่างมีเลศนัย “ผมเป็นที่ปรึกษาที่ดีมากใช่ไหมล่ะ? คุณไม่คิดว่าจะต้องขอบคุณผมหน่อยเหรอ? ในเมื่อผมสอนคุณไปตั้งมากมายเมื่อกี้นี้”

เพราะรษิการู้ว่าเรี่ยวแรงของเธอสู้เขาไม่ได้ และการดิ้นรนก็รังแต่จะเสียเปล่า เธอจึงปล่อยให้เขาทำตามอำเภอใจ

เขาอุ้มเธอขึ้นไปข้างบนแล้ววางลงอย่างระมัดระวัง เลอศิลป์เดินไปเดินมาก่อนที่จะเอาของว่างมาให้เธอมากมาย เขาวางของว่างเหล่านั้นไว้ที่หัวเตียง และท้ายที่สุดแล้ว เขาก็รินน้ำให้เธอไว้อีกแก้วหนึ่ง

ขณะที่เธอคิดว่าเขาจะไปห้องทำงานเพื่อจัดการงานที่คั่งค้าง เขาก็เลิกผ้าห่มขึ้นมาแล้วสอดตัวเข้าไปก่อนจะดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขน

“คุณไม่เข้าไปที่บริษัทมันจะไม่เป็นไรจริงๆ เหรอ? แล้วคุณยังมีงานที่ต้องทำเรื่องออนไลน์นั่นด้วยใช่ไหม?” รษิกายังคงเป็นกังวล

แต่เลอศิลป์ก็แค่กอดเธอเอาไว้แล้วจูบที่ข้างลำคอของเธอ “วันนี้ไม่มีงานไหนสำคัญเท่าคุณแล้วล่ะ ตอนนั้น ผมทำคุณเหนื่อยมาทั้งคืน และคุณก็ยังต้องตื่นแต่เช้ามาทำงาน นั่นเป็นความผิดพลาดของผมเอง คราวนี้ผมจะไม่ทำผิดซ้ำสองอีก”

เมื่อนึกถึงความรู้สึกของเธอตอนที่เธอตื่นขึ้นมาตามลำพังในเช้าวันนั้น รษิกาก็เปรียบเทียบมันกับความสุขจากการกอดอันอบอุ่นของชายคนนั้นในตอนนั้น รอยยิ้มก็ค่อยๆ ปรากฏบนใบหน้าของเธอ

“ฉันหวังว่าชีวิตจะเป็นเช่นนี้ได้ทุกวัน”

สัมผัสของร่างกายที่อ่อนนุ่มในอ้อมแขนของเขาทำให้เลอศิลป์กระชับแขนของเขารอบตัวเธออย่างควบคุมไม่ได้