หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1567

รษิกาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกเสียกำลังใจหลังจากไม่สามารถติดต่อกับผู้จัดจำหน่ายสมุนไพรที่น่าพอใจได้หลังจากโทรติดต่ออยู่ตลอดช่วงบ่าย

เธอติดต่อผู้จัดจำหน่ายสมุนไพรที่เคยร่วมงานกับสถาบันวิจัยแทบจะทั้งหมดแล้ว

ถ้าฉันหาหุ้นส่วนที่เท่าเทียมกันไม่ได้ ทางเลือกเดียวที่ฉันมีคือพยายามปิดข้อตกลงกับเจตนินให้ได้ ถ้าเป็นอย่างนั้น สถาบันวิจัยก็จะเสียเปรียบ

รษิกาคิดหาทางแก้อื่นไม่ออกแม้จะคิดมาจนถึงตอนเย็นแล้วก็ตาม ในเวลานั้น เลอศิลป์ก็โทรมาพอดี

เธอตั้งสติก่อนที่จะรับสายเขา

“นี่คุณเลิกงานแล้วหรือยัง?” น้ำเสียงเขาเต็มไปด้วยความเป็นห่วง

เมื่อได้ยินเสียงชายหนุ่ม รษิกาก็รู้สึกได้ถึงความคับข้องใจที่ท่วมท้นในตัวเธอ ถึงกระนั้น เธอก็ยังฝืนหัวเราะเพราะเธอไม่อยากให้อารมณ์ของเธอแสดงออกมา

“ยังเลยค่ะ แต่วันนี้ก็ไม่มีอะไรให้ทำมากนะ ฉันกลับบ้านได้เลยแหละ มีอะไรหรือเปล่า?”

เลอศิลป์ขมวดคิ้วเล็กน้อยเพราะเขาสัมผัสได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติในน้ำเสียงเธอ “งั้นผมจะไปรับคุณแล้วกัน แล้วเราไปรับลูกๆ ที่โรงเรียนด้วยกันนะ”

รษิกาผ่อนคลายขึ้นอย่างไม่รู้ตัวเมื่อได้ยินว่าเขาจะมา ใจเธอเจือไปด้วยความคาดหวัง แล้วเธอก็ยิ้มออกมาจากใจจริง “โอเคค่ะ ฉันจะรอนะ”

ทั้งสองวางสายไป รษิกาเป็นห่วงว่าเขาจะรู้ว่าเธอกำลังรู้สึกไม่ดีเมื่อพวกเขาพบกัน เธอจึงพยายามอย่างมากที่จะตั้งสติเอาไว้

ลลิตาเข้ามาในห้องทำงานเธอ “คุณหมอรษิกาคะ กลับแล้วหรือยัง? มีเรื่องเกี่ยวกับสมุนไพรที่ท้าทายมากให้ต้องจัดการไหมคะ? ฉันช่วยอะไรคุณได้บ้างหรือเปล่า?”

ใบหน้าของรษิกาไม่ซีดเผือดและไม่ตึงเครียดเหมือนตอนแรก หลังจากเธอได้คุยกับเลอศิลป์แล้ว

เธอรู้สึกซึ้งใจหลังจากได้ยินคำพูดของลลิตาซึ่งแสดงถึงความมีน้ำใจ

เธอยิ้มให้ลลิตาแล้วพูดว่า “ไม่เป็นไรหรอก คุณคงช่วยอะไรฉันไม่ได้มากเพราะเพิ่งกลับมาจากต่างประเทศ แล้วก็ไม่มีเส้นสายด้วย ฉันขอรบกวนให้คุณช่วยดูการดำเนินการในโรงงานให้ทีก็แล้วกันนะ”

ลลิตาพึมพำตอบรับก่อนจะบอกลารษิกา จากนั้น เธอก็เลิกงานไปก่อน ขณะที่รษิกายังอยู่ในห้องทำงานต่อไป

เลอศิลป์เหลือบมองเธอผ่านกระจกมองหลัง

เขาเห็นเธอหลุบตาลงและประสานมือไว้ที่เข่าตัวเองอย่างไม่รู้ตัว

เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ได้พูดความจริงไปเสียทั้งหมด เพราะเธอจะมีท่าทีแบบนี้เวลาเธอโกหก

เขาไม่จำเป็นต้องซักไซ้ไล่เรียงก็รู้ได้ว่าการเจรจาในช่วงบ่ายนั้นไม่ได้เป็นไปด้วยดีนัก

กระนั้น เมื่อเขาสัมผัสได้ว่าเธอไม่อยากอธิบาย เลอศิลป์ก็ตัดสินใจจะเชื่อมั่นในตัวเธอและให้เวลาเธอจัดการกับปัญหานี้ไปเองก่อน

จากนั้น เขาก็สตาร์ทรถ แทนที่จะถามอะไรมากมาย เขากลับพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำไปว่า “การโต้เถียงกันเป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ในการทำธุรกิจนะ ดังนั้นก็ไม่จำเป็นต้องรีบร้อนอะไรหรอก”

รษิกาพยักหน้า