หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1577

“นั่งสิ” เลอศิลป์จับมือรษิกาไว้และทำท่าให้เธอนั่งลงบนโซฟา

หลังจากเธอนั่งแล้ว เลอศิลป์ก็ก้าวเข้าไปในห้องนักบิน

รษิกาเงยหน้าขึ้นมามองดูเขาสั่งการอากาศยาน เวลาต่อมา เฮลิคอปเตอร์ก็ค่อยๆ ขึ้นไปบนฟ้า

“คุณขับเฮลิคอปเตอร์เป็นด้วยเหรอ?” เธอถามด้วยความมึนงง

เลอศิลป์หัวเราะ “บอกตามตรงนะ บนโลกนี้มีอยู่ไม่กี่อย่างหรอกที่ผมไม่รู้ว่าต้องทำยังไง”

รษิกาอึ้งไปพักหนึ่ง เขาพูดไม่ผิดหรอก ดูจากที่เขาเกิดในตระกูลที่ร่ำรวยมาก เขามีตั้งแรงทั้งเงินในการไปทำตามความสนใจและงานอดิเรกที่เขาชอบ แย่หน่อยที่เขาไม่เคยแสดงให้เห็นเลยตอนที่เรายังแต่งงานกันอยู่

เลอศิลป์พอเดาได้ว่าเธอกำลังคิดอะไร เขาเหลือบกลับไปมองและพูดว่า “ผมเพิ่งจะได้เรียนขับเฮลิคอปเตอร์เมื่อสองปีก่อนนี้เอง ส่วนทักษะที่เหลือของผม เอาไว้ต่อไปผมจะแสดงให้ดูนะ”

รษิกาส่งยิ้มให้เขาน้อยๆ

ขณะที่เฮลิคอปเตอร์บินขึ้นฟ้าไป เลอศิลป์ก็แนะนำว่า “ดูนอกหน้าต่างสิ”

รษิกามองออกไปเห็นพระจันทร์และดวงดาวที่ส่องแสงสว่างอยู่ต่อหน้าต่อตาเธอ ทำให้เธอรู้สึกราวกับสามารถสัมผัสมันได้แค่เอื้อมมือออกไปเท่านั้น

ขณะที่เธอมองดูดวงดาวต่างๆ บนฟ้าที่ค่อยๆ ผ่านสายตาเธอไป เธอก็ค่อยๆ รู้สึกผ่อนคลายและพึงพอใจ

เธอละสายตาแล้วบอกว่า “สวยจังเลยนะคะ”

เลอศิลป์ดีใจที่เธอชอบการเดินทางครั้งนี้ “คุณอยากไปดูทะเลไหม?”

รษิกาพยักหน้าไปก่อน แต่ไม่นานหลังจากนั้น เธอก็ถามอย่างลังเล “ได้เหรอคะ? นี่มันก็ดึกมากแล้วนะ”

แต่รษิกาก็ยังอดประหม่าไม่ได้ขณะที่ร่างกายเธอตึงเครียดขึ้น

เมื่อได้เห็นว่าเธอเริ่มตึงๆ เลอศิลป์ก็จูบที่หลังหูเธอและหัวเราะ “ตราบใดที่ผมได้อยู่ข้างคุณ ต่อให้เครื่องตกผมก็ไม่กลัวหรอก”

เธอรีบปิดปากเขาในทันใด “อย่ามาพูดไร้สาระแบบนั้นนะ! เราจะไม่ตก ลูกเรายังเด็กอยู่เลย!”

เลอศิลป์ก้มลงซุกหน้าเขาไว้ที่ซอกคอของเธอด้วยความเสียใจ “งั้นคุณจะตายไปกับผมไหมถ้าพวกเขาโตขึ้นแล้ว?”

เขาพูดทีเล่นทีจริง

รษิกาคลายมือเธอออกแล้วจ้องมองเขาด้วยความสงสัย “คุณเป็นอะไรไป? ทำไมจู่ๆ ก็ถามอะไรแบบนี้?”