หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1583

รษิกายังคงคิดเรื่องเกี่ยวกับสมุนไพรจนกระทั่งขึ้นรถมา เธอจึงไม่ได้ยินคำถามของเลอศิลป์

จนเมื่อเครื่องยนต์ทำงาน เธอจึงตั้งสติขึ้นมาได้ “เราจะไปไหนกันเหรอคะ?”

เลอศิลป์ตอบไปว่า “ผมไม่รู้ว่าคุณอยากกินอะไร ผมก็เลยจะเลือกสุ่มๆ เอา”

รษิกาพยักหน้า ขณะที่เธอไม่ได้อยู่ในอารมณ์จะคิดเรื่องนั้น

ไม่นานนัก รถก็เข้ามาจอดอยู่ถัดจากทางเข้าร้านอาหาร

เลอศิลป์ลงจากรถแล้วเปิดประตูให้รษิกา เธอยังคงมึนงงอยู่และเต็มไปด้วยความกังวล สีหน้าเธอแสดงออกถึงความคิดอย่างชัดเจน

เมื่อเห็นเช่นนั้น เลอศิลป์ก็เลิกคิ้วด้วยความเป็นห่วง เขาระงับความกังวลของเธอแล้วพาเธอเข้าไปในร้านอาหาร

อาหารมื้อนั้นจบลงอย่างไม่ค่อยดีนัก เพราะรษิกาไม่อยากทานอะไร เธอเต็มไปด้วยความกังวล มากเสียจนไม่รับรู้รสชาติอาหาร

เธอทานอิ่มอย่างรวดเร็ว แต่เพราะเลอศิลป์อยู่ตรงหน้า เธอจึงกินเข้าไปอีกสองสามคำ

“ความร่วมมือกับดำรงกุลไม่เป็นไปด้วยดีใช่ไหม?” เลอศิลป์ถามหลังจากพวกเขาทานข้าวเสร็จและกลับไปขึ้นรถ

รษิกาตัวแข็งทื่ออยู่ชั่วครู่ เธอไม่รู้ว่าเธอควรจะบอกรายละเอียดกับเขาดีหรือไม่เพราะเธออยากแก้ปัญหานี้เอง

แต่เธอก็ไม่รังเกียจที่จะเล่าให้เขาฟังหากว่ามันจะเป็นที่พึ่งสุดท้าย

ตอนนี้ฉันมีทางเลือกอื่นด้วยหรือไง?

ขณะที่เธอกำลังลังเล เลอศิลป์ก็ตอบว่า “เจตนินไม่ยอมรับราคาที่คุณตั้งและการเจรจาล้มเหลว ตอนนี้ตระกูลดำรงกุลไม่ยอมร่วมมือกับคุณแล้วล่ะสินะ”

น้ำเสียงเขาดูมั่นใจมากราวกับว่าเขาได้สืบเรื่องนี้มาเรียบร้อยแล้ว

รษิกาแปลกใจ “คุณรู้เรื่องนี้ได้ยังไง?”

แต่เธอก็ทำได้แค่ยึดอยู่กับความคิดนั้นเพราะเลอศิลป์อยู่ข้างเธอ

“แต่พนักงานที่มีประสบการณ์บางคนในสถาบันของฉันก็อยู่ข้างฉันนะคะ ตอนที่พวกเราประชุมกันเมื่อครู่นี้”

รษิกามองเขาอย่างมีความหวังขณะที่เธอต้องการให้เขายืนยัน

เลอศิลป์ตอบไปว่า “ในฐานะที่เป็นคนในวงการแพทย์เหมือนกัน วิธีของคุณก็ไม่ได้ผิดอะไรหรอก อันที่จริงมันน่านับถือด้วยซ้ำ”

จะพูดอีกอย่างก็คือ เธอยังคงขาดทักษะในการเจรจาทางธุรกิจ

รษิกาเผชิญกับความพ่ายแพ้มานับไม่ถ้วนเมื่อไม่นานมานี้ ความสงสัยในตัวเองก็ก่อตัวขึ้นเต็มหัวใจของเธอเมื่อเลอศิลป์เองก็วิพากษ์วิจารณ์เธอเช่นกัน

เธออดไม่ได้ที่จะถามว่า “คุณจะทำยังไงในสถานการณ์ของฉัน? คุณจะขึ้นราคาตามที่เจตนินต้องการหรือเปล่า?”