หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1597

ศศิตาพาไอรดามาหาเจ้าหญิงที่เป็นตัวละครสองสามคน แต่อีกฝ่ายก็วอกแวกและเอาแต่ขอกลับไปหาอชิกับเบนนี่ตลอดเวลา

หญิงสูงวัยเดือดดาลด้วยความโกรธเมื่อเห็นเด็กหญิงตัวน้อยน้ำตาคลอ

“ถ้าไม่ชอบ เราไปที่อื่นก็ได้นะ” เธอแสร้งทำเป็นลูบหัวไอรดาด้วยความรักใคร่ก่อนจะเดินออกไปยังทางออก

เมื่อคิดว่าในที่สุดศศิตาก็พาเธอมากับอชิและเบนนี่ เธอจึงหยุดร้องไห้ แต่เมื่อพวกเธอมาถึงครึ่งทาง ไอรดาก็รู้ว่าย่าของเธอพาไปผิดทาง เธอกลับมองเห็นทางออกจากสวนสนุกที่อยู่ตรงหน้าเธอ

“ไม่! หนูอยากไปหาอชิกับเบนนี่! คุณย่าใจร้าย! หนูไม่ต้องการคุณย่าอีกต่อไป!” ไอรดาคร่ำครวญ เธอดิ้นให้หลุดจากอ้อมแขนของศศิตา

ศศิตาอุ้มเธอไว้ในมือและพูดด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าวว่า “หนูกำลังพูดถึงอะไร? นับตั้งแต่ที่รษิกาและเจ้าตัวน้อยทั้งสองคนปรากฏตัวขึ้น หนูก็จะคอยอยู่เคียงข้างพวกเขาตลอดเวลา ย่าคิดว่าหนูคงลืมไปแล้วว่าเป็นสมาชิกคนหนึ่งของครอบครัวฟ้าศิริสวัสดิ์ และตอนนี้หนูกำลังบอกว่าหนูไม่ต้องการย่าอีกต่อไป! พวกเขาคงจะสอนหนูแบบนั้นสินะ ไม่ได้หรอก วันนี้หนูต้องอยู่กับย่า!”

เธอเดินไปที่ทางออกขณะอุ้มไอรดาอยู่ และภายในไม่กี่นาที ทั้งคู่ก็ออกจากสวนสนุกไป

เมื่อมองดูระยะทางที่ห่างออกไประหว่างพวกเธอกับทางเข้าสวนสนุป ไอรดาก็สะอื้นจนแทบไม่มีแรงเหลืออยู่ เธอหมดเรี่ยวแรงไปเมื่อศศิตาอุ้มเธอขึ้นรถ

เมื่อคนขับเห็นว่ามีเพียงศศิตาและไอรดาเท่านั้นที่กลับมา เขาจึงถามอย่างระมัดระวังว่า “คุณนายศศิตา แล้วอีกสองคนล่ะครับ…”

“ขับไปห้างที่ใกล้ที่สุด” เธอสั่งอย่างเย็นชาราวกับไม่ได้ยินคำถามเขา

คนขับรู้ดีกว่าไม่ควรปฏิเสธเมื่อได้เห็นว่าเธออารมณ์ไม่ดี เขาจึงเริ่มขับรถออกไป

“พี่คิดว่ามีอะไรเกิดขึ้นกับไอวี่หรือเปล่า?” เบนนี่ถาม เขามองพี่ชายด้วยความตื่นตกใจ ฉันเคยหลงทางมาก่อน แต่ฉันก็กล้ามากกว่าไอวี่ ถ้าเธอหายตัวไป เธอจะต้องร้องไห้น้ำตาเป็นตุ่มๆ แน่เลย

เขาไม่สามารถพูดจนจบได้ แต่เบนนี่ก็เดาออกว่าเขาจะบอกอะไร จึงถามอย่างสิ้นหวังว่า “คุณย่ากลับไปกับไอวี่แล้วหรือเปล่า?”

แม้ว่าอชิจะไม่ตอบ แต่คำตอบก็แสดงออกมาทางสีหน้าของเขาแล้ว เขาเองก็เดาได้ว่าน่าจะเกิดอะไรขึ้น คุณย่าไม่ชอบเรา คุณย่าคงพาไอวี่ไปที่อื่นแล้วทิ้งเราไว้ที่นี่แน่เลย

“ทำไมคุณย่าถึงไม่ชอบเราได้ขนาดนี้?” เบนนี่พึมพำเบาๆ

อชิอดถอนหายใจไม่ได้ ฉันรู้ว่าคุณย่ารู้สึกกับเรายังไง แต่ไม่คิดเลยว่าคุณย่าจะทำเกินไปถึงขนาดทิ้งเราไว้ที่สวนสนุกและกลับไปโดยที่ไม่มีเรา นี่คุณย่าไม่ห่วงเลยเหรอว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเราหรือเปล่า?

ความคิดนั้นทำให้เธอหงุดหงิดอยู่พักใหญ่ จากนั้น เขาก็บังคับตัวเองให้กระตือรือร้นแล้วจับมือเบนนี่ไว้ “ไม่ต้องรอแล้วล่ะ กลับบ้านกันเถอะ บางทีคุณย่าอาจจะกลับบ้านไปกับไอวี่แล้วก็ได้”