หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1633

เจตนินหยุดพูดไปกลางคันเมื่อจุลพัฒน์ใช้ไม้เท้าตีเขาและตะคอกอย่างเกรี้ยวกราด “แก ไอ้หลานไม่รักดี!”

สายตาของเจตนินเย็นชาเมื่อหันมามองจุลพัฒน์

“คุณปู่เข้าข้างคนนอกเหรอครับ?”

จุลพัฒน์หวังว่าเขาจะคิดถูกเรื่องที่เจตนินเป็นผู้บริสุทธิ์ อย่างไรเสีย เขาก็เฝ้าดูเจตนินเติบโตมา เขาจึงเชื่อว่าหลานชายเขาจะไม่ทำอะไรไร้หัวใจเช่นนั้น

ถึงเลอศิลป์จะบอกเขาหมดทุกอย่าง แต่จุลพัฒน์ก็ยังมีความหวังว่าเจตนินจะไม่รู้เรื่องด้วย

จนกระทั่งเจตนินปรากฏตัวและเยาะเย้ยเลอศิลป์ จุลพัฒน์จึงเชื่อในที่สุดว่าเจตนินผิดจริง

ถึงเจตนินจะพูดออกมาอย่างระวัง เพื่อเลี่ยงการยอมรับถึงอาชญากรรมที่เขาก่อ แต่ท่าทีของเขาต่อเลอศิลป์ก็ทำให้ทุกอย่างเผยออกมาอย่างชัดเจน

จุลพัฒน์มองออกทุกอย่างและรู้สึกผิดหวังในตัวเจตนินมาก

พอมาคิดว่าเขาเป็นหลานชายของฉันซึ่งฉันทำงานอย่างหนักเพื่อเลี้ยงดูเขามาตั้งแต่อายุยังน้อย แต่กลับทำสิ่งเลวร้ายเช่นนี้ลับหลังฉัน…

จุลพัฒน์รู้สึกท่วมท้นไปหมดกับสิ่งที่เป็นอยู่จนเขาไม่รู้ว่าจะตอบโต้อย่างไรดี

หลังจากได้ยินเจตนินข่มขู่เลอศิลป์ จุลพัฒน์ก็หลุดจากภวังค์แล้วใช้ไม้เท้าตีหลานชาย

“ฉันอยู่ข้างความยุติธรรม! แกทำอะไรกับคุณหมอรษิกา? ลืมไปแล้วเหรอว่าฉันสอนแกไว้ว่ายังไง? คนเราควรใช้ความรู้ทางการแพทย์เพื่อช่วยเหลือผู้คน ไม่ใช่ทำร้ายพวกเขา! แกทำอะไรแย่ๆ แบบนั้นได้ยังไง? ฉันผิดหวังในตัวแกจริงๆ!” เขาตะโกนอย่างเดือดดาลเมื่อเจตนินถามเขาเช่นนั้น

เจตนินไม่พอใจเป็นอย่างมากเพราะเขาได้เปรียบเลอศิลป์แล้วในที่สุด เพียงเพื่อจะถูกปู่ของตนเองตีและดุด่าเขาเมื่อครู่นี้

นายท่านจุลพัฒน์ไม่รู้เรื่องแย่ๆ ที่เจตนินทำลับหลังเขา ตอนนี้เขารู้แล้ว เขาจึงต้องเข้ามาแทรกแซงและบีบให้เจตนินไปช่วยรษิกา

“เอาล่ะ มาเริ่มคุยกัน! แกทำอะไรคุณหมอรษิกา? คุณเลอศิลป์บอกว่าตอนนี้เธอยังไม่ฟื้นเลย! แกทำอะไรเธอ?” จุลพัฒน์ตะคอกด้วยเสียงแหบแห้ง

ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเจตนินจะล้ำเส้นกับฟ้าศิริสวัสดิ์กรุ๊ปแบบนี้! มันก็จริงที่เรามาจากตระกูลที่ทรงเกียรติในสาขาการแพทย์ แต่การไปยุ่งกับพวกเขามันมากเกินไปสำหรับครอบครัวเรา ไม่มีทางที่เราจะยืนหยัดต่อสู้กับอาณาจักรธุรกิจใหญ่อย่างฟ้าศิริสวัสดิ์กรุ๊ปได้! ถ้าฟ้าศิริสวัสดิ์กรุ๊ปตัดสินใจตามล่าเราขั้นมาล่ะก็ เราจะทำอะไรไม่ได้เลย!

“ผมว่าคุณปู่ควรไปพักก่อน คนรุ่นปู่ไม่ควรจะมากังวลอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย มันไม่ดีต่อสุขภาพนะครับ!” เจตนินตอบอย่างหมดความอดทน

จุลพัฒน์ยกไม้เท้าขึ้นมาอีกครั้งเมื่อได้ยินเช่นนั้น แต่คราวนี้เขาไม่ได้ตีเจตนิน

อย่างไรเสีย มันก็ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะตีเจตนินในเมื่อไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้

“ถ้าแกสนใจว่าฉันจะเป็นอยู่ยังไง งั้นแกก็ขอโทษคุณเลอศิลป์แล้วทำให้คุณหมอรษิกาฟื้นขึ้นมาสิ!”