หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1647

หลังออกมาจากเรือนจำแล้ว เลอศิลป์ก็กลับไปที่รถด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง

อาการของรษิกาทำให้เขารู้สึกหายใจไม่ออก และการสนทนาของเขากับคมสันก็ไม่ได้ช่วยอะไรเช่นกัน

ในความเป็นจริงเขายิ่งตกตะลึงกว่าเดิม

เมื่อคิดดูแล้ว รษิกาก็ตีตัวออกหากจากฉันหลายครั้งเพราะฉันใกล้ชิดกับเด็กๆ มากเกินไป เธอกลัวว่าฉันจะรู้ภูมิหลังของพวกเขาเหรอ? หรือเธอกังวลว่าฉันจะแต่งงานกับอัญชสาและต่อสู้เพื่อสิทธิในการดูแลลูกๆ? อ๊ะ! จริงๆ แล้วมันคืออะไร...

จิตใจของเลอศิลป์ยุ่งเหยิงวุ่นวาย และไม่ว่าเขาจะพยายามแค่ไหน เขาก็ไม่เข้าใจว่าทำไมรษิกาถึงทำแบบนี้

ในที่สุดเขาก็ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องพักเรื่องนี้ไว้ก่อน

ถ้าฉันอยากรู้เหตุผลของเธอ ฉันถามเธอได้เสมอเมื่อเธอฟื้นขึ้นมา สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือการทำให้เธอหายจากอาการโคม่า!

กลับมาที่ดำรงกุลกรุ๊ป เจตนินกลับมาที่ห้องทำงานของเขาหลังจากให้คนไปส่งจุลพัฒน์

น่าประหลาดใจที่กลยุทธ์การเล่นไม้แข็งของเลอศิลป์ในบ่ายวันนั้นได้ผลอย่างมหัศจรรย์

แม้ว่าสีหน้าของเจตนินยังคงนิ่งเฉย แต่เขาก็สั่งกวินผู้ช่วยของเขาอย่างรวดเร็วให้เตรียมรายชื่อบริษัทในเครือของฟ้าศิริสวัสดิ์กรุ๊ป

ลองคิดดูสิ บริษัทในเครือของฟ้าศิริสวัสดิ์กรุ๊ปมีพื้นที่ในการพัฒนามากกว่าสถาบันวิจัยและเภสัชกรรม แล้วทำไมฉันจึงจะไม่พิจารณาข้อเสนอของเลอศิลป์ในเมื่อสิ่งสำคัญที่ฉันต้องการคือเงิน?

ปรากฏว่าฟ้าศิริสวัสดิ์กรุ๊ปมีบริษัทสาขาเกือบร้อยแห่ง แต่กวินก็ทำหน้าที่ได้อย่างยอดเยี่ยมในการคัดแยกบริษัทและลงรายละเอียดทั้งหมด

ด้วยเหตุนี้ เจตนินจึงเริ่มอ่านและเลือกอย่างระมัดระวัง

โอ้โห! แต่… แต่... บริษัทเหล่านี้คือสิบบริษัทในเครือที่ทำกำไรได้มากที่สุดของฟ้าศิริสวัสดิ์กรุ๊ป! แค่บริษัทเดียวก็เพียงพอที่จะสนับสนุนค่าใช้จ่ายของดำรงกุลกรุ๊ป แต่คุณเจตนินกลับขอไปถึงสิบบริษัท!

อย่างไรก็ตาม ความมั่นใจนั้นช่วยบรรเทาความกลัวของกวินได้เพียงเล็กน้อย

งั้น... คุณเจตนินก็อยากเล่นเกมฝึกสมองกับคุณเลอศิลป์ ขอย้ำอีกครั้งว่าคุณเลอศิลป์ไม่ใช่คนที่ควรมองข้าม ท้ายที่สุดแล้ว เขาได้พัฒนาฟ้าศิริสวัสดิ์กรุ๊ปให้อยู่ในสถานะแบบตอนนี้ได้โดยลำพัง คุณเจตนินจะสามารถเอาชนะเขาได้จริงเหรอ?

“นอกเหนือจากสิบบริษัทนี้ สถาบันวิจัยของรษิกาและยาใหม่ทั้งหมดที่พัฒนาโดยสถาบันก็จะเป็นของผมด้วย!” เจตนินอุทาน “สำหรับรษิกา…”

หัวใจของกวินเต้นแรง

“ถ้าผมไม่ได้ครอบครองเธอ แล้วทำไมคนอื่นถึงได้ไปล่ะ?” เจตนินพูดต่อ ใบหน้าของเขาเย็นชาและดูเหมือนไม่รู้สึกตัว “ผมต้องการให้พวกเขารู้ผลที่ตามมาจากการต่อต้านผม!”

ไม่รู้ว่ามีอะไรอยู่ในใจของเจตนิน แต่รอยยิ้มที่เย็นยะเยือกของเขาทำให้กวินหวาดกลัวมากจนต้องมองออกไปด้วยความกลัว