หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 165

ด้วยความที่เธอถูกคว้าข้อมือเอาไว้ จึงดูเหมือนว่าเธอกำลังถูกลากออกจากงานเลี้ยงอย่างไม่เต็มใจในสายตาของผู้คน

เธอพยายามจะดิ้นหนีอยู่หลายครั้ง แต่ชายหนุ่มเกาะกุมไว้แน่นทำให้การดิ้นรนนั้นไม่เป็นผล จนกระทั่งพวกเขาออกมาถึงข้างนอก ชายหนุ่มจึงค่อยๆ คลายมือออก

รษิกาถอยออกมาด้วยหน้าตาบูดบึ้งและพยายามออกห่างจากเขา “ขอบคุณสำหรับความกรุณานะคะ แต่ฉันขับรถกลับบ้านเองได้ ไม่จำเป็นต้องรบกวนให้คุณไปส่งฉันที่บ้านเลยค่ะ คุณเลอศิลป์ แม่และคู่หมั้นของคุณยังอยู่ข้างในงาน คุณควรจะกลับไปอยู่ที่นั่นกับพวกเขานะคะ”

สิ้นคำนั้น เธอก็ตรงออกไปทางประตูบ้านขณะที่เลี่ยงเขาไปด้วย

รษิกาที่แต่แรกนั้นคิดว่าจะหลบออกจากงานและกลับบ้านไปเอง เธอไม่คิดว่าสถานการณ์จะกลายมาเป็นแบบนี้ เธอยังไม่อยากเชื่อหูตัวเองเลยว่าเลอศิลป์จะกล้าพูดอะไรแบบนั้นออกไป

จิตใจของรษิกายุ่งเหยือง สิ่งที่เธอต้องการมีแค่ความสงบเท่านั้น

ขณะที่เธอเดินผ่านเลอศิลป์ไป เขาก็คว้าข้อมือเธอไว้อีกครั้งแถมยังจับไว้แน่นกว่าคราวก่อนด้วย

รษิกาหยุดเดิน ก่อนจะระงับความปั่นป่วนในหัวใจเธอไว้ เธอมองร่างของชายหนุ่มข้างๆ เธอด้วยความสงบเท่าที่เธอจะสามารถรวบรวมขึ้นมาได้ “มีอะไรอีกไหมคะ คุณเลอศิลป์?”

เลอศิลป์ขมวดคิ้ว และเห็นเพียงความเฉยเมยในแววตาของเธอเท่านั้น ความไม่พอใจยังคืบคลานเข้าไปในใจเขาเมื่อเขานึกภาพที่เธอยิ้มร่าขณะที่คุยกับรณภพ “อย่างที่บอก ผมอยากไปเจอลูกสาวผม แล้วบังเอิญบ้านคุณก็เป็นทางผ่านบ้านผม ผมอยากให้ลูกสาวเข้านอนเร็วๆ ดังนั้นอย่ามัวเสียเวลาและขึ้นรถไปเถอะ”

“ฉันขับรถมาที่นี่เองนะ” รษิกายืนยัน “แล้วคติยาก็ดูแลพวกเขาอยู่ที่บ้าน คุณจะไปดูลูกสาวคุณก็ไปเองเถอะ คุณเลอศิลป์”

ใบหน้าที่ดื้อดึงของเขายิ่งตึงเครียดขึ้นเมื่อเธอยังคงปฏิเสธซ้ำๆ ส่วนแววตาของเขานั้นเต็มไปด้วยความโกรธที่เธอท้าทายเขาเช่นนี้ “เมื่อครู่นี้คุณดื่มไปด้วยไม่ใช่เหรอถ้าผมจำไม่ผิด นี่คุณอยากโดนข้อหาเมาแล้วขับหรือยังไง?”

รษิกาขมวดคิ้วแทนที่จะตอบออกไปอย่างทันควัน

ก่อนที่เธอจะตอบอะไรออกมา เลอศิลป์ก็คว้าข้อมือเธอไว้และพาเธอไปที่ข้างรถ

รษิกายังคงดิ้นหนีไม่หลุดและไม่สามารถหักล้างเหตุผลของเขาได้อีกด้วย

เธอยิ้มได้เมื่อคุยกับผู้ชายคนนั้นในงานเลี้ยงก่อนหน้านี้ แต่พออยู่กับฉัน เธอกลับมีท่าทีแบบนี้แทน

ยิ่งเขาครุ่นคิดเรื่องนี้มากเท่าไร มันก็ยิ่งรู้สึกเจ็บปวด เมื่อทนกับความเงียบนี้ไม่ไหวอีกแล้ว เขาจึงกระแอมก่อนจะพูดว่า “คุณรณภพเป็นอะไรกับคุณ? เห็นเขาบอกว่าคุณกับเขารู้จักกันดีเชียว”

รษิกาตัวแข็งทื่อไปพักหนึ่งเมื่อเจอคำถามจวนตัวแบบนี้ก่อนที่เธอจะหันไปมองเขาอย่างเย็นชา “ฉันว่ามันไม่ใช่ธุระกงการอะไรของคุณนะ”

เธอรับสายตาไปอย่างเฉยเมยก่อนจะหันมองออกไปนอกหน้าต่าง ซึ่งเป็นการแสดงออกอย่างชัดเจนว่าเธอไม่ต้องการจะพูดอะไรอีก

ทั้งรถกลับมาเงียบอีกครั้ง

ความเย็นชาที่แผ่ซ่านออกมาจากตัวของเลอศิลป์นั้นแทบจะจับต้องได้แล้วในเวลานี้

ครรชิตอยากจะหายตัวไปอยู่ที่อื่นที่ไม่ใช่ในรถคันนี้ แม้กระทั่งจะหายใจเขายังทำอย่างระมัดระวังด้วยความกลัวว่าจะทำให้ผู้โดยสารทั้งสองคนด้านหลังหันมาสนใจเขา