หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1662

ชโยดมแทบจะลองเสี่ยงดวงดูเมื่อเขาไปขอความช่วยเหลือจากพงศกร

พงศกรได้รับบาดเจ็บสาหัสเมื่อไม่นานมานี้ ก็เป็นตระกูลกังสดาลพิภพนี่แหละที่เป็นคนช่วยเหลือและจ่ายค่ารักษาให้เขากับลูกศิษย์ ชายผู้อาวุโสติดค้างพวกเขาอยู่มากมายนัก

เมื่ออัจฉริย์ กังสดาลพิภพล้มป่วยหนักเมื่อปีที่แล้ว ตระกูลกังสดาลพิภพก็เชิญให้พงศกรมาช่วยรักษาเขา

จะพูดอีกอย่างก็คือ ตระกูลกังสดาลพิภพและพงศกรต่างก็ถือว่าเสมอกันแล้ว

ชโยดมไปหาพงศกร โดยไม่รู้ว่าเขาจะยอมละทิ้งความสันโดษไปหรือไม่

โชคดีที่ชายสูงอายุยังคงชื่นชมความมีน้ำใจของครอบครัวกังสดาลพิภพ

เมื่อชโยดมมาถึงบ้านของเขาและชี้แจงเจตนา พงศกรก็เพียงลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะตกลงตามคำขอของเขา

“ย้อนกลับไปในตอนนั้น ตระกูลกังสดาลพิภพช่วยชีวิตลูกศิษย์ของฉันมากมาย ทุกชีวิตที่พวกเขาช่วยไว้คือหนี้ของฉัน เมื่อเธอมาขอให้ฉันช่วยชีวิตผู้อื่น ฉันก็ไม่มีเหตุผลที่จะปฏิเสธคำขอของเธอ! ฉันจะทำให้!" นั่นคือคำตอบของพงศกร

เขาไม่เสียเวลาและร่วมเดินทางไปสนามบินกับชโยดม โดยไม่สนความจำเป็นในการเก็บข้าวของของเขา

แม้แต่ชโยดมก็พบว่ายากที่จะเชื่อว่าทุกอย่างดำเนินไปอย่างราบรื่นได้ขนาดนี้

“อัครพลเป็นยังไงบ้าง?” หลังจากถามเกี่ยวกับสถานการณ์ปัจจุบันของคตระกูลกังสดาลพิภพและรู้ว่าอัจฉริย์มีสุขภาพสมบูรณ์แข็งแรง พงศกรก็หันไปหาฝนทิพย์ และถามด้วยความห่วงใยเพื่อนเก่า

ฝนทิพย์ตอบด้วยความเคารพว่า “ปู่ของฉันก็ล้มป่วยเมื่อเร็วๆ นี้เช่นกันค่ะ แต่ท่านเพิ่งจะหายดี คุณมีเวลาไปเยี่ยมและให้การรักษาเขาอีกครั้งหรือเปล่าคะ?”

เธอพยายามพูดจาดีๆ กับเขา

อย่างไรก็ตาม พงศกรกลับไม่สนใจ “ดีแล้วที่เขาหายดี คนใจดีอย่างเขาจะผ่านทุกสิ่งไปได้ ฉันเก่งแค่เภสัชวิทยาเท่านั้น ดังนั้นฉันคงช่วยเขาไม่ได้มากนัก ลูกๆ หลานๆ ของเขาควรดูแลเขาให้ดีนะ”

เมื่อสัมผัสได้ถึงความพยายามของฝนทิพย์ที่จะประจบประแจงเขา พงศกรจึงหลับตาลง เขาเอนตัวพิงเก้าอี้ และผล็อยหลับไปหลังจากพูดจบ

เธอไม่รู้ว่าเขามีทักษะอะไร แต่รู้สึกว่าชายสูงอายุคนนี้มีอีโก้สูงเกินกว่าปู่ของเธอไปมาก เขามีอะไรดีนักหนา? อย่ามาหลอกตัวเองดีกว่า

“อาจารย์หมอพงศกรดำรงตำแหน่งที่ได้รับการยกย่องในสาขาการแพทย์ ดังนั้นจึงเป็นเรื่องที่เข้าใจได้สำหรับเขาที่จะแสดงความมั่นใจในระดับหนึ่ง” ชโยดมกล่าวด้วยอาการปลอบใจแม้จะรู้สึกไม่พอใจกับพฤติกรรมของเธอก็ตาม

เมื่อได้ยินคำพูดของเขา ฝนทิพย์ก็ฝืนยิ้ม

เมื่อพวกเขามาถึงคฤหาสน์ ชโยดมก็จัดหาอาหารเช้าให้พงศกรและปล่อยให้เขาพักผ่อนก่อนจะหารือเกี่ยวกับแนวทางปฏิบัติต่อไป

“อาจารย์หมอพงศกรครับ เราไม่สามารถรอช้าได้อีกต่อไป เนื่องจากอาการของผู้ป่วยไม่ดีเลย แต่ผมไม่สะดวกที่จะปรากฏตัวที่นั่น ผมจะขอให้คุณฝนทิพย์พาคุณไปแนะนำแทนได้ไหม” ชโยดมขอความยินยอมจากพงศกรด้วยความเคารพ

ชายสูงอายุพยักหน้าโดยไม่แสดงความคิดเห็นใดๆ

พงศกรมาที่นี่ด้วยความตั้งใจที่ชัดเจนที่จะรักษาผู้ป่วย และไม่ได้กังวลว่าใครจะเป็นคนพาเขาไปแนะนำ

เมื่อเห็นพงศกรพยักหน้าเห็นด้วย ชโยดมจึงให้คำแนะนำเพิ่มเติมเล็กน้อยกับฝนทิพย์ ก่อนที่จะส่งเธอกลับบ้านคชาเรศเพื่ออธิบายสถานการณ์