หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1665

พงศกรขมวดคิ้วเมื่อได้รับคำตอบจากเลอศิลป์ จากนั้นเขาก็ส่ายหัว

ทุกคนสับสน เพราะพวกเขาไม่รู้ว่าพงศกรหมายถึงอะไร แต่ก็ไม่กล้าถามเขาว่าทำไมเหมือนกัน

หลังจากเงียบไปนาน ในที่สุดพวกเขาก็ได้ยินพงศกรพูดว่า “พิษจตุปริศนาคือพิษสี่ชนิดในสมัยโบราณ ได้แก่ กระเรียนแดง หญ้าปั่นไส้ วันมรณะ และรอยยิ้มบ้าคลั่ง พวกมันไม่มีอยู่จริง และไม่มีทางที่จะหามาได้”

กล่าวอีกนัยหนึ่ง เจตนินยังคงบอกเรื่องไร้สาระให้เขาฟัง

ดวงตาของเลอศิลป์หม่นหมองก่อนที่แววอาฆาตจะแวบขึ้นมา

เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเจตนินจะโกหกเขาแม้ว่าเขาจะตกอยู่ในสถานการณ์นั้นก็ตาม

ถ้ามีคนจริงจังกับคำพูดของเจตนินและเริ่มแผนการรักษารษิกาตามคำพูดของเขา รษิกาคงจวนจะตายอย่างแน่นอนในตอนนั้น

เพื่อระงับความโกรธ เลอศิลป์จึงถามอย่างสุภาพว่า “อาจารย์หมอพงศกรครับ คุณคิดยังไงกับอาการของรษิกาเหรอครับ?”

พงศกรหันไปมองรษิกาอย่างเงียบๆ สักพักก่อนจะพูดว่า “พวกเธอทุกคนต้องออกไปแล้ว ฉันต้องให้เธอตรวจร่างกายโดยละเอียด”

ไม่มีใครกล้าคัดค้านเรื่องนั้น

แม้จะกังวลเรื่องรษิกา แต่พวกเขาก็ออกจากห้องไป

แม้แต่เลอศิลป์ก็ยังออกไปยืนอยู่ที่ทางเข้า เขามองเข้าไปในห้องผ่านหน้าต่างตรงประตู

เขารู้ว่าพงศกรต้องการตรวจสุขภาพรษิกาจริงๆ แต่เขาไม่กล้าปล่อยให้รษิกาละสายตาไปจากอาการปัจจุบันของเธอ

“เลอศิลป์ อาจารย์หมอพงศกรเป็นคนมีความสามารถ ฉันแน่ใจว่าเขาจะสามารถรักษารษิกาได้” จักรภพให้ความมั่นใจกับเลอศิลป์

แม้แต่เมธินีก็ยังพยักหน้าเห็นด้วย

นอกจากเลอศิลป์แล้ว ไม่มีใครในโลกนี้ที่กังวลเรื่องรษิกามากไปกว่าเธอ

อย่างไรก็ตาม ในฐานะบุคคลากรในวงการแพทย์ เธอเคยได้ยินเกี่ยวกับราชาแห่งการแพทย์แห่งเมืองมิตรมณีมาก่อน

เมธินีมั่นใจในความสามารถของพงศกรในการรักษารษิกา

แม้ว่าพวกเขาจะให้ความมั่นใจแล้ว แต่เลอศิลป์ก็เพียงพยักหน้าให้พวกเขาขณะที่ยังคงจ้องมองรษิกาต่อไป

หมอเอาแต่ก้มหน้าราวกับเป็นนักเรียนที่กำลังเผชิญหน้ากับครูที่ถามคำถามซึ่งพวกเขาไม่สามารถตอบได้ ใบหน้าของพวกเขาแดงก่ำ

พงศกรตะคอก “คนรุ่นใหม่สมัยนี้เป็นหมอที่แย่มาก!”

แม้จะมีคำพูดที่ดูเสื่อมเสีย แต่ก็ไม่มีใครกล้าพูดอะไรเพื่อตอบโต้

ไม่มีใครนอกจากเมธินีที่กล้าพูดออกมา เธอถามอย่างกังวลว่า “อาจารย์หมอพงศกรคะ เราไม่มีความรู้เท่าที่ควร และเราจะทำงานให้หนักขึ้นเพื่อพัฒนาตนเองในด้านการแพทย์ต่อจากนี้ไป แต่โปรดอย่าปล่อยให้เราต้องรออยู่อย่างนี้เลยค่ะ รษิกาเป็นอะไรเหรอคะ?”

พงศกรพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น “คุณบอกไม่ได้เหรอ? เธอถูกวางยาพิษไงล่ะ!”

นั่นคือสิ่งที่เลอศิลป์บอกพวกเขาไว้นานแล้ว ดังนั้นพวกเขาจึงรู้เรื่องนี้ แต่ไม่พบอาการของพิษเลย

ในทางตรงกันข้าม พงศกรสามารถหาข้อสรุปนั้นได้ด้วยตัวเอง

“หลอดเลือดแดงของผู้ป่วยจะแข็งตัว หากเป็นเช่นนี้ต่อไป เลือดอาจทะลุผ่านหลอดเลือดแดงที่แข็งตัว และส่งผลให้มีเลือดออกภายในร่างกายที่คุกคามถึงชีวิตได้ หากปล่อยให้อาการแย่ลงถึงจุดนั้น ผู้ป่วยจะตกอยู่ในอันตรายถึงชีวิต!”

พงศกรจ้องมองหมออย่างเคร่งขรึม