หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1692

ผ่านไปอีกชั่วโมงกว่า ในที่สุดรษิกาก็ลืมตาตอนฟ้าสาง

“รษิกา!”

เลอศิลป์สังเกตเห็นทันทีที่เธอลืมตา เขาบีบมือหญิงสาวแน่นและจ้องเธอด้วยนัยน์ตาแดงก่ำ

เมธินีน้ำตาไหลอาบสองแก้มเมื่อเห็นเพื่อนรักฟื้น เธอรีบเข้าไปคว้ามืออีกข้างของรษิกาแล้วหลุดหัวเราะออกมา

“รษิกา ฟื้นเสียทีนะ! เธอไม่รู้หรอกว่าเราเครียดกันขนาดไหน ฉันนึก… ฉันนึกว่า…” เมธินีอึกอัก ไม่อาจพูดให้จบประโยคได้

รษิกาเพิ่งรู้สึกตัวหลังจากอยู่ในภาวะโคม่า การทำความเข้าใจจึงยังเชื่องช้า แต่หลังจากทบทวนอยู่ครู่หนึ่งก็นึกได้ว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนที่ตัวเองจะสลบไป

“ฉันสลบไปนานขนาดนั้นเลยเหรอ?” หญิงสาวถามอย่างไม่อยากเชื่อขณะเบนสายตามามองเลอศิลป์

เธอรู้สึกผิดขึ้นมาทันทีที่เห็นสภาพซีดเซียวและเส้นเลือดแดงก่ำในดวงตาของอีกฝ่าย “ฉันเสียใจที่ทำให้ทั้งสองคนเป็นห่วง…”

จากนั้นก็พยายามลุกขึ้นนั่ง

แต่เพราะอยู่ในภาวะโคม่ามาสามวัน จึงไม่มีเรี่ยวแรงจะทำแบบนั้นได้

“เธอนอนก่อนเถอะ ตอนนี้รู้สึกยังไงบ้าง? ไม่สบายตรงไหนบ้างไหม?”

เมธินีรู้ว่ารษิกาพยายามจะทำอะไร เธอรีบห้ามเพื่อนไว้และให้ลงนอนบนเตียงเหมือนเดิม

รษิกาไม่มีทางเลือกนอกจากทำตาม เธอถามอย่างร้อนใจ “แล้วเด็กๆ อยู่ไหน? ฉันสลบไปตั้งนาน พวกเขาต้องตกใจมากแน่ๆ”

หญิงสาวจำได้ว่าเด็กๆ ร้องไห้หนักขนาดไหนเมื่อครั้งล่าสุดที่เธอสลบไป ซึ่งนึกถึงเรื่องนั้นทีไรก็เจ็บปวดใจทุกครั้ง

คราวนี้เด็กๆ จะเป็นยังไงนะ…

เลอศิลป์ลูบแก้มของเธออย่างปลอบประโลม “เด็กๆ ยังไม่รู้เรื่องหรอก ผมบอกพวกเขาว่าคุณเดินทางไปเจรจาธุรกิจและจะกลับคืนวันพรุ่งนี้”

รษิกาค่อยคลายใจ แต่แล้วก็มองแววตาอ่อนล้าของเขา หญิงสาวค่อยๆ ยื่นมือไปแตะใบหน้าของเลอศิลป์

โชคดีที่รษิกาฟื้นเสียก่อน

รษิการู้สึกผิดขึ้นมาอีกรอบ “ฉันเสียใจจริงๆ ฉันไม่ควรจะดื้อรั้นเลย”

ถ้าเธอรู้ว่าเรื่องจะกลายเป็นแบบนี้ คงมาโรงพยาบาลตั้งแต่ตอนที่รู้สึกไม่ค่อยดีในช่วงบ่ายแล้ว

ซึ่งถ้าทำแบบนั้น ทั้งสองคนก็คงไม่ต้องเป็นห่วงมากนัก และตัวเธอก็คงไม่ลงเอยในสภาพที่เป็นอยู่

เลอศิลป์ยังคงจับมือของเธอไว้อย่างนุ่มนวลและระมัดระวัง เขาพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มลึกและปลอบโยน “แค่คุณไม่เป็นอะไรก็พอแล้ว เรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของคุณ เอาจริงๆ ก็คือมันผิดที่ผม”

เป็นความผิดของเขาเหรอ?

รษิกางุนงง ไม่รู้ว่าทำไมชายหนุ่มถึงพูดแบบนั้น

มีอะไรเกิดขึ้นหรือเปล่าระหว่างที่เราสลบไป?