หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1703

“คุณเพิ่งฟื้นและยังไม่หายดีเลยนะ” เลอศิลป์ตอบพร้อมกับขมวดคิ้วอย่างไม่เห็นด้วย

“ฉันรู้ว่าฉันทำอะไรอยู่ อย่างน้อยที่สุดตอนนี้ก็ลุกจากเตียงและเดินไปไหนมาไหนได้แล้ว” รษิกาอธิบายอย่างอดทน

หลังจากเถียงกันเล็กน้อย ชายหนุ่มก็ออมชอม “คุณยังออกจากโรงพยาบาลไม่ได้หรอก ถ้าจะต้องเจอพวกเขาให้ได้ล่ะก็ ผมจะให้ครรชิตไปรับมา”

“ถ้าคุณทำแบบนั้น เด็กๆ ก็รู้หมดสิว่าฉันไม่สบาย” รษิกาทักท้วง นัยน์ตามีแววลังเล

เธอไม่อยากให้พวกเขาเป็นห่วง

“เราจะบอกเด็กๆ ว่าคุณเป็นหวัดหลังลงจากเครื่องบิน ผมเลยต้องส่งคุณไปรักษาตัวที่โรงพยาบาล พวกเขายังเด็ก คงไม่รู้ความจริงหรอก” ชายหนุ่มเสนอหลังจากครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง

รษิกายังรู้สึกว่ามันไม่ใช่ความคิดที่ดี แต่ก็ตัดสินใจตามน้ำไป

เลอศิลป์ขยับออกมาโทรศัพท์หาครรชิต

อีกฝ่ายส่งเมธินีกับอรอุษาแล้ว เขาเพิ่งมาถึงโรงพยาบาลตอนที่รับสายจากเลอศิลป์

“ผมส่งคุณอรอุษากับคุณเมธินีถึงบ้านอย่างปลอดภัยแล้วครับเจ้านาย” ครรชิตรายงานทันทีที่รับสาย

“รับทราบ ฉันอยากให้นายกลับบ้านไปรับเด็กๆ มา” เลอศิลป์ตอบ

ครรชิตผงะ “ผมนึกว่าคุณจะปิดเรื่องนี้เป็นความลับจากเด็กๆ เสียอีก?”

เด็กพวกนั้นจะไม่รู้เลยเหรอว่าเกิดอะไรขึ้นถ้าไปรับมาที่โรงพยาบาล?

“นายไปรับมาคืนนี้เลย ถ้าเด็กๆ ซักถาม ก็บอกแค่ว่ารษิกาเข้าโรงพยาบาลเพราะเป็นไข้หลังลงจากเครื่องบิน” อีกฝ่ายตอบ

ในเมื่อเจ้านายมีข้ออ้างให้แล้ว ครรชิตจึงรู้ดีเกินกว่าจะพูดอะไรอีก

จะมีอะไรที่ทำให้แม่ไม่รับสายพวกเราและส่งคุณครรชิตมารับ?

ครรชิตรู้สึกแย่ที่ต้องโกหก แต่รู้ดีว่าตัวเขาไม่มีทางเลือก

“ไม่แย่ขนาดนั้นหรอก คุณรษิกาเป็นไข้ระหว่างเดินทางกลับ คุณเลอศิลป์จึงพาเธอไปตรวจร่างกายที่โรงพยาบาล ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง!”

เขาพูดต่อเมื่อเห็นเด็กๆ ยังสงสัย “ถ้าพวกเธอยังกังวลล่ะก็ ไปโรงพยาบาลกับฉันและไปดูให้เห็นกับตาสิ ถ้าเกิดเรื่องร้ายแรงน่ะ คุณรษิกาคงไม่ให้ฉันมารับพวกเธอหรอก จริงไหม?”

ทั้งสามตัดสินใจเชื่อคำพูดของอีกฝ่ายและขึ้นรถหลังร่ำลาคติยา

บรรยากาศในรถค่อนข้างอึมครึมเพราะเด็กๆ ต่างนิ่งเงียบตลอดทาง

ครรชิตก็ถอนหายใจอย่างหมดปัญญาเพราะไม่รู้จะปลอบโยนพวกเขาอย่างไร

เด็กพวกนี้ไม่รู้เลยว่าตัวเองหวุดหวิดจะสูญเสียแม่ไปตลอดกาลแล้ว…