หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 171

รษิการู้สึกได้ว่ามีสายตาแข็งกร้าวมองมาทางเธอ เธอหันไปมองรอบตัวอย่างงุนงง แต่ก็ไม่พบอะไรที่ผิดปกติ

“มีอะไรหรือเปล่า?” รณภพเอ่ยถามขึ้นด้วยความเป็นห่วงเมื่อเขาสังเกตเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปของรษิกา

รษิกาละสายตาและส่ายหัวแม้จะดูวิตกกังวลเล็กน้อย “ไม่มีอะไร”

หลังจากที่เธอพูดจบ ก็ดูเหมือนว่าเธอจะอยู่ตกอยู่ในห้วงความคิดของตัวเองตลอดเวลาที่รับประทานอาหาร

เธอรู้ว่าสายตาแผดเผาที่เธอรู้สึกเมื่อครู่นี้ไม่ใช่สิ่งที่เธอคิดไปเอง แต่เธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันมาจากไหน

หลังจากทานอาหารเสร็จเรียบร้อย เธอก็ปล่อยวางความสงสัยนั้นไปอย่างไม่ค่อยสบายใจนัก

รณภพเอ่ยขึ้นด้วยความเป็นสุภาพบุรุษว่า “นี่ก็ดึกแล้วให้ผมไปส่งคุณที่บ้านนะ”

แต่รษิกาก็เอ่ยปฏิเสธเขาอย่างสุภาพ “ไม่เป็นไรเลย ไม่อยากรบกวนคุณน่ะ ฉันขับรถเองได้สบายมาก”

ดังนั้นรณภพจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเคารพการตัดสินใจของเธอ

ทั้งสองเดินคุยกันออกจากร้านอาหารอย่างมีความสุข และเมื่อเห็นรษิกาขึ้นรถของเธอไปแล้ว รณภพก็ตรงไปขึ้นรถของเขาก่อนจะขับออกไปช้าๆ

ขณะเดียวกันนั้นเอง รษิกาที่กำลังวุ่นอยู่กับการคาดเข็มขัดนิรภัยและกำลังจะสตาร์ทรถ ก็มีใครบางคนเปิดประตูฝั่งผู้โดยสารโดยที่เธอไม่ทันตั้งตัว

จากนั้นชายผู้หนึ่งที่มีรัศมีความเย็นชาแผ่กระจายปกคลุมตั้งแต่หัวจรดเท้าก็ขึ้นรถมา

รษิกาสะดุ้งตกใจและชะงักทุกการกระทำของเธอ เธอหันขวับไปมองที่นั่งฝั่งผู้โดยสารโดยสัญชาตญาณ

หลังจากมองใบหน้าของชายผู้นั้นจนชัดเจนแล้ว สีหน้าของเธอก็บึ้งตึงอย่างเห็นได้ชัด “คุณทำอะไรของคุณน่ะ คุณเลอศิลป์?”

เลอศิลป์ปิดประตูรถด้วยสีหน้าเรียบเฉย “ไม่มีอะไร พอดีรถผมเสีย แล้วบังเอิญว่าเห็นคุณพอดี ผมขอติดรถกลับไปด้วยคนนะ คุณรษิกา”

เธอสัมผัสได้ถึงความเย็นยะเยือกที่แผ่ออกมาจากตัวเขา

เลอศิลป์ยังคงมองรษิกาด้วยสายตาที่ครุ่นคิด สีหน้าของเขาดูแจ่มใสขึ้นเล็กน้อย "ถ้าเป็นอย่างนั้น คุณก็ควรคิดถึงลูกๆ ของคุณเอาไว้และรักษาระยะห่างจากผู้ชายคนอื่นๆ ไว้หน่อยก็ดีนะคุณรษิกา"

อันที่จริง รษิการู้สึกว่าเลอศิลป์ดูแปลกๆ ไปเล็กน้อยตั้งแต่เขาขึ้นรถมา จนกระทั่งถึงตอนนี้คำพูดของเขาก็ทำให้เธอรู้สึกอึดอัด

อืม… แต่ทำไมน้ำเสียงเขาดูเหมือนประชดเธอและเหมือนพยายามจะสื่ออะไรบางอย่าง?

การสนทนาสั้นๆ นั้นทำให้รษิการู้สึกหงุดหงิดใจ และความอดทนของเธอก็สิ้นสุดลงเมื่อได้ยินประโยคสุดท้ายของเขา “คุณเลอศิลป์ คุณมีสิทธิ์อะไรมาพูดแบบนี้? แล้วคิดว่าสิ่งที่ตัวคุณเองทำอยู่มันถูกต้องแล้วงั้นเหรอ?”

เลอศิลป์รู้สึกได้ถึงความประชดประชันในน้ำเสียงของเธอ เขาจึงขมวดคิ้วเล็กน้อย

รษิกาค่อยๆหยุดรถของเธอและหันไปมองชายที่อยู่ข้างๆ “ก่อนที่คุณจะยุ่งเรื่องของคนอื่น ก็หัดดูตัวเองเสียบ้างเถอะคุณเลอศิลป์!”

“ผมทำอะไรผิดไปงั้นเหรอ?” สีหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นความงุนงง