หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1730

เลอศิลป์วางสายไปทันที

ที่โรงพยาบาล สันติกำลังตื่นตระหนกและจนปัญญา

ในห้องแล็บ เบนนี่กับไอรดาดูเหมือนจะสัมผัสได้ว่ามีเรื่องผิดปกติ พวกเขารีบคว้าเสื้อของเลอศิลป์และถามว่า “พ่อ เกิดอะไรขึ้นกับแม่?”

ดวงตาของเลอศิลป์เคร่งเครียด เขาตอบไปว่า “ไม่มีอะไร สายนั้นเป็นเรื่องงานน่ะ ลูกอยู่ที่นี่กับคุณจักรภพไปก่อนนะ พ่อต้องเข้าบริษัท”

จักรภพ เบนนี่ และไอรดาเต็มไปด้วยความสงสัยเมื่อพวกเขาได้ยินเช่นนั้น

โดยเฉพาะจักรภพที่มองออกได้เลยว่ามีเรื่องผิดปกติไป เมื่อเห็นสีหน้าของเลอศิลป์ เขาก็ใจหาย

เลอศิลป์ส่งเบนนี่กับไอรดาให้เขาและเดินออกไปจากห้องแล็บ

“เลอศิลป์!” จักรภพไล่ตามเลอศิลป์มา

เลอศิลป์เดินเร็วมาก จนเมื่อจักรภพกำลังจะวิ่งตามไป เขาเกือบจะไปถึงสุดทางเดินอยู่แล้ว

เมื่อเห็นอย่างนั้น จักรภพก็หันมาบอกเด็กๆ ว่า “อยู่ที่นี่ก่อนนะ ฉันมีเรื่องต้องบอกพ่อของเธอ”

เช่นนั้นแล้ว เขาก็วิ่งออกไปที่ทางเดิน

เลอศิลป์ได้ยินเสียงจักรภพชัดเจน แต่เขาก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเลย

จักรภพสิ้นหวัง เขาไม่มีทางเลือกนอกจากคว้าแขนเพื่อนของเขาเอาไว้ “เลอศิลป์ ใจเย็นๆ นี่ไม่ใช่เวลาจะไปหาเจตนินนะ!”

เลอศิลป์หันมามองจักรภพด้วยสีหน้าเคร่งเครียดและพูดอย่างใจเย็นว่า “ฉันจะไปดูที่โรงพยาบาล ช่วยฉันดูแลสถานการณ์ต่างๆ ที่นี่ด้วย แล้วถ้ามีอะไรก็โทรมา”

จักรภพคลายมือเมื่อได้ยินเช่นนั้น ถ้าเขาจะไปโรงพยาบาล นั่นก็แปลว่า…

“ถ้ายังพอมีทางอื่นอยู่ นายก็ไม่ควรไปหาเจตนิน! ไม่มีใครรู้หรอกว่าเขาวางแผนอะไรไว้กับพวกนายบ้าง!” จักรภพร้องเตือนด้วยความเป็นห่วง

เมื่อสันติเห็นเลอศิลป์ เขาก็รู้สึกว่าอุณหภูมิที่ทางเดินลดลง และเขาก็อดตัวสั่นไม่ได้

เลอศิลป์เหลือบมองห้องพักฟื้นก่อนที่จะหันไปมองสันติ “เธอเป็นไงบ้าง?”

สันติก้มหน้าและพูดอย่างระแวดระวังว่า “ผู้เชี่ยวชาญกำลังพยายามหาทางแก้ไขครับ ผมไม่แน่ใจว่าตอนนี้เธอ…”

ก่อนที่เขาจะพูดจบ เลอศิลป์ก็คว้าคอเสื้อเขาไว้

“ไม่แน่ใจงั้นเหรอ? แล้วมายืนทำอะไรอยู่ที่นี่?” เลอศิลป์แผ่รังสีอำมหิตออกมา เขาดูเหมือนปีศาจจากนรก “พอเรื่องนี้จบลง ผมว่าคุณควรจะลาออกไปซะ!”

สันติกลัวมากจนเขาสำลัก ขณะที่ขาของเขาสั่น เขาก็ละล่ำละลักว่า “คุณ… คุณเลอศิลป์ คุณน่าจะไปดูคุณนายรษิกาก่อน… เธอ…”

“ผมไม่ต้องการให้คุณมาบอกหรอก!” เลอศิลป์โยนร่างของผู้อำนวยการโรงพยาบาลออกไปแล้วตรงเข้าห้องพักฟื้น

นาทีที่เขาเข้ามาในห้อง เขาก็สงบลงอีกครั้งราวกับเขากลัวว่าจะไปรบกวนคนที่อยู่ข้างใน