หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1742

“ตอนนี้เราควรทำยังไงดีครับ? คุณเจตนิน”

กวินรู้ดีว่านี่คือวิธีแก้แค้นของเลอศิลป์ เขาจึงกลัวเป็นอย่างมาก

ในตอนนั้น เจตนินก็โมโหขึ้นมาทันที

หลังจากฟังกวินแล้ว เขาก็ตวาดว่า “ติดต่อคุณจุลพัฒน์สิ ในฐานะที่คุณปู่เป็นหัวใจหลักของตระกูลดำรงกุล คุณปู่ต้องสามารถควบคุมความเสียหายได้”

กวินรับคำ

เจตนินเสริม “อีกอย่าง โอนเงินกองทุนของบริษัทออกทั้งหมด เราต้องเก็บเงินเอาไว้ให้ได้มากที่สุดเท่าที่เราจะทำได้!”

เขามีลางสังหรณ์ว่าเลอศิลป์จะไม่หยุดอยู่แค่นั้น

“เข้าใจแล้วครับ!” เช่นนั้นแล้ว กวินก็เดินออกไป

แต่ยิ่งเจตนินคิดมากเท่าไร เขาก็ยิ่งหนักใจมากเท่านั้น “ช่างมันเถอะ ผมจะกลับไปกับคุณ!”

หลังจากเร่งให้พยาบาลพันแผลให้แล้ว เขาก็รีบลุกออกไป

ทันใดนั้น เขาก็รู้สึกถึงความอ่อนแอในร่างกายอย่างกะทันหัน เขาไม่สามารถออกแรงใดๆได้ และขาของเขาก็สั่นไปหมด

วินาทีต่อมา เจตนินก็ล้มลงไปกับพื้น สติของเขาค่อยๆ เลือนหายไป

“คุณเจตนิน! คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?”

ความวุ่นวายทำให้กวินหันมาแล้วรีบวิ่งไปหาเจตนิน

เมื่อเขาเห็นเจตนินที่หมดสติอยู่ แววลังเลก็ฉายขึ้นมาในสายตาเขา

เลอศิลป์จะไม่ปล่อยดำรงกุลกรุ๊ปไปง่ายๆ แน่ ถ้าฉันยังติดอยู่กับที่นี่ต่อไป ฉันก็จะถูกลากลงนรกไปด้วย

ทันใดนั้น กวินก็เต็มไปด้วยความรู้สึกที่อยากจะหนีไปให้พ้น

เลอศิลป์พยักหน้าตอบ “อย่าให้เธอรู้ว่าผมอยู่ข้างนอก”

ผู้เชี่ยวชาญตอบรับก่อนจะเข้าไปในห้องพักฟื้น

ภาพที่รษิกาฟื้นขึ้นมาแล้วทำให้พวกเขาตกใจ พวกเขารีบตรวจดูเธอขณะที่ยังเต็มไปด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

เมื่อพวกเขาตรวจเสร็จแล้ว สายตาของพวกเขาก็เปลี่ยนไปเป็นความชื่นชม

“เป็นยังไงเหรอคะ?” รษิกาอดถามไม่ได้เมื่อเห็นสายตาและสีหน้าแปลกๆ ของพวกเขา

เมื่อตั้งสติได้แล้ว พวกเขาก็อธิบายว่า “ร่างกายของคุณเป็นปกติดีครับ หลอดเลือดที่แข็งตัวก่อนหน้านี้ก็ดีขึ้นมาแล้ว สิ่งที่คุณต้องทำก็มีแค่พักผ่อน แล้วคุณก็จะหายดีขึ้นเองครับ”

เด็กๆ โห่ร้องดีใจกับข่าวนั้น

รษิกาลูบผมพวกเขาพลางยิ้ม