หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1779

เมื่อเอกพลกับศศิตามาถึงโรงเรียน ก็ถึงเวลาเลิกเรียนพอดี

พวกเขาไปพบจรูญเพื่อที่จะได้เจอไอรดา

จรูญกล่าวอย่างสุภาพ “รบกวนรออยู่ที่นี่สักครู่นะครับ ผมจะไปที่ห้องเรียนแล้วพาไอวี่มาที่นี่เลย”

ไม่นานนัก ไอรดาก็เดินกระโดดโลดเต้นเข้ามาในห้องทำงานจรูญขณะที่เธอคิดว่าเธอกำลังจะได้รางวัล

เมื่อได้เห็นปู่ย่าของเธอ เธอก็รีบโผเข้าไปหาอ้อมกอดของเอกพลอย่างมีความสุข

“ฮ่าๆๆ! ไอวี่ หนูคิดถึงปู่ไหมลูก?” เอกพลอุ้มไอรดาไว้ในอ้อมแขน เขายิ้มด้วยความรัก

“คิดถึงสิคะ! คุณปู่!”

หนวดเคราของเอกพลไปทิ่มโดนหน้าของไอรดา ทำให้เธอเจ็บนิดหน่อย “คุณปู่คะ หนวดคุณปู่จิ้มหน้าหนู!”

เอกพลหัวเราะอย่างแรงและเพิกเฉยต่อความไม่เต็มใจของไอรดา เขาหอมแก้มเธอ “ปู่ก็คิดถึงหนูเหมือนกัน! เราไม่ได้เจอกันตั้งนานเลยนะ”

ศศิตารู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยเมื่อได้เห็นปฏิกิริยาของคนทั้งสอง เธอบ่นขึ้นมาว่า “หนูไม่คิดถึงย่าเหรอ? ไอวี่”

ผู้หญิงคนนั้นสอนให้ไอวี่เหินห่างจากฉันเหรอ?

ศศิตามีสีหน้าสงสัย ทำให้เอกพลต้องจ้องมองเธอ เขาเตือนเธอเบาๆ “คุณพูดอะไรเนี่ย?”

“หนูก็คิดถึงคุณย่าค่ะ! หนูชอบขนมของคุณย่า! หนูไม่ได้กินมาตั้งนานแล้ว! อยากกินอีกจังเลยค่ะ!” หลังจากเอกพลวางไอรดาลงกับพื้น เธอก็เข้าไปหาศศิตาแล้วอ้าแขนออกเพื่อจะกอด

ศศิตารู้สึกดีขึ้นเมื่อได้ยินคำพูดของไอรดา เธอโน้มตัวลงไปกอดเด็กหญิงไว้ในอ้อมแขนพลางยิ้ม

จรูญตัดสินใจออกไปจากห้องทำงานด้วยความรู้เท่าทัน เพื่อให้ปู่ย่าของไอรดาได้ใช้เวลาอยู่กับหลานสาวของพวกเขาได้มากขึ้น

ไม่มีอะไรผิดปกติหรอกใช่ไหม? พวกเขาแค่เจอกันเท่านั้นเอง

ศศิตานิ่งไปแต่ก็ระงับอาการเอาไว้ เพื่อไม่ให้แสดงออกมาต่อหน้าไอรดา

“เลอศิลป์ยอมรับพวกเขาแล้ว และผมก็เหมือนกัน คุณช่วยคุมตัวเองต่อหน้าไอวี่หน่อยได้ไหม? ดูสิ ไอวี่ก็ชอบพวกเขามากๆ ความรู้สึกที่เด็กๆ มีต่อกันเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดนะ” เอกพลบ่นศศิตาอีกครั้งหนึ่ง แต่เธอก็ไม่ฟังเขาเลย

ดวงตาของไอรดาเต็มไปด้วยความสงสัย เธอไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมปู่ย่าของเธอดูโกรธๆ อยู่เล็กน้อย

แต่เธอก็ว่านอนสอนง่ายและไม่ได้พูดอะไรออกมา

เอกพลหันไปยิ้มให้ไอรดา

“การอยู่กับเด็กสองคนนั้นมีประโยชน์จริงๆ ไอวี่พูดเก่งมากขึ้นเรื่องๆ มองไม่ออกเลยว่าเธอมีอาการป่วยอะไรอยู่”

คำพูดของเอกพลนั้นส่งตรงถึงศศิตา ขณะที่เขาต้องการให้เธอมองเห็นความเป็นจริง และเลิกสนใจแต่อคติของตัวเธอเอง