หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1808

เมื่อเลอศิลป์พารษิกามุ่งหน้าไปที่โรงเรียนเพื่อรับเด็กๆ กลับบ้าน แฝดสามก็ดีใจมากที่ได้เห็นพ่อของพวกเขาหายจากอาการป่วยไข้แล้ว

“พ่อคะ หนูมีเงินอยู่บ้างนิดหน่อย ให้หนูเลี้ยงข้าวเย็นพ่อนะ โอเคไหม? พ่อเพิ่งจะหายป่วย พ่อควรได้กินอะไรอร่อยๆ นะ” ไอรดากะพริบตาเหมือนว่าเธอได้ตัดสินใจแล้ว

“ลูกไปเอาเงินมาจากไหน? ปู่ไม่ได้ช่วยเก็บเงินที่เป็นของขวัญช่วงเทศกาลของหนูไว้หรอกเหรอ?” เลอศิลป์ถามด้วยความสงสัย

รษิกาเองก็รู้สึกขบขัน เธอรู้สึกว่าเธอพลาดช่วงเวลาที่ไอรดาเติบโตมาอย่างมากมาย เธออุ้มเด็กหญิงขึ้นมาแล้วถามว่า “ไอวี่ หนูเก็บเงินของขวัญช่วงวันหยุดไว้เยอะเลยเหรอจ๊ะ?”

ไอรดาพยักหน้าอย่างแรง “ใช่ค่ะ เงินของขวัญมีเยอะเลย มีศูนย์หลายตัวเลยนะคะ คุณปู่เก็บไว้ให้หนูเอง แต่เงินที่หนูบอกตอนนี้คือเงินที่เด็กคนอื่นๆ เอามาให้หนูหลังจากหนูช่วยพวกเขาทำการ์ดค่ะ”

“มีเรื่องแบบนี้ด้วยเหรอ?” เลอศิลป์ละสายตาไปมองอชิกับเบนนี่เพื่อหาคำยืนยัน

เด็กชายสองคนพยักหน้า

อชิตอบ “การ์ดที่ไอวี่ทำสวยมากเลยครับ เด็กหลายคนก็เลยซื้อวัสดุมาเองแล้วขอให้เธอช่วยทำด้วย ค่าจ้างทำก็ใบละยี่สิบครับ ผมเป็นคนกำหนดราคาให้เอง ไอวี่ทำการ์ดได้หลายใบ และได้เงินมาสองสามร้อยเลยครับ”

เด็กพวกนี้เริ่มหาเงินกันตั้งแต่ยังเล็กเชียว!

เลอศิลป์กับรษิกามองหน้ากัน ดวงตาของพวกเขาเจือไปด้วยความรักและความชื่นชม

“แม่ พ่อ ไอวี่ยังทำการ์ดที่เธอตั้งใจเอาให้พ่อกับแม่ด้วยนะ แต่เธอยังทำไม่เสร็จ ผมแน่ใจว่ามันจะสวยมากเลย พ่อแม่ต้องตั้งตารอเลยนะฮะ” เบนนี่เป็นเด็กปากสว่างซึ่งเก็บความลับเอาไว้กับตัวไม่ได้เลย

เช่นนั้นแล้ว ไอรดาก็พองแก้มตัวเองแล้วประท้วงว่า “เบนนี่ เธอสัญญาแล้วว่าจะไม่ทำลายเซอร์ไพรส์ไม่ใช่เหรอ?”

เบนนี่แลบลิ้นออกมาทำหน้าล้อเลียน

ความสงสัยของเลอศิลป์กับรษิกาเพิ่มขึ้นทันที พวกเขาคิดว่าการ์ดใบนั้นจะดูเป็นแบบไหนกันแน่

“เอาล่ะ ไอวี่จะเลี้ยงข้าวเราวันนี้! ไอวี่เก่งที่สุดอยู่แล้ว!”

ในทางกลับกัน รษิกาดูเหมือนจะเห็นว่าดวงตาของศศิตานั้นบวมเป่ง เธอร้องไห้เหรอ?

ในทางกลับกัน สายตาของอชิและเบนนี่กลับเต็มไปด้วยความหวาดกลัว พวกเขาหลบอยู่ข้างหลังเลอศิลป์ตามสัญชาตญาณ

สีหน้าของเลอศิลป์เย็นชาเมื่อเขาเห็นปฏิกิริยาของเด็กๆ ชายหนุ่มอุ้มเด็กๆ ขึ้นมา และไม่สนใจว่าศศิตาต้องการทำอะไร เขาเดินผ่านเธอและมุ่งตรงไปที่ห้องนั่งเล่น

ศศิตารู้สึกสับสน ริมฝีปากของเธอกระตุกเล็กน้อย แต่เธอไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้

ความรู้สึกมากมายหลั่งไหลเข้ามาในหัวใจของเธอ ซึ่งเห็นได้ชัดจากการแสดงออกที่ขัดแย้งบนใบหน้า เธอหยุดชะงักอยู่นานพอสมควร ก่อนที่เธอจะฝืนยิ้มและหันหลังเดินตามเข้าไปในห้องนั่งเล่น

รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอขมขื่นและหดหู่มาก

“เลอศิลป์ รษิกา นี่คือของขวัญที่ฉันซื้อให้อชิและเบนนี่ ฤดูหนาวใกล้เข้ามาแล้ว เด็กๆ เติบโตเร็วมาก ถึงเวลาที่พวกเขาต้องมีเสื้อผ้าใหม่บ้างแล้ว แน่นอนว่ายังมีพวกของเล่นด้วยนะ ฉันไม่รู้เรื่องพวกนี้มากนัก ดังนั้นฉันจึงไม่แน่ใจว่าพวกเขาจะชอบมันหรือเปล่า?”

น้ำเสียงของศศิตานุ่มนวลและอ่อนโยน มันแตกต่างอย่างสิ้นเชิงจากภาพปกติของเธอ มีแม้กระทั่งความเศร้าโศกเล็กน้อยในน้ำเสียงของเธอด้วย