หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 182

ความเงียบปกคลุมไปชั่วขณะ แต่แล้วเลอศิลป์ก็ทำลายมันลงด้วยการพูดออกมาว่า “งั้นก็ตามใจคุณ”

รษิกาพยักหน้าตอบรับพร้อมกับเดินขึ้นไปหาไอรดาข้างบน

ขณะเดียวกันเด็กทั้งสามคนกำลังเล่นกันอยู่ในห้องของอชิและเบนนี่ ทว่าพวกเขาอารมณ์เสียกันหมดและบรรยากาศภายในห้องก็มีแต่ความตึงเครียด

อชิและเบนนี่กำลังเล่นอยู่กับหุ่นยนต์ของตัวเอง ขณะที่ไอรดาก็ซุกหน้าอยู่กับท้องของตุ๊กตา ทั้งสามคนจมดิ่งอยู่ภายในโลกของตัวเอง

เมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู เด็กๆ ทั้งสามก็พุ่งความสนใจมองไปที่ประตูเป็นตาเดียว

รษิกามีท่าทีอ่อนโยนขึ้นเมื่อเธอมองสบตาที่ไร้เดียงสาของพวกเขา ถึงกระนั้นเธอก็นึกถึงชายคนที่รอเธออยู่ข้างล่างพร้อมทั้งตัดสินใจพูดอย่างใจเย็นออกมา “ไอวี่ พ่อมารับเธอแล้วจ้ะ”

เด็กทั้งสามคนตกใจเมื่อได้ยินเช่นนั้น

โดยเฉพาะไอรดา ดวงตาของเธอส่องประกายไปด้วยความสับสนงุนงงในขณะที่เธอกอดตุ๊กตาของเธอไว้นิ่งไม่ขยับไปไหน

รษิกามองไปที่ไอรดาอีกครั้งก่อนที่เธอจะพูดซ้ำๆ อย่างจริงจังว่า “พ่อของเธอรออยู่ข้างล่าง รีบไปได้แล้ว”

หลังจากที่พูดออกมาหมดแล้ว รษิกาก็เดินไปอยู่ข้างๆ และยืนรอเงียบๆ ที่ประตู

“คุณรษิกา…” ไอรดาพึมพำขึ้น เสียงของเธอบ่งบอกได้ชัดเจนว่าเธอค่อนข้างกลัวและไม่อยากออกไปจากที่นี่เป็นอย่างมาก

รษิกาบังคับตัวเองให้ละสายตาจากใบหน้าของเด็กน้อยคนนี้ เธอไม่กล้าพูดอะไรเพราะกังวลว่าเธอจะหลุดขอให้เด็กอยู่ต่อในวินาทีที่ริมฝีปากของเธอขยับ

เวลาผ่านไปชั่วครู่ในที่สุดเด็กน้อยก็ยอมเดินไปตรงประตู

รษิกาอดไม่ได้ที่จะลูบผมเธอ จากนั้นก็จับมือเธอไว้แล้วเดินลงบันไดพร้อมกัน

ตอนนั้นเลอศิลป์ลุกขึ้นจากโซฟาพร้อมกับเอามือข้างหนึ่งล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง เขายืนอยู่กลางห้องนั่งเล่น และดูเหมือนพร้อมจะพาไอรดาออกไปจากบ้านหลังนี้ทันทีที่เจอหน้ากัน

รษิกาจับมือของไอรดาไว้แน่นจนเธอก้าวออกไปนอกบ้าน หลังจากนั้นเธอก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลว่า “ไปเถอะจ้ะสาวน้อย”

พูดจบเธอก็ปล่อยมือไอรดา

สายตาของรษิกาอ่อนลงเมื่อได้ยินเช่นนั้น เธอทนไม่ได้ที่จะเห็นเด็กร้องไห้ต่อหน้า เธอจึงพูดออกไปด้วยความอดกลั้นว่า “เป็นเด็กดีนะ ไอวี่ ฉันรู้ว่าเธอชอบฉัน ฉันก็มีความสุขมากๆ ที่ได้อยู่กับเธอเหมือนกัน แต่ช่วงนี้ฉันเหนื่อยและยุ่งมากจริงๆ ถ้าเธออยากจะช่วยฉัน เธอก็ต้องทำตัวดีๆ แล้วกลับบ้านไปกับคุณพ่อของเธอนะ โอเคไหม?”

“หนูอยากอยู่กับคุณรษิกกา…” ไอรดาพึมพำอย่างดื้อรั้นขณะที่เธอกัดปากไปด้วย

ไม่มีใครบอกได้ว่าฉันจะได้เจอกับคุณรษิกาอีกไหม ถ้าเกิดฉันกลับบ้านกับพ่อไปตอนนี้…

เมื่อรษิกามองเข้าไปในดวงตาของไอรดา เธอก็รู้ทันทีเลยว่าเด็กน้อยผู้นี้กำลังคิดอะไรอยู่ แต่ในวินาทีนั้นรษิกาก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี

เธอยังคงนิ่งเงียบอยู่พักหนึ่งก่อนที่จะยิ้มออกมาพลางพูดว่า “ฉันจะอยู่ที่นี่เสมอ เมื่อไรที่เธอต้องการฉันเธอก็แวะมาหาฉันได้ทุกเมื่อ โอเคไหม?”

แต่ไอรดาไม่ค่อยเชื่อคำพูดเหล่านี้สักเท่าไร

ขณะนั้นเอง เลอศิลป์ก็คาดเดาสถานการณ์ผิด เขาคิดว่ารษิกาพูดออกมาเพื่อไล่ไอรดาออกไปให้พ้น ดังนั้นเขาก็เลยพูดออกมาด้วยความตึงเครียดว่า “ไอรดา ฟ้าศิริสวัสดิ์ ลูกลืมไปแล้วหรือยังไงว่าที่นี่ไม่ใช่บ้านของลูกน่ะ?”

ไอรดาค่อยๆ ก้มหัวลงช้าๆ ก่อนที่จะหันหลังแล้วเดินกลับไปหาพ่อของเธอทันที