หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1834

รษิกากลับมาที่บ้านในช่วงเย็น เธอเน้นกับอชิและเบนนี่อีกครั้งถึงความสำคัญของการรู้จักแยกแยะและระมัดระวังเมื่อช่วยเหลือผู้อื่นทางออนไลน์ เพื่อหลีกเลี่ยงการถูกเอาเปรียบจากบุคคลที่ไร้ยางอาย เช่น การจ้างให้แฮ็กเว็บไซต์หรือการขอเงินโดยเจตนาในขณะที่เสนอความช่วยเหลือ

“ไอวี่อาจจะไม่เข้าใจ แต่ลูกสองคนเข้าใจแน่นอน ลูกจะต้องช่วยเธอดูให้ดีๆ นะ! อย่าปล่อยให้ความใจดีกลายเป็นการทำเรื่องแย่ๆ ได้” รษิกาย้ำ

ทั้งสองคนพยักหน้าและสัญญาว่าจะระมัดระวัง ไอรดายังคงเต็มไปด้วยความสุข ซึ่งเป็นอารมณ์ง่ายๆ ที่ได้มาจากการช่วยเหลือผู้อื่นและเป็นการมีความสุขอย่างแท้จริง เด็กผู้หญิงคนหนึ่งยังมอบกิ๊บติดผมสวยงามให้กับเธอ ซึ่งเธอหวงแหนมาก

ไม่นานนัก เอกพลกับศศิตาก็มาถึงด้วยรถของพวกเขา

เอกพลมาสอนอชิกับเบนนี่เล่นหมากรุก ซึ่งไม่ใช่ครั้งแรกของพวกเขา และไม่นานนัก เด็กชายทั้งสองกับเอกพลก็จมอยู่กับเกม พวกเขามองว่ามันเป็นความท้าทายที่ได้แข่งกัน

ระหว่างนั้น ศศิตาก็เข้ามาทำอาหาร เธอทำซุปให้เด็กๆ กิน

เลอศิลป์ไม่ได้พูดอะไร เขาขึ้นไปทำงานข้างบนในห้องทำงานของเขา

รษิกาช่วยเหลือจักรภพด้วยการเตรียมยาให้เขา แต่หลังจากเสร็จแล้ว เธอก็ลงมาดูสถานการณ์ข้างล่าง

ทันใดนั้น เธอก็ได้ยินเสียงร้องในห้องครัว จึงรีบรุดลงไป

ที่นั่น เธอได้เห็นศศิตามีสีหน้าเจ็บปวด ฝ่ามือข้างขวาของเธอแดงก่ำ และเป็นแผลพุพองขณะที่เธอแช่มันไว้ในอ่างน้ำ

เธอทำอาหารน้อยครั้งมากและไม่ชินกับการจัดการของร้อนๆ หลังจากทำซุปเสร็จแล้ว เธอก็ทำซุปหกใส่มือโดยไม่ทันระวังขณะที่ซุปกำลังเดือด

มันเจ็บปวดมากจนเธอแทบจะร้องไห้ออกมา แต่เธอก็ยั้งน้ำตาไว้ทันและไม่ส่งเสียงร้อง

“คุณนายศศิตาคะ คุณโดนน้ำร้อนลวกเหรอ? ไม่นะ อย่าแช่ไว้ในน้ำอย่างนั้นค่ะ! เอาออกมาเร็วเข้า!”

รษิกาคว้ามือของศศิตาทันที เธอดึงมันออกมาจากอ่างน้ำ ก่อนจะเปิดน้ำจากก๊อก และจับมือศศิตาไว้ให้อยู่ภายใต้น้ำไหล

“ขั้นแรกในการดูแลแผลน้ำร้อนลวกคือให้น้ำเย็นไหลผ่านสักสิบห้านาทีก่อนค่ะ แช่น้ำไว้ไม่พอนะคะ เพราะอาจเกิดตุ่มพองได้ในไม่ช้า!” รษิกาพูดด้วยน้ำเสียงที่เป็นมืออาชีพทางการแพทย์ ในขณะที่ศศิตารู้สึกอึดอัดที่ต้องถูกจับมือเอาไว้แบบนั้น

เด็กๆ ก็ได้ยินความวุ่นวายนั้นและถามอาการของศศิตา พวกเขาแสดงความเป็นห่วงเป็นใย

“คุณย่า โอเคไหมครับ? ต่อไปเราไม่กินซุปแล้วนะครับ คุณย่าจะได้ไม่ต้องโดนน้ำร้อนลวกอีก” เด็กคนหนึ่งกล่าว

“คุณย่า เจ็บมากไหม? คุณย่าขอให้เราช่วย หรือให้พ่อกับแม่มาช่วยก็ได้ แม่บอกว่าเราต้องระวังมากเมื่ออยู่ในครัว จะได้ไม่โดนของร้อนลวกเอา” เด็กอีกคนพูด

ขณะที่ศศิตาฟังเด็กๆ พูดคำแสดงความกังวล คิ้วของเธอที่ขมวดอยู่ก็ผ่อนคลาย

เธอส่ายหน้าและยืนยันกับพวกเขา “ย่าไม่เป็นไร ไม่ต้องห่วงนะ แม่หนูจะช่วยทายาให้ย่าทีหลัง แล้วเดี๋ยวย่าก็จะไม่เป็นไร”

ในตอนนั้น เธอรู้สึกสงบและอบอุ่นในหัวใจ

เธอมองดูสามีของเธอพลางยิ้มออกมาบางๆ