หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1872

เลอศิลป์ไม่ได้เป็นคนเพิกเฉย แต่ความจริงที่ว่ารษิกาไม่เคยเอ่ยถึงพ่อแม่เธอเลยก็ทำให้เขาไม่ได้สนใจ

เมื่อคิดได้เช่นนั้น เขาก็ถึงกับถามอชิและเบนนี่เรื่องตายายของพวกเขา แต่ทั้งสองก็จำไม่ได้เลยว่าเคยพบพวกเขาหรือเปล่า

เรื่องทั้งหมดทำให้เห็นว่ารษิกาจงใจเลี่ยงเรื่องครอบครัวของเธอ

ความคิดหนึ่งแวบขึ้นมาในหัวเขา ทำให้เขานึกได้ถึงบางอย่างเมื่อหลายปีก่อน ดูเหมือนการแต่งงานครั้งแรกของฉันกับรษิกานั้นเป็นผลจากพ่อและแม่เลี้ยงของเธอโลภมากในเงินทองสินะ

“พ่อแม่ครับ ผมอยากให้พ่อแม่ถอยจากเรื่องนี้ไปก่อน ครอบครัวของรษิกามีอะไรมากกว่าที่ตาเห็น และผมไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องจำเป็นที่พวกเขาจะมาปรากฏตัวในงานแต่งของเรา!” เลอศิลป์คิดว่ารษิกาอาจจะไม่ได้มีความสัมพันธ์ที่แนบแน่นกับครอบครัวของเธอ ดังนั้น มันจึงไม่ใช่ความคิดที่ดีที่จะไปตามหาพ่อและแม่เลี้ยงของรษิกาในตอนนี้

เอกพลกับศศิตามองหน้ากันอย่างรู้เท่าทันในทันที พวกเขาดูเหมือนจะนึกถึงเรื่องบางอย่างในอดีตเมื่อตระหนักรู้เช่นนั้น

“อ้อใช่ พ่อจำพ่อของรษิกาได้แล้ว เขาชื่อการันต์ จารุวิทย์ เขาเป็นเจ้าของโรงงานขนาดกลางในหัสดิน เขาขายรษิกาให้เราเมื่อโรงงานของเขาประสบปัญหาทางการเงิน” เอกพลพยักหน้า

“ใช่! ใช่แล้ว แม่จำได้เหมือนกัน แม่ได้เจอแม่เลี้ยงของรษิกาอยู่ครั้งนึง เธอชื่อ วิชุดา ชลวงศ์ ตอนนั้นเธออายุสี่สิบกว่าแล้ว แถมแต่งตัวก็โป๊ แม่รู้เลยว่าเธอไม่ชอบรษิกาแน่ๆ”

เมื่อรษิกาแต่งงานกับเลอศิลป์ วิชุดาก็พยายามเข้าหาศศิตาซ้ำๆ กระนั้น เธอก็ล้มเหลวเพราะศศิตาไม่ชอบรษิกาในตอนนั้น เธอไม่ได้ถือว่าการแต่งงานของเลอศิลป์เป็นเรื่องจริงจัง สำหรับเธอแล้ว การแต่งงานนี้เป็นแค่เครื่องมือเพื่อให้อรรถ ฟ้าศิริสวัสดิ์ ผู้เป็นปู่ของเลอศิลป์โชคดีและหายป่วยไวๆ ก็เท่านั้นเอง

ศศิตากับเอกพลตัวสั่น โชคดีนะที่เราไม่ทำพลาดไปโดยไม่ได้ตั้งใจ หากเมื่อกี้รษิกาอยู่ที่นี่ด้วย เธอคงอึดอัดใจเพราะเรื่องนี้แน่ๆ

หลังจากนั้น เอกพลกับศศิตาก็คุยกันต่ออีกเล็กน้อยในเรื่องนี้ก่อนที่จะออกไปจากบ้าน

รษิกากลับลงมาข้างล่างหลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้ว เธอเห็นว่าเอกพลกับศศิตากลับไปแล้ว จึงถามว่า “ที่รักคะ เมื่อกี้พ่อกับแม่มาที่นี่หรือเปล่า? ฉันได้ยินเสียงพวกเขา แล้วนี่ไปไหนกันแล้วล่ะ?”

“ใช่ พ่อแม่มาแจ้งเราว่าพวกเขาเลือกวันแต่งงานให้เราได้แล้ว ซึ่งจะเกิดขึ้นเร็วๆ นี้!” เลอศิลป์ดูตื่นเต้น

“จริงเหรอ? งั้น… ก็ลุยเลยค่ะ” รษิกายิ้มอย่างมีความสุข