หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 189

หลังจากได้ยินข้อเสนอของเขา รษิกาก็กังวลเล็กน้อย

เธออยากจะอยู่ให้ห่างจากเลอศิลป์ แต่เธอต้องยอมรับว่านั่นเป็นทางออกที่ดีที่สุด

ไม่กี่วินาทีต่อมา รษิกาพยักหน้า “ขอบคุณนะ”

เลอศิลป์พยักหน้ากลับ

หลังจากบอกให้อชิและเบนนี่เขยิบออกไปข้างๆ แล้ว เธอก็ลุกขึ้นจากเตียง

แต่ก่อนที่เธอจะยืนขึ้น หัวของเธอเริ่มหมุน เธอโซเซและกดมือเธอไว้ที่เตียงเพื่อทรงตัว

“ให้ฉันช่วยนะคะ” ลิสาเดินเข้ามาคว้าแขนรษิกาทันที

รษิกาหน้ามืดไประยะหนึ่ง พอการมองเห็นของเธอกลับมาดีขึ้นในไม่กี่วินาทีต่อมา เธอก็ตอบรับด้วยการพยักหน้าอย่างอ่อนเพลีย

เด็กน้อยทั้งสามคนก็ลุกขึ้นและเดินเคียงข้างเธอไปด้วยเช่นกัน

รษิกาอ่อนแอมากจนต้องพิงลิสาไว้ในขณะที่เธอเดิน แม้แต่ลิสาเองยังช่วยเธอได้ลำบากมาก

พอเด็กทั้งสามคนเห็นเช่นนั้น พวกเขาก็อยากจะช่วยด้วย ก่อนที่พวกเขาจะยื่นมือเข้าไปช่วย ร่างที่สูงดั่งหอคอยก็เข้ามาขวางทางพวกเขา

เลอศิลป์ยืนอยู่ด้านหน้าลิสาและขมวดคิ้ว “ผมช่วยเอง คุณไปดูแลเด็กๆ เลย”

ก่อนที่รษิกาจะโต้ตอบ เลอศิลป์เอามือโอบเอวเธอและอุ้มเธอไว้ในอ้อมแขนของเขาทันที

ในตอนนั้น รษิกายังคงมึนหัวอยู่เพราะเธอมีภาวะสมองล้า พอเธอได้สติกลับมา เธอก็พยายามดิ้นรนแต่ก็ไม่เป็นผล เห็นได้ชัดว่าเลอศิลป์ควบคุมสถานการณ์ไว้ได้อยู่หมัด

รษิกาไม่มีทางเลือกนอกจากหยุดขัดขืน เธอขมวดคิ้วชนกันและแสดงออกอย่างสิ้นหวัง “ปล่อยฉันลงเถอะ ฉันเดินเองได้”

คำขอของเธอไม่เป็นผล เลอศิลป์หันไปหาลิสาและบอกว่า “ช่วยหาอะไรให้เด็กๆ กินด้วยนะ พวกเขาไม่ได้กินอะไรเลย แล้วก็พาพวกเขาเข้านอนก่อนได้เลยถ้าพวกผมกลับมาช้า”

ลิซาตอบตกลง

รษิกาคอยมองพวกเด็กๆ จากกระจกมองหลังและโล่งใจเมื่อเห็นพวกเขากลับเข้าไปในบ้านแล้ว

บรรยากาศอันอบอุ่นและสบายภายในรถทำให้รษิกาอยากจะนอนหลับ แต่พอคิดถึงผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างเธอ เธอก็บังคับตัวเองให้ตื่นตลอดเวลา

เนื่องจากเธอมีไข้ ต่อให้เธอพยายามตื่นตัวอย่างเต็มที่โดยการจิกเล็บลงไปที่ฝ่ามือตัวเอง แต่ในไม่ช้าเธอก็เข้าสู่ห้วงนิทรา

“คุณรู้สึกยังไงบ้าง?” เลอศิลป์แสดงความเป็นห่วงขณะที่พวกเขาอยู่ในถนนที่ติดขัด

เมื่อเขาไม่ได้รับการตอบสนองใด เขาจึงมองไปข้างๆ และเห็นว่ารษิกากำลังหลับสนิท

ด้วยอารมณ์ที่ซับซ้อนมากมาย เลอศิลป์เบือนหน้าไปทางอื่นและสั่งคนขับรถว่า “ขับช้าๆ หน่อยนะ”

ไม่นานนัก เขาก็รู้สึกว่ามีน้ำหนักกดลงมาที่ไหล่ของเขา

เลอศิลป์หันกลับไปและมองใบหน้าด้านข้างของรษิกาที่กำลังหลับใหลอยู่ด้วยแววตาที่อ่อนโยน