หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1893

“แผนคุณมีข้อผิดพลาดเยอะมาก กฤษณาโง่มากที่ใช้ชื่อฟลอร่าเวอบากรุ๊ปเพื่อรับสมัครพนักงานชั่วคราว!”

แววตาของเลอศิลป์เย็นชาราวผืนน้ำแข็ง แต่ในใจเขาก็มีสัมผัสของความกลัว

แม้ว่าแผนการนี้จะมีช่องโหว่อยู่มาก แต่จุดเน้นหลักคือการบรรลุผลลัพธ์อย่างรวดเร็ว

หากสินค้าจำนวนหนึ่งแสนชุดเข้าสู่ตลาด การสืบสวนและระบุตัวผู้กระทำความผิดในภายหลังก็ไร้ความหมาย

การกอบกู้สถานการณ์หลังจากความคิดเห็นของสาธารณชนที่มีต่อบริษัทถูกทำลายลงคงเป็นเรื่องยาก เมื่อถึงเวลานั้น ไม่ว่าพนักงานของฟลอร่าเวอบากรุ๊ปจะพยายามอธิบายตัวเองมากเพียงใด วิกฤตความไว้วางใจก็คงไม่มีทางแก้ไข

และในฐานะผู้อำนวยการฝ่ายเทคนิคของบริษัท ชื่อเสียงของรษิกาจะต้องจมอยู่กับมลทินหลังจากเข้าไปพัวพันกับเรื่องอื้อฉาวนั้น

“ฉันคาดการณ์ไว้แล้วว่าวันนี้จะมาถึง” อรอุษาหยุดร้องไห้อีกครั้ง

ความสิ้นหวังเป็นความโศกเศร้าที่ยิ่งใหญ่ที่สุด

ณ จุดนั้น เธอไม่รู้ว่าจะต้องเผชิญหน้ากับเลอศิลป์ รษิกา พ่อแม่ของเธอ หรืออะไรก็ตามอย่างไรดี

ทันใดนั้น ท่าทางของเธอก็สงบลงอย่างน่าขนลุก

เธอจ้องมองเลอศิลป์ด้วยความปรารถนา อยากจะจารึกใบหน้าของเขาไว้ในใจของเธอ

“เลอศิลป์ ฉันหวังว่าคุณจะไม่ดึงพ่อแม่ของฉันและตระกูลลีลาพลมาเกี่ยวข้องในเรื่องนี้ ฉันจะรับผลที่ตามมาทั้งหมดเอง”

ทันทีที่เธอพูด เลอศิลป์ก็รู้สึกได้ถึงบางอย่างผิดปกติในน้ำเสียงของเธอ

เมื่อเขาหันไปมองอรอุษา เขาสังเกตเห็นว่าเธอกำลังวิ่งออกจากห้องด้วยความเร็วสูงสุด

เธอกำลังพยายามทำอะไร?

ความสงสัยที่น่ากลัวฉายแวบผ่านจิตใจของเลอศิลป์ ทำให้เขาต้องวิ่งตามไป

อย่างไรก็ตาม เขาประเมินความมุ่งมั่นในการตายต่ำเกินไปอย่างเห็นได้ชัด

เธอไม่รู้จริงๆ ว่าจะจัดการกับทุกสิ่งในชีวิตของเธออย่างไรอีกต่อไป ความประทับใจดีๆ และมุมมองที่ยอดเยี่ยมที่เลอศิลป์มีต่อฉันคงไม่มีอีกต่อไปแล้ว เขาคงเกลียดฉันแล้วใช่ไหม?

ในขณะนั้น มีเพียงความคิดเดียวที่เหลืออยู่ในใจของเธอ ฉันจะลาจากโลกที่แสนจะเกินจะรับไหวนี้ไป

เธอรู้สึกโล่งใจและยิ้มจางๆ เมื่อเธอสังเกตเห็นว่าเขาตามเธอไปจนถึงดาดฟ้า

“อย่าเข้ามาใกล้กว่านี้อีกนะ เลอศิลป์! ฉันทำผิดกับคุณและรษิกา เธอเป็นผู้หญิงที่สมบูรณ์แบบจริงๆ และฉันไม่สามารถเทียบกับเธอได้ในทุกๆ ด้าน”

“รีบลงมาจากตรงนั้น! คุณคิดว่านั่นคือวิธีที่จะแบกรับความรับผิดชอบทั้งหมดเหรอ? ผมจะไม่ปล่อยให้คุณติดคุก แต่คุณต้องเผชิญกับความผิดพลาดของคุณ สิ่งที่คุณกำลังทำอยู่นั้นไม่ใช่อะไรอื่นนอกจากการวิ่งหนีจากปัญหาของคุณ คุณคิดว่าคุณสามารถลบล้างทุกอย่างที่คุณทำไปด้วยการตายได้เหรอ?”

เลอศิลป์หรี่ตาลง เขาจ้องมองเธอเขม็งในขณะที่เดินเข้าไปหาเธอทีละก้าว

เขาพยายามคิดหาอะไรบางอย่างที่จะทำให้อรอุษาสงบลง แต่ความโกรธของเขาไม่สามารถระงับลงได้

ขณะที่เขาค่อยๆ เข้ามาหาอรอุษา เธอก็ส่ายหัวและยิ้มอย่างเศร้าๆ ให้เขา “เลอศิลป์ ฉันเข้าใจสิ่งที่คุณพูด แต่ตอนนี้ฉันเข้าใจความรู้สึกของคุณที่มีต่อฉันแล้ว น่าเสียดายที่ฉันไม่สามารถเป็นน้องสาวของคุณได้อีกต่อไป ฉันหวังว่าจะจบทุกอย่างด้วยวิธีนี้ ความจริงคือ ฉันไม่เคยอยากเป็นน้องสาวของคุณ ฉันรักคุณมาตลอด กฤษณาขู่ฉัน แต่ฉันยังมีทางเลือก ฉันแค่ดื้อรั้นและไม่สำนึกผิดจนไม่ทำสิ่งที่ถูกต้อง”

จู่ๆ เลอศิลป์ก็อึ้งไป

เขาหยุดชะงักเมื่อสีหน้าสับสนปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา

เลอศิลป์บอกได้คร่าวๆ ว่าเธอมีใจให้เขา แต่รษิกาชนะใจเขามาหลายปีแล้ว แม้กระทั่งก่อนที่พวกเขาจะแต่งงานกัน