หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1906

จิรายุกำลังเล่นสนุกกับเด็กๆ ขณะที่รษิกากับเลอศิลป์ตื่นขึ้นมา

ไอรดาใกล้ชิดกับเขามากอย่างไม่น่าเชื่อ อย่างไรเสีย จิรายุก็เป็นคนอ่อนโยนและอดทนเมื่อเขาพยายามจะช่วยเธอจากอาการป่วยในครั้งนั้น

ดังนั้น เธอจึงสามารถเปิดใจกับจิรายุได้อย่างง่ายดาย

อชิและเบนนี่เข้าถึงได้ง่าย พวกเขาเรียกจิรายุว่า “คุณจิรายุ” ด้วยความอ่อนหวานและน่ารัก โดยที่พวกเขาไม่รู้ว่าพวกเขากำลังถูกจิรายุเล็งเป็นเป้าหมายในการศึกษาวิจัย

เมื่อเห็นความสำเร็จของเด็กทั้งสามคน จิรายุก็อดไม่ได้ที่จะยอมรับว่าพวกเขาเป็นอัจฉริยะจริงๆ

เขารู้จักเลอศิลป์มาหลายปีแต่ไม่เคยคิดว่าเลอศิลป์จะเป็นอัจฉริยะมากนัก อย่างไรก็ตาม เด็กทั้งสามคนนั้นมีความสามารถมากกว่าเลอศิลป์มาก แน่นอนว่ายีนของรษิกานั้นยอดเยี่ยมมาก

ไอรดาแสดงเสื้อผ้าที่เธอออกแบบให้จิรายุดู ทำให้เขาตกตะลึงเมื่อเธอแสดงส่วนแบ่งการตลาดและบันทึกการขายของแบรนด์อบอุ่นให้เขาดู

“เลอศิลป์ สมาชิกในครอบครัวของนายเป็นนักธุรกิจโดยธรรมชาติ ตอนแรกคือฟลอร่าเวอบากรุ๊ปของรษิกา และตอนนี้ก็มีแบรนด์อบอุ่นของไอวี่อีก นายวางแผนจะเข้ายึดครองทุกอุตสาหกรรมเลยหรือไง?”

เลอศิลป์ลากจิรายุไปดื่มกาแฟและพูดคุยกันอย่างเป็นกันเอง เขาเตรียมที่จะพูดคุยเรื่องธุรกิจอย่างเงียบๆ ก่อนจะเสนอให้เจมส์เข้ารับตำแหน่งผู้บริหารของฟลอร่าเวอบากรุ๊ป

“มีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นในช่วงไม่กี่เดือนที่ผ่านมา ฉันแน่ใจว่านายคงเคยได้ยินเรื่องเหล่านี้มาบ้างแล้วใช่ไหม?” เลอศิลป์ถาม

จิรายุพยักหน้า เขาเคยได้ยินเรื่องที่เกิดขึ้นจริงๆ

เขารู้ทุกอย่างตั้งแต่ความบ้าคลั่งของอัญชสา ไปจนถึงเหตุการณ์วางยาพิษของเจตนิน และความยุ่งเหยิงล่าสุดของอรอุษา

แม้ว่าเขาจะไม่อยู่ที่หัสดิน แต่ครอบครัวของเขาหรือจักรภพก็จะแจ้งให้เขาทราบเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในเมืองเสมอ

ในบรรดาเหตุการณ์ทั้งหมดนั้น เหตุการณ์ที่เขาคาดไม่ถึงที่สุดคือการตัดสินใจมอบตัวของอรอุษา

อย่างไรก็ตาม ไม่ใช่เรื่องที่คาดไม่ถึงเลยหากเขาลองคิดดู เขารู้ว่าอรอุษามีใจให้เลอศิลป์

“ช่างเถอะ ฉันยังคงไม่เหมาะกับการทำอะไรแบบอ้อมค้อม พูดง่ายๆ ก็คือ อย่าจากไปในครั้งนี้เลย นายคิดว่าอยากเป็นผู้บริหารของฟลอร่าเวอบากรุ๊ปไหม? นายสามารถช่วยดูแลบริษัทชั่วคราวได้นะ”

“เลอศิลป์ ฉันกังวลเรื่องบางอย่างในช่วงนี้ ฉันสังเกตเห็นว่าฉันกำลังพัฒนาการใช้เทคนิคการฝังเข็มเซรูเลียน แต่ฉันยังหาคนที่เหมาะสมที่จะถ่ายทอดความรู้ทางการแพทย์และตำรายาโบราณที่ฉันได้มาไม่ได้ ฉันควรทำยังไงดี?”

รษิการู้สึกเสียใจกับคำพูดของเธอทันทีที่พวกเขาพูดออกไป เธอรู้สึกว่าการกระทำที่เธอและเลอศิลป์กำลังทำอยู่นั้นไร้สาระ

อย่างไรก็ตาม มันกลับกลายเป็นผลลัพธ์ที่ยอดเยี่ยมอย่างไม่คาดคิด

ดวงตาของจิรายุกลับเป็นประกายเมื่อได้ยินสิ่งที่รษิกาพูด ความลังเลของเขาเปลี่ยนเป็นความมุ่งมั่นในไม่ช้า

“รษิกา คุณกำลังมองหาคนที่จะเรียนรู้ทักษะทางการแพทย์จากคุณอยู่หรือเปล่า? คุณจะสอนพวกเขาเป็นการส่วนตัวไหม?” เขาถามอย่างกระตือรือร้น

“ใช่ อาจารย์ของฉันบอกว่าถึงเวลาแล้วที่ฉันจะต้องเริ่มมองหาลูกศิษย์ เขายังบอกอีกด้วยว่าฉันควรหาใครสักคนที่มีคุณสมบัติเหมาะสมและเริ่มฝึกฝนพวกเขาตั้งแต่ยังเด็กเพื่อถ่ายทอดทักษะของฉันให้พวกเขา”

รษิกาพูดความจริง เธอเคยสัมผัสกับโลกของการแพทย์มาหลายปีแล้ว

“รษิกา เอ่อ... คนอายุประมาณยี่สิบกว่าๆ จะทำได้หรือเปล่าล่ะ?” จิรายุถาม