หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1910

“การันต์ ไม่ว่าครอบครัวฟ้าศิริสวัสดิ์จะตอบสนองยังไง เราต้องขอเงินสินสอดจากพวกเขา เราต้องคืนเงินที่ได้รับจากพวกเขาในงานแต่งงานครั้งก่อนของรษิกาและเลอศิลป์ไปก่อนที่จะได้ใช้ด้วยซ้ำ เราจะใจป้ำได้มากขนาดนั้นในครั้งนี้ไม่ได้นะ!” วิชุดายุยงสามีของเธอโดยคำนวณในใจว่าควรขอเงินจำนวนที่เหมาะสมเท่าไร เงินจำนวนเล็กน้อยไม่จำเป็นต้องมากเกินไป สินสอดอาจเป็นทรัพย์สิน รถยนต์ หรือของมีค่าอื่นๆ ก็ได้

การันต์พยักหน้า “แน่นอน ผมรู้เรื่องนั้น แม่ของรษิกาตายไปก่อนวัยอันควร และผมก็เลี้ยงดูเธอมาด้วยความยากลำบากมาก ผมจะไม่ขอสินสอดและให้เธอแต่งงานเข้าตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์โดยไม่ได้รับสิทธิพิเศษใดๆ ได้ยังไง?”

“คุณคิดว่าถ้าขอสักสามสิบล้านมันจะมากไปไหม?” ดวงตาของวิชุดาลุกโชนด้วยความโลภ

“ไม่มากไปเลย ผมยังอยากรู้ด้วยว่าตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์จะเสนออะไรให้เราบ้าง ยิ่งมากก็ยิ่งดี” การันต์เริ่มวางแผนในใจ

ทั้งสองหารือกันต่อและในที่สุดก็ตัดสินใจพบกับรษิกาก่อน

คนทั้งคู่งุนงงเมื่อรู้ตัวว่าพวกเขาไม่มีเบอร์โทรของรษิกา ท้ายที่สุดแล้ว วิชุดาผู้ซึ่งมีความคิดบรรเจิดมากมายก็เจอเว็บไซต์ทางการของฟลอร่าเวอบากรุ๊ปและโทรเข้าไปที่เบอร์ของบริษัท

สายโทรศัพท์ได้รับการตอบรับโดยเชื่อมต่อไปที่ฝ่ายบริการลูกค้า เจ้าหน้าที่ฝ่ายบริการลูกค้าคิดว่าเป็นปัญหาเกี่ยวกับผลิตภัณฑ์ เมื่อเธอได้ยินว่าอีกฝ่ายอยากคุยกับประธาน เธอก็ตั้งใจจะบันทึกเรื่องร้องเรียนและให้ข้อเสนอแนะในภายหลัง

ในที่สุด วิชุดาก็หมดความอดทนและเปิดเผยตัวตนของเธอ “พวกเราเป็นพ่อแม่ของคุณรษิกา และเราไม่มีเบอร์โทรศัพท์ของเธอเพราะเราเพิ่งมาถึงจากต่างเมือง ดังนั้นโปรดให้เบอร์เธอมากับเราด้วย”

“คุณคะ ฉันเกรงว่าจะช่วยเรื่องคำขอของคุณไม่ได้ โปรดตรวจสอบข้อมูลของคุณและติดต่อเราอีกครั้งนะคะ!”

หลังจากวางสายไป วิชุดาก็โมโหมากและสาปแช่งอยู่พักใหญ่

เมื่อรู้ว่าวิธีนี้ไม่ได้ผล การันต์ก็ครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งและตัดสินใจขอพนักงานต้อนรับในโรงแรมให้ติดต่อศศิตาเพื่อแจ้งเธอว่าพวกเขามีเรื่องจะคุยด้วย

ระหว่างนั้น ในบ้านฟ้าศิริสวัสดิ์ ศศิตากำลังตกที่นั่งลำบากหลังจากได้รับสายจากพนักงานต้อนรับที่โรงแรมและได้รับแจ้งว่าการันต์ต้องการพบเธอกับเอกพล

เอกพลขมวดคิ้วขณะที่ครุ่นคิดถึงสถานการณ์ ไม่ว่าเราจะไม่อยากจะจัดการกับพวกเขายังไง เราก็ยังต้องรักษาศักดิ์ศรีของครอบครัวและปฏิบัติต่อการันต์ด้วยความเคารพ ไม่เช่นนั้น พฤติกรรมของเราจะทำให้ครอบครัวฟ้าศิริสวัสดิ์ดูมีจิตใจคับแคบเกินไป

เนื่องจากนั่นเป็นปัญหาของเธอ ดังนั้นจึงเป็นการดีที่สุดสำหรับเธอที่จะแก้ปัญหาด้วยตัวเอง ดังนั้นเธอจึงตัดสินใจที่จะไปที่โรงแรมและชี้แจงเรื่องต่างๆ กับการันต์และวิชุดาเป็นการส่วนตัว

“ผมจะไปกับคุณ” เลอศิลป์รีบขึ้นไปชั้นบน เขานำเสื้อแจ็กเก็ตบางๆ มาให้รษิกาและช่วยเธอสวมมัน

ระหว่างทางไปโรงแรม เลอศิลป์ก็สังเกตเห็นว่ารษิกาอารมณ์ไม่ดี

เขาปลอบใจเธอทันที “ที่รัก ไม่จำเป็นต้องโกรธหรอก ใจเย็นๆ นะ สิ่งที่คุณต้องทำคือเคลียร์กับคนอย่างพวกเขา มันไม่คุ้มที่จะลงทุนด้วยความรู้สึกมากเกินไปในเรื่องนี้”

เมื่อสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นจากฝ่ามือของเลอศิลป์ รษิกาก็ยิ้มและพยักหน้า เธอพยายามควบคุมอารมณ์ของตัวเองให้ดีที่สุด