หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1926

การให้คำแนะนำและความช่วยเหลือทางจิตวิทยาอย่างมืออาชีพนั้นเกินความสามารถของรษิกากับเลอศิลป์

ทั้งสองออกไปจากคฤหาสน์ลันตระกูล พวกเขากลับไปที่รถซึ่งจิรายุรออยู่พักใหญ่อย่างกระวนกระวายใจ

ความวิตกกังวลปรากฏชัดเจนบนใบหน้าของเขา

“เลอศิลป์ รษิกา สถานการณ์เป็นไงบ้าง? แม่ฉันโอเคไหม?”

เลอศิลป์ตอบด้วยความไม่พอใจ “ก็มีทั้งดีทั้งไม่ดี รษิกาช่วยให้อาการของคุณนายจิราพรควบคุมได้ชั่วคราว ศาสตราจารย์รพินทร์กับทีมของเขากำลังช่วยเหลือทางด้านจิตวิทยา ไม่ต้องกังวลมากหรอกนะ มันจะต้องมีทางแก้ไข”

จิรายุผงะไป เห็นได้ชัดว่าเขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

แต่รษิกาเข้าใจความรู้สึกของสามีเธอดีและเริ่ม “พร่ำสอน” จิรายุในทันที

“คุณเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับกับเราหลังจากเกิดเรื่องใหญ่ขนาดนั้นได้ยังไง? คุณควรจะบอกเรามาตรงๆ ตั้งแต่แรก! มีเรื่องมากมายเกิดขึ้นหลังจากไปเที่ยวที่อเล็นดอร์ นั่นเป็นเหตุผลที่คุณควรแจ้งให้เลอศิลป์ทราบทันที” เธอตำหนิ

หลังจากฟังแล้ว จิรายุก็รู้ว่าเลอศิลป์โกรธเขาเพราะเรื่องนั้น

สีหน้าเขามีแต่ความรู้สึกผิดขณะที่พยายามอธิบาย “ฉันผิดเองแหละ ฉันคิดว่าฉันจัดการทุกอย่างได้ดี แต่มันเกิดอุบัติเหตุขึ้น เลอศิลป์ ฉันขอโทษ”

“จิรายุ ฟังนะ! อย่าพยายามแบกทุกอย่างไว้คนเดียวอีก” เลอศิลป์ตบไหล่เขา แต่ก็ยังรู้สึกขมขื่นอย่างบอกไม่ถูก

แม้ว่าเลอศิลป์จะมีนิสัยเงียบขรึม แต่รษิกาก็เข้าใจความรู้สึกของสามีในขณะนั้น

จักรภพกับอรอุษาก็เจอปัญหาแบบนี้มาก่อน และตอนนี้ก็ถึงตาจิรายุ

พวกเขาเป็นเพื่อนของเลอศิลป์มาทั้งชีวิต เป็นคนที่เขาไว้ใจอย่างไร้เงื่อนไข

แต่พวกเขาทั้งหมดต่างก็เก็บความคิดของตนเอาไว้เป็นความลับ ไม่เต็มใจที่จะพูดความจริงกับเขา

ในที่สุด จิรายุก็พยักหน้าและค่อยๆ พูดถึงอดีตขึ้นมา เขาพูดถึงความตั้งใจเริ่มแรกของเขาที่จะเป็นนักจิตวิทยาและความพยายามมากมายที่เขาทำมาตลอดหลายปีที่ผ่านมา

เขาไม่ได้บอกความจริงกับเลอศิลป์เพราะเลอศิลป์เองก็แบกความรับผิดชอบเอาไว้มากมายหลังจากเข้ารับช่วงกิจการของตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์

ดวงตาของเลอศิลป์ก็เผยความกังวลในแบบเดียวกัน สภาพจิตใจของจิรายุก็ไม่มั่นคงเหมือนกัน

“จิรายุ อดีตมันผ่านไปแล้ว นายไม่ได้เป็นสาเหตุของอาการคุณจิราพรเลย อย่าจมอยู่กับมันนะ! เชื่อรษิกา ศาสตราจารย์รพินทร์ และคนอื่นๆ เถอะ พวกเขาจะช่วยให้คุณจิราพรหายดี” เสียงของเลอศิลป์ดึงจิรายุให้หลุดออกจากความทรงจำ

จิรายุรู้สึกว่าตัวเองพลาดไป เขาจึงยิ้มเขินๆ “เลอศิลป์ ฉันไม่เป็นไร”

แต่เขาจะไม่เป็นไรได้อย่างไร?

เลอศิลป์ใช้ความต้องการจะเข้าไปตรวจดูสถานการณ์เป็นข้ออ้าง เลอศิลป์และรษิกาลงจากรถแล้วเดินกลับเข้าไปในบ้าน

เมื่อเข้าไปในลานบ้าน เลอศิลป์ก็พูดด้วยความเป็นห่วง “ที่รัก เราควรทำยังไงกันดี? ขนาดสภาพจิตใจของจิรายุก็ยังดูไม่ปกติเลย เราจะแก้ไขปมทางอารมณ์ที่ค้างคาในใจพวกเขามายาวนานนี้ได้ยังไง?”

รษิกาเองก็เงียบไป แม้ว่าเธอจะเป็นแพทย์ที่มีทักษะ แต่พวกเขากลับต้องเผชิญหน้ากับความเจ็บป่วยทางจิตใจ

แม้ว่าเธอจะเขียนใบสั่งยาเพื่อรักษาทางสรีรวิทยาได้ แต่ในที่สุดอาการเจ็บป่วยทางหัวใจก็ต้องได้รับการบำบัดอีกรูปแบบหนึ่ง นั่นคือการปรับความรู้สึกของตัวเอง