หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1932

สีหน้าของเธอเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็ว เธอส่ายหน้าอย่างแรงและพยายามปฏิเสธข้อกล่าวหาของจิรายุ “ไม่ ฉันไม่ได้เปลี่ยน ฉันไม่เปลี่ยนไปเลย แกฆ่าฉัน ฉันจะไม่ปล่อยให้เรื่องนี้จบง่ายๆ หรอก เลิกพูดไร้สาระสักที จิรายุ ลันตระกูล!”

“มันเป็นความจริงสินะ” จิรายุเยาะอย่างเย็นชา เสียงของเขาดังและแม้แต่เลอศิลป์กับรษิกาก็ยังได้ยินเสียงนั้นลอดผ่านประตูมา

จุฑาภุชบิดมือทั้งสองข้างเข้าหากัน เขาเดินไปเดินมา ความกังวลยังคงรบกวนจิตใจของเขา เพราะเขาหวาดกลัวเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันที่อาจเกิดขึ้น

“อย่าลืมนะครับ น้าจิราวรรณ น้าพยายามวางยาพี่สาวของน้า น้าต้องการทำร้ายให้แม่ผมพิการ เพื่อที่น้าจะได้อยู่กับพ่อผมตลอดไป ใช่ไหม?”

จิรายุตัดสินใจได้แล้ว ฉันต้องใช้ยาพิษสู้กับยาพิษ ฉันไม่มีทางเลือก แม้ว่า ‘น้าจิราวรรณ’ จะใช้วิธีที่บ้าระห่ำกว่าก็ตาม

“ไม่ ฉันไม่ได้ทำนะ ไม่ใช่ฉัน จิรายุ!”

“อย่าพยายามปฏิเสธอีกต่อไปเลย น้าจิราวรรณ เป็นน้านั่นแหละครับ น้าถึงกับพยายามห้ามไม่ให้ผมบอกคนอื่นด้วย น้าจิราวรรณครับ ทำไมกัน? ผมผิดอะไรถึงบอกเรื่องที่เกิดขึ้นกับแม่ไม่ได้?”

จิรายุซึ่งเป็นนักจิตวิทยามืออาชีพมาอย่างยาวนาน ไม่เคยคิดว่าวันหนึ่งเขาจะต้องเผชิญหน้ากับจิตสำนึกและพยายามหาเหตุผลกับมัน จิตสำนึกนั้นแตกต่างจากจิตใต้สำนึก

จิตใต้สำนึกจะทำตามเจตนาของคนไข้ แต่จิตสำนึกจะไม่ทำ

“คนที่ลงเอยด้วยการฆ่าฉันก็คือแก!”

แม่ของฉันไม่เคยให้อภัยฉันเลยสำหรับการตายของน้าจิราวรรณ นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมแม่ถึงใช้บุคลิกนี้เพื่อปลดปล่อยความโกรธของแม่

เขาพูดต่อ “แม่ทำเพื่อน้ามากพอแล้ว แม่ปฏิบัติกับน้าดีกว่าใครในโลก ความผิดพลาดที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของแม่คือการแนะนำน้าให้พ่อผมรู้จัก ทำให้น้าตกหลุมรักพ่อ! น้าเป็นคนผิด! ทำไมน้าถึงคิดว่าเป็นเรื่องปกติที่น้าจะคอยรังควานพวกเราต่อไป?”

จิรายุถาม ‘จิราวรรณ’ หลายครั้ง ในขณะนี้ เขาปฏิบัติต่อจิราพรที่ป่วยเหมือนกับว่าเป็นจิราวรรณตัวจริง ความรู้สึกที่ซับซ้อนผุดขึ้นมาในดวงตาของเขาเมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมาสบตาจิราพร

‘จิราวรรณ’ พูดไม่ออก มือของเธอสั่นเทาในขณะที่ความลังเลปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธออย่างช้าๆ “เป็นอย่างนั้นจริงเหรอ? เป็นความจริงใช่ไหม? ฉันเป็นคนเดียวที่ผิดใช่ไหม?” เธอพยายามปกป้องตัวเอง

อย่างไรก็ตาม ในนาทีต่อมา ‘จิราวรรณ’ ก็แข็งค้างไป ความอ่อนโยนฉายชัดในแววตาของเธอ “จิรายุ! แม่ได้ยินเสียงลูก จิรายุ ลูกไม่เป็นไรใช่ไหม? อย่าร้องไห้นะ จิรายุ!”