หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1938

วันต่อมา เมธินีรู้สึกไม่สบายใจอย่างบอกไม่ถูกขณะที่เธอนั่งอยู่ในห้องทำงาน

เธอตรวจดูสายการบินที่มาถึงหัสดินโดยไม่รู้ว่าเพราะอะไร และได้เห็นสายการบินหนึ่งที่มาถึงในเวลาบ่ายสอง

เมื่อแพทย์มาหาเธอเพื่อพูดคุยเรื่องเตียงโรงพยาบาล พวกเขาก็เห็นว่าเธอดูเหมือนจะไม่มีสมาธิ

เธอตอบเหมือนหุ่นยนต์ “เราได้เพิ่มอาคารมาหนึ่งอาคารสำหรับแผนกผู้ป่วยใน ดังนั้นทุกคนโปรดใจเย็นๆ กันก่อนนะ ช่วยจัดสรรเตียงให้ผู้ป่วยตามความรุนแรงของโรค หากยังไม่พอ ก็จัดเตียงเพิ่มในทางเดินได้ แต่จะต้องขออนุญาตจากครอบครัวของผู้ป่วยก่อน”

ท้ายที่สุดแล้ว ใจเธอก็ปั่นป่วนและไม่มีสมาธิอีกต่อไป ทำให้เธอต้องโทรไปขอความช่วยเหลือจากรษิกา “การชอบใครสักคนที่มันหมายความไงเหรอ? รษิกา มันควรจะรู้สึกยังไง? จักรภพกำลังไปรับขนิษฐาที่สนามบินวันนี้ และฉันรู้สึกแย่มากๆ ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมฉันถึงเศร้า”

รษิกาลอบถอนหายใจเมื่อเมธินีบ่นใส่หูเธอทันทีที่รับสาย

ดูเหมือนเมธินีจะมีใจให้เขาจริงๆ ฮืม ฉันต้องพูดเลยว่าฉันเองก็รู้สึกโกรธแบบแปลกๆ ที่ได้รู้ว่าจักรภพกำลังไปรับขนิษฐาวันนี้ ขณะที่เธอครุ่นคิดอยู่นั้น เธอก็ปลอบใจเพื่อนว่า “จากที่ฉันเข้าใจจักรภพนะ ฉันพนันได้ว่าเขาคงคิดแค่ว่าเขากำลังช่วยเหลือเพื่อนอยู่ เธอไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอก แต่เธอก็ควรบอกเขาไปนะว่าเธอรู้สึกยังไง”

“ยังไงล่ะ? ฉันแค่บอกไปเหรอว่าไม่ชอบที่เขาไปรับผู้หญิงคนอื่น? ฉันพูดแบบนั้นไม่ได้หรอกน่า!” เมธินีขมวดคิ้วแน่น

“ใช่ บอกแบบนั้นแหละ แล้วดูว่าเขามีท่าทียังไงบ้าง เธอยังไม่ได้บอกเขาว่าเธอรู้สึกกับเขายังไงใช่ไหม? เขาเป็นคนหัวทึบน่ะรู้ไหม เอางี้ ฉันบอกให้เลอศิลป์ช่วยเตือนเขาหน่อยดีหรือเปล่า?” รษิกาแนะนำ

เมธินีปฏิเสธทันที “ช่างมันเหอะ บางทีเขาอาจจะไม่ได้คิดกับฉันแบบนั้น และทำเหมือนฉันเป็นเพื่อนคนนึงเท่านั้นเอง”

รษิกาไม่แน่ใจว่าเธอควรจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี ความรู้สึกเธอเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาตลอดเลย ฉันจะช่วยเธอได้ยังไงล่ะ?

หลังจากวางสายไปแล้ว เมธินีก็ใจเย็นลง ฉันควรมีสมาธิกับงาน ยังไงๆ รษิกาก็หวังกับฉันไว้สูงมาก ฉันควรจะเรียนรู้จากเธอ ดูจากที่เธอสามารถรับมือกับครอบครัวขณะที่ก็ทำงานได้เป็นอย่างดีมากเหมือนกัน

เขาทิ้งขนิษฐาไปทันทีหลังจากรับเธอที่สนามบินเสร็จเหรอ? เธอกดรับสายด้วยความยินดีในหัวใจ

ก่อนที่เธอจะพูดอะไรได้ จักรภพก็พูดด้วยน้ำเสียงเร่งร้อน “มีอุบัติเหตุ เมธินี ผมโดนรถบรรทุกชนท้าย ผมอยู่ใกล้โรงพยาบาลคุณมาก และโทรเรียกรถพยาบาลแล้ว ผมก็น่าจะไปถึงเร็วๆ นี้แหละ”

เมธินีตกใจมากที่รู้เช่นนั้น เธอขนลุกไปหมดทั้งตัว “คุณไม่เป็นไรใช่ไหม? ฉันจะเตรียมการรักษาฉุกเฉินไว้ให้ทันทีนะ!”

“ผมไม่เป็นไร ไม่ต้องห่วงผมนะ แต่ขนิษฐาหมดสติไป หัวเธอกระแทกแล้วมีเลือดไหลด้วย ผมกดแผลเธออยู่ในตอนนี้เพื่อห้ามเลือด ผมตะโกนเรียกชื่อเธอแต่เธอไม่ตอบสนองเลย เธอตกอยู่ในอันตรายหรือเปล่า? เมธินี”

เธอโยนความคิดที่ไม่สำคัญทิ้งไปทันทีและตั้งสมาธิกับอาการของผู้ป่วยพลางตอบว่า “ก่อนอื่น คุณเช็คม่านตาเธอก่อนนะ ดูว่ามันตอบสนองต่อแสงไหม แล้วดูว่าเธอหายใจอยู่หรือเปล่า ถ้าหายใจอยู่และรูม่านตาของเธอไม่ขยายออก แสดงว่าอาจเกิดจากอาการกระทบกระเทือนทางสมองและอยู่ในอาการโคม่าชั่วคราวเท่านั้น คุณไม่ต้องกังวลมากเกินไป หากเป็นเช่นนั้น ให้ตรวจดูการหายใจของเธอก่อน หากเธอไม่หายใจ ให้ทำซีพีอาร์กับเธอ ฉันจะโทรแจ้งห้องฉุกเฉินทันที เดี๋ยวคุยกันนะ!”

เมื่อวางสายไปแล้ว เธอก็โทรไปแจ้งห้องฉุกเฉินให้เตรียมการรักษาคนไข้