หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 195

ยังไม่ถึงเวลาแปดโมงเช้าเลยตอนที่พวกเขาออกมาจากโรงพยาบาล

รษิกายืดบิดขี้เกียจ เธอดีใจมากที่ได้ออกมาสูดอากาศบริสุทธ์อีกครั้งหลังจากถูกกักตัวอยู่แต่บนเตียงมาหนึ่งวันกับอีกสองคืน

อชิและเบนนี่เดินตามเธออย่างใกล้ชิดเผื่อมีอะไรเกิดขึ้นกับแม่ของพวกเขา

“คุณรษิกา ทำไมคุณไม่กลับบ้านและพักผ่อนก่อนล่ะคะ? ลางานตอนเช้าก็น่าจะได้นะคะ” ลิสาพยายามโน้มน้าวรษิกาอย่างเต็มที่เพื่อไม่ให้เธอพุ่งตัวไปทำงานทันที

รษิกายิ้มและยืนยันกับลิสาว่า “ฉันสบายดีอย่างสุดๆ ไปเลย ดังนั้นไม่ต้องเป็นห่วงฉันนะ หลังจากที่ฉันไปผ่าตัดคนไข้เมื่อวันก่อน ฉันรีบไปที่โรงเรียนอนุบาลด้วยเสื้อชุ่มเหงื่อเพราะฉันแทบไม่มีเวลาเปลี่ยนชุด ก็เลยเป็นหวัด หวัดที่มันพัฒนาเป็นไข้จนได้ ฉันสัญญาว่าครั้งหน้าจะระวังให้มากขึ้นนะ”

จากนั้น เธอก็โน้มตัวลงและเอามือขยี้ผมของเด็ก “แม่ต้องทำงานที่สถาบันวิจัยให้เสร็จ ให้คุณลิสาไปส่งที่โรงเรียนวันนี้ได้ไหม? แม่จะแจ้งครูพิมพ์รภาให้ว่าพวกหนูจะไปสายกัน”

เด็กๆ มองหน้าเธอด้วยความกังวล

ถ้าเป็นไปได้ พวกเขาก็อยากให้รษิกาได้หยุดและพักผ่อนบ้าง

แต่พวกเขาต่างรู้ดีว่าแม่ของพวกเขาเป็นคนบ้างานที่ไม่อยากปล่อยงานให้ล่าช้า

พวกเขาอึกอักกันอยู่สักพักก่อนจะพยักหน้าอย่างไม่เต็มใจ

รษิกาหันไปหาลิสาและบอกว่า “ฉันจะให้คุณพาเด็กไปส่งที่โรงเรียนอนุบาลนะ แต่ฉันจะบอกครูพิมพ์รภาไว้ก่อนด้วย”

ลิสาตอบตกลง

จากนั้น รษิกาเข้าไปหาเลอศิลป์ที่รออยู่ตรงทางเข้าหลัก “ฉันอยากจะขอบคุณสำหรับเมื่อคืนนี้ ฉันเคยดูแลไอวี่เมื่อครั้งก่อน และตอนนี้คุณก็ได้ตอบแทนมันแล้ว พวกเราต่างไม่มีอะไรติดค้างกันแล้วนะ” เธอพูดด้วยท่าทีใจเย็น

แม้ว่าสีหน้าเขาจะดูไม่สะทกสะท้าน แต่อารมณ์ของเขาไม่ได้เป็นเช่นนั้น

เวลาต่อมา เขาพูดโพล่งขึ้นมาด้วยการตอบสั้นๆ “โอเค” ในความคิดของเขาเองก็คาดไม่ถึงกับเรื่องนี้

พอรษิกากำลังจะหันหลังออกไป ก็มีมือเล็กๆ จับชายเสื้อของเธอไว้

ขณะที่รษิกากำลังคิดอยู่ว่าเธอควรจะรบกวนคมสันให้มารับเธอที่โรงพยาบาลดีไหม เสียงของเลอศิลป์ก็ดังขึ้นข้างเธอ

“เวลานี้มันหาแท็กซี่ยากนะ ให้ผมขับไปส่งทุกคนให้ถึงที่หมายดีกว่า”

รษิกาตกใจกับการปรากฎตัวของเขาอย่างกะทันหัน ฉันคิดว่าเขาออกไปแล้ว ทำไมเขายังอยู่ตรงนี้?

เธอหันไปสบตากับแววตาแสนบริสุทธิ์ของไอรดา แววตาที่ดูเหมือนว่ากำลังรอเธอตอบรับข้อเสนอดังกล่าว ในตอนนั้นเองที่รษิกาเข้าใจ

ถึงแม้เธอจะมีจุดอ่อนกับเด็กหญิงตัวน้อย แต่เธอไม่ต้องการจะข้องแวะกับชายคนนั้นอีกต่อไป เธอปฏิเสธเขาอีกครั้งพร้อมกับขมวดคิ้ว “ไม่เป็นไรหรอก ฉันรบกวนคุณมามากพอแล้วคุณเลอศิลป์ ฉันเข้าใจว่าคุณต้องไปออฟฟิศให้เร็วที่สุด ขับไปเลยค่ะ และไม่ต้องห่วงพวกเรา เดี๋ยวพวกเราจัดการกันเองได้”

ทันทีที่เธอพูดจบ เธอเห็นเลอศิลป์ขมวดคิ้วชนกันและดูรำคาญ

นี่ฉันพูดอะไรให้เขาโกรธหรือเปล่า? รษิกางงจนไม่กล้าพูดอะไรออกมาอีก