หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1953

ที่สวน รษิกากับเลอศิลป์กางเต็นท์และปูเสื่อกันน้ำไว้เพื่อตั้งแคมป์อย่างเรียบง่าย

เมื่อทำเสร็จ เลอศิลป์ก็ทำอาหารกับเด็กๆ โดยใช้ภาชนะง่ายๆ

ภาพนั้นทำให้หัวใจของรษิกาอบอุ่น เลอศิลป์ช่างเอาใจใส่จริงๆ การทำเช่นนี้จะทำให้เด็กๆ ไม่รู้สึกโกรธเขาอีกต่อไป

เช่นนั้นแล้ว เธอก็ยื่นมือเข้าไปช่วย เมื่ออาหารพร้อมแล้ว เธอก็ถือจานไว้ให้เด็กๆ ลองชิม

ระหว่างนั้น การันต์ก็มาถึงตรงเวลา เขาแต่งกายไม่เรียบร้อย และเดินเซไปเซมา

เขามีถุงอยู่ในมือซึ่งใส่เสื้อผ้าแบรนด์เนมที่เพิ่งซื้อมาใหม่และจี้มรกตสามชิ้น

เขายืนอยู่ห่างๆ และเฝ้าดูเด็กๆ สนุกสนานกับพ่อแม่ของพวกเขาอย่างเงียบๆ

แววตาสับสนฉายผ่านดวงตาของเขาขณะที่มองอยู่เช่นนั้น

“ฉันไม่มีทางเลือกนอกจากต้องทำตามคำขอของคุณจรุงเกียรติ เงินห้าล้านที่ฉันได้มาตอนแรกก็มีเจ้าหนี้มาเอาไปแล้ว ฉันไม่มีทางจ่ายคืนได้ และไม่อยากยากจนอยู่แบบนี้ไปตลอดกาลด้วย!”

การันต์ตั้งสติแล้วโทรหารษิกา

ในความเป็นจริง เลอศิลป์เห็นแล้วว่าการันต์มาถึงและจะมองไปทางการันต์เป็นระยะๆ เขาต้องการตรวจสอบว่าความห่วงใยที่การันต์มีต่อเด็กๆ นั้นจริงใจหรือไม่

หากเขาเข้าหาเด็กๆ ทันทีที่เห็นพวกเขา เขาอาจจะต้องการเอาอกเอาใจพวกเด็กๆ และไม่ได้คิดถึงพวกเขาจริงๆ

เมื่อรับสายแล้ว รษิกาก็มองไปรอบๆ ก่อนจะเห็นพ่อของเธอในที่สุด

ความรู้สึกนึกคิดของการันต์ดูเหมือนจะแย่ลงจากครั้งที่แล้ว โดยกลายเป็นภาพที่น่าเวทนาและเปล่าเปลี่ยว

“เลอศิลป์ การันต์อยู่ที่นี่แล้ว คุณคิดว่าจะทำยังไง?” รษิกาถาม

เลอศิลป์ตอบอย่างใจเย็น “ไม่ต้องห่วงนะ ปล่อยให้เขาเข้ามาหาเด็กๆ ก่อน เขาควรจะได้เจอเด็กๆ ในฐานะตา”

คุณจรุงเกียรติสัญญาไว้ว่า ฉันแค่ต้องใกล้ชิดกับพวกเขาและให้ข้อมูลไปเท่านั้น เขาอาจจะไม่ได้ทำให้ฉันก่อเรื่องอันตรายให้เด็กๆ

ความอบอุ่นของไอรดาทำให้การันต์ประหลาดใจ เขาไม่คิดเลยว่าเธอจะยอมรับเขาในฐานะคุณตาในเวลาอันสั้นเช่นนี้

ระหว่างนั้น อชิกับเบนนี่ก็มองหน้ากันก่อนจะทักทายเขาด้วย “สวัสดีครับ คุณตา”

กระนั้น สีหน้าของพวกเขาก็ยังคงเหินห่าง ขณะที่พวกเขามีเหตุผลมากกว่าไอรดา พวกเขาจึงตระหนักดีว่าการันต์ปฏิบัติต่อรษิกาแย่เพียงใด

หลังจากรับการทักทายของพวกเขาแล้ว การันต์ก็กระวีกระวาดหยิบเสื้อผ้าใหม่และกล่องที่ดูสวยงามทั้งสามใบออกมา

“รษิกา คุณเลอศิลป์ พ่อซื้อเสื้อผ้าบางอย่างมาให้เด็กๆ ด้วยนะ มันน่าจะพอดีกับเด็กๆ อ้อ มีจี้มรกตอีกสามอันด้วย มันไม่แพงมากหรอก ดังนั้นก็ไม่จำเป็นต้องใส่นะ พ่อก็แค่อยากให้พวกเขามีอะไรไว้ให้นึกถึงพ่อบ้าง”

เมื่อเธอเห็นสีหน้าอนุญาตของเลอศิลป์ รษิกาก็เดินเข้าไปรับของขวัญ

การันต์ยิ้มเล็กน้อยเมื่อได้รับกำลังใจจากท่าทีของเธอ

จากนั้นเขาก็พยักหน้าให้เด็กๆ “ขอบคุณนะเด็กๆ ตาดีใจมากที่ได้พบหลานๆ ทุกคน ตาคิดว่าตาควรไปแล้ว พวกหนูสนุกกันต่อไปเถอะ”