หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 2006

เสียงของการันต์ขาดห้วงไปขณะที่เขาหมดสติไปอีกครั้ง

เมื่อเห็นเช่นนั้น เลอศิลป์จึงสั่งให้บอดี้การ์ดพาการันต์กลับเข้าไปในคฤหาสน์

“รษิกา ทำให้ดีที่สุดแล้วปล่อยให้โชคชะตากำหนดเถอะนะ” เลอศิลป์พูดพลางบีบมือเธออย่างปลอบโยน ขณะที่เขาทำเช่นนั้น เขาสังเกตเห็นว่ามือของเธอเย็นเล็กน้อย ซึ่งเป็นสัญญาณที่บ่งบอกว่าเธอกังวลมากเพียงใด

รษิกาพยักหน้าและเดินกลับเข้าไปในคฤหาสน์อย่างรวดเร็ว

เมื่อมองข้ามความสัมพันธ์และความรู้สึกเป็นปฏิปักษ์ที่มีต่อกันในอดีต การันต์ก็กลายเป็นเพียงผู้ป่วยระยะสุดท้ายที่ต้องการความช่วยเหลือทางการแพทย์จากรษิกา

รษิกาเป็นหมอ ดังนั้นเธอจึงต้องพยายามอย่างเต็มที่เพื่อช่วยชีวิตผู้อื่น

เธอเริ่มเตรียมการฝังเข็มให้กับการันต์โดยไม่ลังเล

ในเวลาเดียวกัน จักรภพกับเมธินีก็ถูกเรียกตัวให้เตรียมยาตามที่รษิกาสั่งด้วย

ต้องใช้ถ่านในการต้มยา ดังนั้นจึงทำได้เฉพาะนอกคฤหาสน์เท่านั้น เมธินีต้องรับผิดชอบในการตรวจสอบให้แน่ใจว่าอุณหภูมิเหมาะสมในขณะที่จักรภพคอยเติมน้ำลงในหม้อ

“ฉันเดาว่านี่คงเป็นสิ่งที่เรียกว่ากรรมใช่ไหม? การันต์ไม่สมควรเป็นพ่อของรษิกา เขาโชคดีที่รษิกาใจดีมาก ไม่เช่นนั้น ถ้ามีคนอื่นอยู่ในสถานการณ์เดียวกับรษิกา พวกเขาก็คงเพิกเฉยต่อความทุกข์ยากของเขา!” เมธินีอุทานด้วยความขุ่นเคือง

จักรภพพยักหน้าเห็นด้วย เขาถอนหายใจและพูดว่า “ผมเดาว่าเขาคงอยู่ได้ไม่นาน รษิกากำลังทำทุกวิถีทาง แต่สุดท้ายแล้ว ก็ขึ้นอยู่กับโชคชะตาว่าเขาจะอยู่ได้อีกนานแค่ไหน”

“แค่นั้นก็ดีพอแล้ว ลูกชายและลูกสาวของเขาเองดูเหมือนจะไม่สนใจเขาด้วยซ้ำ ในขณะเดียวกัน เมียสุดที่รักของเขาก็ยุ่งอยู่กับการใช้ชีวิตหรูหราและไม่เคยสนใจที่จะมาเยี่ยมเขาเลย การันต์ตาบอดเพราะเขาไม่สามารถเข้าใจได้ว่าใครกันแน่ที่ดีกับเขา”

เมธินีจะไม่มีวันให้อภัยเขาเลย

เธอเข้าใจความรู้สึกของเพื่อนสนิทเธอได้ เพราะเธอเองก็มีพ่อที่เลวร้ายเช่นกัน

ในห้องพักแขกบนชั้นสาม การันต์ฟื้นสติขึ้นมาในไม่ช้าหลังจากได้รับการรักษาด้วยการฝังเข็มของรษิกา คนรับใช้นำยาที่เขาควรจะกินมาให้เขา

ที่จริงแล้ว เธอต้องการจะบอกว่าความตายเป็นการลงโทษที่เบาเกินไปสำหรับการันต์ เขาควรได้รับผลกรรมของตัวเองด้วยการสัมผัสกับความทรมานที่โลกนี้จะสามารถมอบให้ได้

ทุกคนต้องดิ้นรนเมื่อปัญหามาเยือน เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงโดยเฉพาะกับการันต์ ผู้ซึ่งถูกทิ้งโดยไม่เพียงแต่วิชุดา ภรรยาของเขาเท่านั้น แต่ยังถูกยศวินและยุพดี ลูกๆ ของเขาทิ้งไปด้วย ทั้งสองไม่เคยมองว่าเขาเป็นพ่อ ดังสุภาษิตที่ว่า “สิ่งใดที่เกิดขึ้นย่อมเกิดขึ้นอีก”

เมื่อเอกพลและศศิตากลับถึงบ้าน ความเงียบที่ตึงเครียดก็แผ่คลุมไปทั่วห้องนั่งเล่น

เมื่อได้ยินลูกชายอธิบายสถานการณ์ ทั้งคู่ก็สบตากันและแสดงท่าทีเห็นด้วยกับการตัดสินใจของรษิกา

“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เขาก็ยังได้ชื่อว่าเป็นญาติของเรา เราควรไปเยี่ยมเขา” เอกพลประกาศ จากนั้นเขาก็ขึ้นไปเยี่ยมการันต์

ศศิตาเดินตามเขาไป

ทันใดนั้น รษิกาก็นึกอะไรบางอย่างออกและบอกกับเลอศิลป์ว่า “ปล่อยให้เด็กๆ บอกลาคุณตาที่รักของพวกเขาเถอะ เขาจะไม่อยู่ที่นี่อีกต่อไปแล้ว เราจะต้องจัดการเรื่องการย้ายเขาไปที่บ้านของตระกูลจารุวิทย์ ซึ่งฉันเชื่อว่าเขาอยากใช้ชีวิตที่เหลืออยู่ที่นั่นมากกว่า”