หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 2028

เมื่อเลอศิลป์ได้ยินเสียงหัวเราะของเด็กๆ เขาก็ตะโกนออกจากห้องนั่งเล่นที่ชั้นล่างว่า “ถึงตาผมแล้วนะ ที่รัก! ลงมาเร็ว!”

ใบหน้าของรษิกาเปล่งประกายด้วยรอยยิ้มแห่งความพอใจเมื่อเธอลงบันไดไปพร้อมกับเด็กๆ ทั้งสามคน

เธอจำได้ดีว่าเลอศิลป์เลือกที่จะใช้เวลาอยู่กับอัญชสาในวันเกิดของเธอเมื่อหลายปีก่อน

มาดูกันว่าเขาเตรียมของขวัญอะไรให้ฉันในวันนี้ หากของขวัญของเขาไม่ดีเท่ากับเด็กๆ ฉันจะต้องยกเรื่องเก่าๆ ขึ้นมาพูด!

เมื่อพวกเขาเดินลงไปข้างล่าง พวกเขาก็ไม่ได้มีโอกาสเห็นว่าเลอศิลป์อยู่ที่ไหนก่อนที่ไฟทั้งหมดในห้องโถงจะดับลงอย่างกะทันหัน

“ทำไมเขาถึงใช้กลอุบายเดิม? เขาเคยทำแบบนี้ตอนที่ขอฉันแต่งงานครั้งล่าสุด!” รษิกาพึมพำกับตัวเองขณะรักษาความสงบของเธอ

เด็กๆ ก็ไม่รู้สึกกังวลเช่นกัน เพราะพวกเขาฝึกซ้อมสิ่งนี้กับพ่อแล้ว

ทันใดนั้น ท้องฟ้าก็ส่องสว่างด้วยกาแล็กซี่อันสวยงามของดวงดาว ซึ่งปกคลุมทุกสิ่งที่เห็น

ห้องโถงก็ส่องสว่างเช่นกัน

รษิกาและเด็กๆ เงยหน้าขึ้นมองกาแล็กซีอันงดงามและดวงดาวที่เปล่งประกาย พร้อมกับเนบิวลาที่เปลี่ยนแปลงตลอดเวลา ทิวทัศน์สวยงามจนหายใจแทบไม่ออก

มันรู้สึกเหมือนจริงอย่างไม่น่าเชื่อ เหมือนกับว่าพวกเขาลอยอยู่ในกาแล็กซีและเดินทางผ่านดวงดาว

ฉากนั้นเปลี่ยนไป และทันใดนั้นพวกเขาก็เห็นดาวเคราะห์สีน้ำเงินที่ค่อยๆ ห่างออกจากอารยธรรมมนุษย์ขณะที่พวกเขาบินออกไปเรื่อยๆ

พวกเขาสามารถเห็นดาวเคราะห์ที่สวยงามถูกปกคลุมด้วยน้ำทะเลสีน้ำเงิน และสถานที่สำคัญหลายแห่งในประเทศยังมองเห็นได้ในตอนแรก แต่เมื่อพวกเขาบินไปไกลขึ้น หัวเมืองของชวาลาค่อยๆ เล็กลงในระยะไกล

“ว้าว! มันเหมือนจริงมาก!”

“มันน่าทึ่งจริงๆ! กาแล็กซีสวยงามมาก!”

“ความรู้สึกในการเดินทางผ่านจักรวาลนี้ยอดเยี่ยมจริงๆ!”

เด็กๆ ทั้งสามคนตื่นเต้นร้องอุทาน และทิวทัศน์ของท้องฟ้าก็เปลี่ยนไปอีกครั้ง

พวกเขาสามารถจำแปดดาวเคราะห์ที่โคจรรอบโลกและชี้ให้เห็นทีละตัว ดาวพุธ ดาวพฤหัส ดาวอังคาร ดาวเสาร์...

ไอรดาชี้ไปที่ดาวพลูโต ซึ่งโชคร้ายเพราะถูกลดระดับจากดาวเคราะห์

แม้ว่ารษิกาจะไม่ได้ตื่นเต้นเหมือนเด็กๆ แต่เธอก็รู้สึกเหมือนอยู่ในความฝัน

ของขวัญของเลอศิลป์อยู่ที่ไหนกันนะ?

รษิกาตกตะลึงโดยสิ้นเชิง เขาถือกุหลาบในมือขวาและกล่องที่ประณีตในมือซ้าย

ในที่สุด รูปลักษณ์ของเลอศิลป์ก็ลอยออกจากดวงจันทร์และลอยเข้าหาเธอ

ไม่นาน ท้องฟ้าของกาแล็กซีในห้องโถงก็ลดความสว่างลงเล็กน้อย และทุกอย่างเริ่มกลับสู่ความเป็นจริง

ดาวที่เปล่งประกายมากมายมารวมตัวกันที่เลอศิลป์และเขาก็ค่อยๆ ลงจากฟ้าไปยังห้องโถง

“ว้าว! พ่อกลับมาจากดวงจันทร์แล้ว!”

“พ่อเท่จริงๆ! เขาเก็บดาวในท้องฟ้ามาให้แม่!”

“ละครโทรทัศน์ไม่ได้โกหก พ่อถึงขนาดเอาดาวจากท้องฟ้ามาให้แม่ได้!”

เลอศิลป์สวมชุดทักซิโด้พิเศษและถือดอกไม้และของขวัญลงจอดตรงหน้ารษิกาเหมือนกับเทวดา

หญิงสาวรู้สึกถึงความโรแมนติกนี้ในใจของเธอ โอ้ เอาเถอะ! เขาชนะ! มันโรแมนติกมาก!