หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 2049

พวกเขาต้องรอให้การันต์ฟื้นขึ้นมาก่อนจึงจะหาความจริงได้

อย่างไรก็ตาม ความรู้สึกโกรธแค้นและความเสียใจของรษิกานั้นมากมายเกินกว่าจะปลอบโยนได้ไหว

ในขณะที่รอให้การันต์ตื่นขึ้น รษิกาเหลือบมองใบหน้าของพ่อซึ่งแสดงให้เห็นถึงความสุขในภาพถ่ายงานแต่งงานของพ่อแม่ ซึ่งแขวนอยู่บนผนังในห้องของการันต์ ทันใดนั้น น้ำตาก็ไหลอาบแก้มเธอ

ในขณะนั้น เลอศิลป์ก็เดินเข้าไปในห้องพร้อมกับอาหารสำหรับภรรยาของเขา ขณะที่เธอกินเขาก็ค่อยๆ เช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าของเธอ

รษิกาไม่ค่อยอยากกินมากนักเพราะขาดความอยากอาหาร เมื่อเธอกินเสร็จ เลอศิลป์ก็ยื่นแก้วน้ำให้เธอโดยไม่บังคับให้เธอกินอาหารให้หมด

รษิกาตั้งใจมองใบหน้าของการันต์ และไม่สามารถหยุดคิดในใจว่า ถ้าแม่ของฉันถูกผู้หญิงมือที่สามคนนั้นวางยาพิษ คุณก็ไม่ต่างอะไรจากการเป็นฆาตกร!

เพราะยังไง คุณก็เป็นคนพาผู้หญิงคนนั้นเข้าบ้านมา

คุณจะต้องชดใช้กับการตายของแม่ฉัน!

หลังจากนั้น ตำรวจมาถึง พวกเขาตรวจสอบบันทึกการเฝ้าระวัง สอบถามคำให้การจากแม่บ้านสองคน และเก็บตัวอย่างเลือดจากการันต์เพื่อไปตรวจในห้องปฏิบัติการ

พวกเขาออกจากห้องพร้อมสัญญากับเลอศิลป์และรษิกาว่าจะจับผู้หญิงที่ชื่อว่าวิชุดาทันทีเมื่อผลการตรวจออก

เวลาประมาณสองทุ่ม รษิกาก็ฝังเข็มรอบสุดท้ายให้กับการันต์ ยาที่ให้กับเขาเริ่มออกฤทธิ์ และในที่สุดเขาก็ฟื้นขึ้นมาเมื่อพิษในร่างกายของเขาลดความรุนแรงลง

หลังจากลืมตา การันต์ก็มองขึ้นไปที่เพดานโดยไม่เคลื่อนไหวหรือพูดอะไรออกมาเลย

แม่บ้านรีบวิ่งไปที่ห้องนั่งเล่นเพื่อบอกกับรษิกาและเลอศิลป์ว่า การันต์ฟื้นขึ้นมาแล้ว

“ใช่ เป็นการกระทำของวิชุดาแน่นอน เมื่อไม่กี่วันก่อน พ่อพบประวัติการรักษาของแม่ของลูกในขณะที่หาข้าวของของแม่ มันระบุว่าพบโลหะหนักมากเกินไปในร่างกายของแม่ พ่อปรึกษาแพทย์และได้รับคำบอกว่านั่นเป็นสัญญาณของการถูกวางยาพิษ พ่อ... พ่อไม่คิดเลยว่าพวกนั้นจะชั่วร้ายขนาดนี้!”

เขาชะงักแล้วพูดต่อไป “ดังนั้นพ่อเลยเรียกวิชุดามาที่นี่และโกหกเธอว่าพ่อพบของที่แม่ของเธอทิ้งไว้และบอกให้เธอมารับมันไป เมื่อเธอมาถึง พ่อถามเธอว่าเป็นเธอหรือไม่ที่วางยาพิษแม่ เธอพยายามปฏิเสธในตอนแรก แต่หลังจากที่พ่อตั้งคำถามเธอหลายครั้งและขู่จะโทรหาตำรวจ เธอจึงยอมรับในที่สุดด้วยความกลัวและขอให้พ่อปล่อยเธอ พ่อโกรธมากและต้องการให้เธอบอกว่าทำอะไรไปบ้างเพื่อพ่อจะบันทึกการสารภาพของเธอ แต่ด้วยความโกรธ เธอจึงตีพ่อ...” การันต์กลับมาสู่วงจรของความสับสนอีกครั้ง ขณะที่เสียงของเขาหยุดไป

แม้ว่าเธอจะเตรียมใจมาพอสมควร รษิกาก็ยังรู้สึกเหมือนจะระเบิดจากความโกรธเมื่อได้ยินความจริง

ในขณะนั้น เลอศิลป์จ้องเขม็งไปที่การันต์แล้วถาม “วิชุดาก็วางยาพิษคุณด้วยใช่ไหม?”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น การันต์ก็ร้องไห้ออกมา

“ขอโทษ! พ่อขอโทษจริงๆ! พ่อทำให้แม่ของลูกผิดหวัง พ่อเป็นคนที่ทำให้เธอตาย! พ่อกินยาพิษเอง พ่ออยากตาย! คนอย่างพ่อไม่สมควรมีชีวิตอยู่ต่อไป...”