หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 2052

สีหน้าของวิชุดาเต็มไปด้วยความตกใจเมื่อเธอวิ่งลงบันไดและเห็นผู้คนจำนวนมาก เธอตะโกนออกมาด้วยเสียงดัง “พวกคุณทำอะไรน่ะ? ฉันโทรแจ้งตำรวจไปแล้ว คุณควรรีบออกไปซะ!”

“วิชุดา คุณคิดว่าคุณมีสิทธิ์โทรเรียกตำรวจเหรอ?” บอดี้การ์ดเคลื่อนที่ออกไป ทำให้รษิกาเดินไปข้างหน้า

สีหน้าของวิชุดาเปลี่ยนไปทันทีและดวงตาของเธอเบิกกว้างด้วยความตกใจเมื่อเธอเห็นรษิกากับเลอศิลป์

“พวกเธอต้องการทำอะไร? รษิกา” เธอถามด้วยความรู้สึกผิด ขณะก้มหน้าลงเพื่อตรวจสอบสภาพของยศวิน

แม้ว่าเธอจะไม่เห็นเลือด แต่ยศวินก็กำลังบิดงอตัวด้วยความเจ็บปวดและมีเหงื่อท่วมตัว

วิชุดาไม่กล้าเข้ามาใกล้เขา และก็ไม่กล้าสบตากับรษิกา

“วิชุดา ชลวงศ์ คุณช่างไม่รู้สึกละอายใจและโหดร้ายจริงๆ! คุณทำให้ครอบครัวของฉันพัง! หลังจากเป็นตัวทำลายครอบครัวที่น่าสมเพช คุณก็ยังกล้าขับไล่แม่ของฉันออกไป! จากนั้นคุณก็พาลูกๆ มาและร่วมมือกันทำร้ายฉัน แต่นี่แค่จุดเริ่มต้น ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคุณจะวางแผนฆ่าแม่ของฉัน! คุณกลายเป็นคนใจดำขนาดนี้ได้ยังไง?”

เมื่อรษิกาค่อยๆ เดินเข้ามาหาวิชุดา เธอก็ไม่สามารถควบคุมความปรารถนาที่จะล้างแค้นได้อีกต่อไป สำหรับคนแบบนี้ การทุบตีเธอสองสามครั้งมันง่ายเกินไป

ความคิดนั้นทำให้เธอละทิ้งแผนการในใจไป ในขณะนั้น เข็มเงินเล่มหนึ่งก็ปรากฏขึ้นในมือของเธออย่างรวดเร็ว

รษิกาทิ่มเข็มอย่างรวดเร็วตรงไปที่เส้นประสาทในแขนของวิชุดา ทำให้เกิดความเจ็บปวดอย่างมาก ขณะที่เธอดันมันเข้าไปลึกๆ วิชุดาก็ร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด “อ๊าก!”

มันเจ็บปวดมากจนวิชุดาต้องปล่อยแขนลงข้างๆ เธอรู้สึกเหมือนมือขวาของเธอหัก ไม่ว่าจะพยายามอย่างไร เธอก็ไม่สามารถออกแรงได้เลย ความเจ็บปวดที่แหลมคมก็เริ่มทำให้หัวของเธอปวดตุบๆ

เข็มเงินอีกเล่มหนึ่งปรากฏขึ้นในมือของรษิกาทันทีหลังจากที่เธอปักเข็มแรกไป โดยในครั้งนี้ เธอเล็งไปที่มือซ้ายของวิชุดา

ในอดีต เธออาจจะคิดว่าทุกสิ่งที่เกิดขึ้นกับครอบครัวของเธอเป็นผลมาจากความขัดแย้งทางอารมณ์ระหว่างพ่อแม่และวิชุดา เธอเคยตำหนิการันต์สำหรับพฤติกรรมที่น่าขยะแขยงของเขาและเกลียดวิชุดาที่ไม่มีจิตสำนึก แต่ตอนนี้ นี่คือการล้างแค้นสำหรับการฆ่าแม่ของฉัน! ในขณะนี้ ฉันจะรักษาความเห็นอกเห็นใจที่แพทย์ควรมีและยังคงสงบอยู่ได้ยังไงกัน?

โชคดีที่เลอศิลป์รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติกับอารมณ์ของเธอ เขาจึงรีบไปข้างหน้าและวางมือทั้งสองข้างบนไหล่ของเธอแล้วดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนของเขาอย่างอ่อนโยน

“ใจเย็นๆ นะที่รัก เรามีแผนของเรา” เสียงของเขาช่วยปลอบใจความกระวนกระวายของเธอ จากนั้นเขาก็วางมือขวาของเธอไปที่ท้องของเธอ

นั่นทำให้เธอกลับคืนสู่สติและเธอเลื่อนมือไปเบาๆ บนท้องของเธอ เมื่อคิดถึงการมีชีวิตทั้งสองในตัวเธอทำให้เธอรู้สึกสงบขึ้นเล็กน้อย แต่สายตาของเธอก็ยังเย็นชาเมื่อเธอมองวิชุดาที่นอนอยู่กับพื้นไม่เคลื่อนไหว

“รษิกา... ฉันไม่เคยทำอะไรเลย... อย่าพูดเรื่องไร้สาระหน่อยเลย แต่… การันต์... เขาต่างหากที่ทำให้ฉันต้องทำแบบนี้” วิชุดาอึกอักออกมาอย่างยากลำบาก

ทั้งรษิกาและเลอศิลป์ไม่แปลกใจที่ได้ยินเช่นนั้น เพราะฆาตกรรมคืออาชญากรรมที่ร้ายแรง และไม่มีใครยอมรับได้ง่ายๆ