หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 2063

ที่สถานีตำรวจ บรรลือดื่มกาแฟสองแก้วเพื่อให้ตัวเองตื่นอยู่ และให้เจ้าหน้าที่พาวิชุดากลับไปยังห้องขัง ระงับการสอบสวนเอาไว้

จากนั้นเขาก็ซักถามเจ้าหน้าที่สองคนที่รับผิดชอบการสอบสวน แต่ผลที่ได้กลับน่าผิดหวัง

วิชุดามีความอดทนทางจิตใจที่แข็งแกร่งอย่างมาก ไม่ว่าเจ้าหน้าที่จะสอบสวนเธออย่างไร สีหน้าของเธอก็ยังคงสงบอยู่เสมอ

บรรลือสังเกตดวงตาของเธอระหว่างการสอบสวน แต่ก็ยังไม่มีอะไรได้ผล

“ผมเคยเห็นผู้ต้องสงสัยแบบนี้มาก่อน พวกเขาทำแบบนี้มานานเกินไปแล้ว จิตสำนึกและจริยธรรมของพวกเขาเฉยชาลงไป พวกเขามักจะทำให้ตัวเองหลงเชื่อว่าจำได้อย่างชัดเจนเพื่อลดทอนความจริง นั่นคือเหตุผลที่พวกเขาดูสงบในระหว่างการสอบสวน พวกเขาเชื่อจริงๆ ว่าตนไม่ได้ทำผิดอะไร” บรรลืออธิบายให้กับเจ้าหน้าที่หนุ่มสองคน

เขาเสริมว่า “แน่นอนว่า เราไม่สามารถกล่าวหาใครอย่างผิดๆ หากเราไม่มีหลักฐานใหม่ภายในวันพรุ่งนี้ เราจะต้องปล่อยเธอไป!”

ทั้งสองเจ้าหน้าที่พยักหน้า หนึ่งในนั้นถามว่า “ถ้าเวลามีความสำคัญ ทำไมเราถึงหยุดการสอบสวนในทันทีล่ะครับ?”

บรรลือตรวจสอบนาฬิกาและพยักหน้า “ตอนนี้ตีหนึ่งแล้ว ให้เธอพักผ่อนสองชั่วโมงก่อนที่เราจะทำการสอบสวนอีกครั้ง ในเวลานั้น เธอจะอยู่ในสภาพที่อ่อนเพลียที่สุด และมันอาจจะนำไปสู่การค้นพบอะไรบางอย่างได้!”

ความเข้าใจบังเกิดขึ้นกับเจ้าหน้าที่ทั้งสอง ถ้าผู้ต้องสงสัยอยู่ในสภาพตื่นตัว การสอบสวนจะไม่มีประสิทธิภาพไม่ว่าจะแบบไหน

บรรลือไม่ได้คิดว่าจะนอนในคืนนั้น

เมื่อรุ่งสาง บรรลือและเจ้าหน้าที่สองคนกำลังหาว แต่บันทึกการสอบสวนในแฟ้มคดีไม่ให้เบาะแสที่มีค่าใดๆ พวกเขาหวังว่าการสอบสวนจะเผยให้เห็นข้อบกพร่องในเรื่องราวของวิชุดาซึ่งสามารถนำมาใช้หาเบาะแสได้ แต่น่าเสียดายที่แผนดังกล่าวไม่ได้ผล

“คุณเลอศิลป์ ให้คุณรษิกาลองนึกย้อนความจำเพิ่มเติมดู อาจจะสามารถจำรายละเอียดที่สำคัญได้ ผมจะคุยกับทีมการแพทย์นิติเวชวันนี้และดูว่ามีเบาะแสอื่นหรือไม่” บรรลือกล่าวอย่างรวดเร็วก่อนจะวางสายโดยไม่ให้เลอศิลป์มีโอกาสขอบคุณเขา

ในระหว่างนี้ รษิกาเพิ่งส่งเด็กๆ ไปโรงเรียนและกลับบ้าน

เมื่อเห็นสีหน้าที่กังวลของสามี เธอจึงพยายามยิ้มและพูดเบาๆ “ฉันไม่ควรตื่นตระหนกอีกต่อไป บางทีถ้าฉันสงบลง อาจจะสามารถจำรายละเอียดเพิ่มเติมได้”

เลอศิลป์พยักหน้าและเดินไปหาเธอ เขากอดเธอแน่น ขณะที่รษิการู้สึกถึงความอบอุ่นจากอ้อมกอดของสามี ทำให้เธอรู้สึกปลอดภัย

“พรุ่งนี้เป็นวันแต่งงานของเมธินีไม่ใช่เหรอ? ฉันไม่รีบแล้ว หลังจากนี้วิชุดาคงไม่สามารถหายไปไหนได้ ฉันจะช่วยเมธินีเฉลิมฉลองวันสำคัญของเธอก่อน” เธอพึมพำกับตนเอง