หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 2069

ในขณะเดียวกัน ที่คฤหาสน์นอกเมือง วิชุดาเดินไปมาอย่างไม่สบายใจและเช็คเวลาจากโทรศัพท์เกือบทุกนาที

ในทางตรงกันข้าม ยศวินนอนอยู่บนโซฟา โดยไม่สามารถเคลื่อนไหวได้เพราะแขนทั้งสองข้างอยู่ในเฝือก

โอย! ฉันเกลียดเลอศิลป์! เขาจะตีฉันที่ไหนก็ได้ แต่กลับต้องทำให้แขนของฉันหัก... ตอนนี้ฉันไม่สามารถใช้โทรศัพท์หรือเล่นไพ่ได้เลย!

เมื่อเห็นว่าแม่ของเขาไม่สบายใจ ยศวินอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ “แม่ไม่คิดว่ากำลังกังวลมากเกินไปหน่อยเหรอ? ตอนที่แม่อยู่ที่สถานีตำรวจ แม่ดูนิ่งและมั่นใจ... ทำไมตอนนี้แม่ถึงได้กลัวมาก?”

“ลูกมันไม่รู้อะไรเลย! แม่กังวลว่าของที่แม่รษิกาทิ้งไว้ อาจจะมีหลักฐานเกี่ยวกับอาชญากรรมของเรา!” วิชุดาตะโกนใส่ลูกชาย

ยศวินตกใจชั่วขณะ แต่เขาก็รีบฟื้นสติและตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา “หลักฐานอะไร? มันไม่เกี่ยวกับผมนี่! ผมไม่แม้แต่จะจำได้ว่าผมมีส่วนร่วมในเรื่องอะไร... แม่นั่นแหละที่เป็นคนทำให้แม่ของรษิกาตายด้วยการวางยา”

แน่นอนว่าวิชุดาโมโหกับการที่ลูกชายแสดงอาการเกียจคร้านเช่นนี้

ช่างอวดดี! เขาไม่รู้เลยว่าฉันทำเพื่อเขาและน้องสาวของเขา! ฉันแค่ทำในสิ่งที่ทำเพื่อพวกเขา! ได้เวลาเปิดเผยความจริงได้แล้ว!

“โถ่ แกมันก็มีส่วนร่วมด้วย” วิชุดาพึมพำขณะจ้องมองลูกชายด้วยสายตาเย็นชา “ในความเป็นจริง แกคือคนที่ลงมือทำเอง”

ยศวินตกใจจนเขาแทบจะกระโดดออกจากโซฟาได้ หากไม่ใช่เพราะแขนที่หักของเขา

“อย่าพูดจาไร้สาระนะ แม่” เขาตอบ “ผมแค่ห้าขวบในตอนนั้น แล้วจะให้ผมช่วยแม่ฆ่าคนได้ไง? ถ้าแม่กลัวขนาดนี้ ก็ไปสารภาพเถอะ!”

คำพูดนั้นทำให้วิชุดาโมโหเต็มที่ โดยไม่คิดอะไรอีก เธอรีบเข้ามาหายศวินแล้วตบเขาอย่างแรงที่แก้ม

อย่างไรก็ตาม ลักษณะนี้คือสิ่งที่ให้พวกเขาได้รับการปกปิดที่ดีที่สุด เพราะงานของพวกเขาคือช่วยเหลือคนรวยในการจัดการกับคดีที่ยุ่งยากที่สุด ตั้งแต่การสอบสวนคู่ขาที่นอกใจไปจนถึงจับขโมย

เมื่อวิชุดาเห็นยุพดี เธอก็ยิ้มสดใส แต่กลับไม่ใช่สำหรับยุพดี

“แม่ ระวังตัวด้วย” ยุพดีพูดอย่างจริงจังขณะที่เธอเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นพร้อมกับผู้ชายสี่คนตามหลังไป “แม่เพิ่งออกจากสถานีตำรวจ ดังนั้นฉันมั่นใจว่าการเคลื่อนไหวของแม่จะถูกติดตาม แม่ไม่ได้ออกไปไหนมาใช่ไหม?”

ในตอนแรก วิชุดาส่ายหัว แต่ไม่นานเธอก็เริ่มเกร็งภายใต้สายตาของลูกสาว “แม่ออกไปข้างนอกมาเมื่อคืน แค่เล็กน้อย... แม่จะปลอดภัยใช่ไหม? ตำรวจไม่มีหลักฐานอยู่ดี...”

ยุพดีหน้าแดงทันที “แม่คิดว่าแม่จะปลอดภัยได้เหรอ? บอกฉันสิ แม่ไปที่ไหนมา? แม่คิดว่ารษิกาจะปล่อยให้แม่หลุดรอดจากเรื่องนี้ง่ายๆ หรือไง?”

เมื่อวิชุดาเห็นสีหน้าที่จริงจังของยุพดี เธอก็เริ่มเสียใจในสิ่งที่เธอทำ “แม่จะไปบ้านจารุวิทย์ แต่สุดท้ายแม่ก็กังวลจนผ่านไปโดยไม่ได้แวะที่นั่น... นั่นไม่เพียงพอที่จะเปิดโปงแม่ใช่ไหม?”