หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 2071

“แม่ ต้องมีคนตามรถที่เพิ่งออกไปแน่ ด้วยอิทธิพลของเลอศิลป์ในหัสดิน ฉันกลัวว่าเราจะหนีจากคฤหาสน์ได้ยาก” ยุพดียืนอยู่ข้างหน้าต่างและค่อยๆ ดึงม่านออกเพื่อสังเกตดูบริเวณใกล้เคียง

บรรยากาศรอบๆ เงียบสงบผิดปกติ

ยุพดีมั่นใจว่าพวกเขากำลังถูกจับตามองอย่างใกล้ชิดจากหลังคาของคฤหาสน์ข้างเคียง

เธอได้ส่งนักสืบเอกชนสองคนออกไปในรถ ไม่ได้ไปเพื่อค้นหามรดก แต่เพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของเลอศิลป์จากแผนการของเขา

เธอยกโทรศัพท์ขึ้นโทรออก “ถึงเวลาที่พวกแม่จะต้องออกเดินทางแล้ว!”

ในลานบ้าน ไฟหน้ารถอีกคันที่เป็นของยศวินเปิดอยู่ และนักสืบอีกสองคนกำลังนั่งอยู่ในรถ พวกเขากำลังจะมุ่งหน้าไปยังสนามบิน

ยุพดีเชื่อว่ารถทั้งสองคันกำลังมุ่งไปยังสถานที่ที่เลอศิลป์คาดการณ์และว่าสถานที่เหล่านั้นจะต้องเป็นจุดสนใจหลักในการตามล่าของพวกเขา

แน่นอนว่าไม่นานหลังจากออกเดินทาง นักสืบเอกชนรายหนึ่งรายงานว่า “คุณยุพดี มีคนตามเรามา”

“อย่าไปสนใจ พยายามใช้เส้นทางที่ยาวกว่าผ่านเมืองและจับตามองเที่ยวบินที่ออกตอนสองทุ่มคืนนี้” ยุพดีสั่ง

ในพื้นที่ทั่วไปชั้นบน เธอหันไปหายศวินและพยักหน้า

ยศวินเลิกมีพฤติกรรมขี้เกียจหลังจากถูกเตือนว่า ถ้าพวกเขาล้มเหลวในการหนี เขาอาจจะไม่ได้แค่สูญเสียแขน แต่ยังจะกลายเป็นคนพิการด้วย

ความคิดนี้ทำให้เขารู้สึกกลัวอย่างยิ่ง ทำไมฉันถึงต้องไปเล่นโป๊กเกอร์ในสภาพที่เป็นอัมพาต?

อย่างไรก็ตาม เขายังไม่เข้าใจว่าทำไมแม่ของเขาถึงบอกว่าเขาเกี่ยวข้องกับการวางยาพิษแม่ของรษิกา ฉันยังเป็นเด็กห้าขวบอยู่เลย จะทำอะไรได้?

แม้จะมีข้อสงสัยในตัวเขา แต่ยศวินก็ยังตัดสินใจที่จะทำตามแผนของยุพดี เขาปิดไฟทั้งหมดในชั้นบน ทำให้พื้นที่ทั้งหมดมืดมิด

ในความมืดทั้งหมด สามคนค่อยๆ เดินลงมา โดยพกเพียงบัตรประจำตัวและห่อตัวเองแน่นในเสื้อผ้า

ดวงตาของยามเป็นประกายขึ้น เขาพยักหน้าและกดปุ่มรีโมทเพื่อยกไม้กั้น

ในขณะนั้น หัวใจของพวกเขากำลังเต้นแรง ยุพดีสั่งให้แม่และยศวินจับตามองบริเวณรอบข้างด้านในขณะที่เธอเหยียบคันเร่งและรวมแท็กซี่เข้ากับการจราจร

“ไม่มีใครสังเกตเห็นเราเลย!” ยศวินมองรอบๆ แต่ไม่เห็นคนที่น่าสงสัย

วิชุดาก็เหลือบมองไปรอบๆ อย่างวิตก “แม่ไม่เห็นใครกำลังสอดส่องเรา ยุพดี ตอนนี้เราควรไปที่ไหน?”

ยุพดีรู้สึกหัวใจเต้นรัว เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ และตอบว่า “ไปที่ท่าเรือเล็กๆ นั้นกัน เราจะออกจากหัสดินไปที่กิชวิคก่อน มันใกล้กับเกอร์ตัน”

สามคนคิดว่าพวกเขามีโอกาส

โดยที่พวกเขาไม่รู้เลยว่า ยามอาวุโสได้หยิบโทรศัพท์ขึ้นและรายงานหมายเลขทะเบียนรถทันที