หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 229

รษิกาหลุบตาลง เธอตั้งสติและระงับความโกรธจากเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ เมื่อเธอเงยหน้ามามองเขาอีก แววตาของเธอก็เฉยชา “ฉันไม่รู้หรอกว่าฉันจะเสนอการชดเชยให้คุณได้ยังไงบ้าง ตอนที่ฉันไปเดินเล่นแถวนี้เมื่อช่วงบ่าย ฉันจำได้ว่ามีร้านกาแฟที่ดูดีอยู่ คุณเลอศิลป์ คุณจะว่ายังไงคะถ้าฉันจะขอเลี้ยงกาแฟคุณสักแก้ว?”

“ผมโอเค”

จากนั้นเขาก็ค่อยๆ ปล่อยข้อมือเธอ

พอเขาคลายมือเขาออกแล้ว นิ้วมือของเขาก็ไล้ไปที่ผิวละเอียดของเธอโดยไม่ได้ตั้งใจ แววตาของเลอศิลป์เคร่งขรึมขึ้นมาเพราะบังเอิญสัมผัสโดนเธอ และเมื่อเขาปล่อยเธอไปแล้ว เขาก็กำหมัดแน่นอย่างไม่รู้ตัว

ร้านกาแฟที่รษิกาบอกนั้นอยู่ในอาคารเดียวกันกับโรงแรมนั่นเอง มันเป็นร้านกาแฟที่เธอบังเอิญเห็นตอนที่กลับมาโรงแรมแล้วหลังจากหลงทางอยู่ในตอนบ่าย

เธอไม่ได้เชิญเลอศิลป์มาที่ร้านกาแฟนี้เพราะเป็นร้านที่แปลกไปจากร้านอื่นๆ ในพื้นที่ แต่เพราะร้านนี้เป็นสถานที่เดียวที่เธอนึกถึงในขณะนั้น

พวกเขาเดินเข้ามาในร้านด้วยกัน ไม่นานนักบริกรหญิงก็เดินเข้ามาหาพวกเขา “พวกคุณได้จองไว้ก่อนไหมคะ?”

รษิกาส่ายหน้าก่อนจะมองไปรอบๆ ร้าน

มันเป็นเวลามื้อค่ำและเป็นเวลายอดนิยมสำหรับคู่รักที่จะออกเดทกันในร้านกาแฟ ดังนั้น เมื่อไปถึงร้านนี้ก็เกือบเต็มแล้ว

โชคดีที่ร้านกาแฟนั้นกว้างขวางแต่ไม่ได้จัดโต๊ะเอาไว้ภายในร้านจนมากเกินไป ทำให้ลูกค้ามีพื้นที่เพียงพอและเป็นส่วนตัวจากโต๊ะอื่นๆ และไม่รู้สึกอึดอัด

ทันใดนั้น รษิกาก็เห็นลูกค้าบางคนกำลังจะลุกจากโต๊ะที่ริมหน้าต่าง เธอจึงเดินไปทางนั้น

บริกรหญิงเดินตามไป สายตาของเธอเป็นประกายเมื่อมองพวกเขาเดินด้วยกันอยู่ข้างหน้าเธอ

ร้านกาแฟนั้นถือเป็นร้านหรูหรามากในเบญจลัย ลูกค้าส่วนมากก็มีแต่คนร่ำรวยและดาราดัง

บริกรหญิงคนนั้นเคยเห็นลูกค้ามามากมายระหว่างที่ทำงานในร้านกาแฟแห่งนี้ ทว่านี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้เจอคู่รักอย่างรษิกากับเลอศิลป์ที่หน้าตาดีและมีรูปลักษณ์ที่โดดเด่นเป็นเอกลักษณ์

เธอยืนอยู่ตรงมุมห้องขณะที่แอบมองพวกเขาที่นั่งอยู่ริมหน้าต่าง แม้ว่าเธอจะปฏิเสธว่าไม่ได้เป็นคู่รักกันกับเขา แต่ฉันก็บอกได้ว่าพวกเขาดูสมกันอย่างกับกิ่งทองใบหยก ช่างเหมาะสมกันอะไรอย่างนี้นะ!

ต่อมา เมื่อเธอเอาเครื่องดื่มไปเสิร์ฟที่โต๊ะพวกเขา บริกรหญิงที่ภายนอกดูนิ่งเงียบ แต่ในใจเธอแทบคลั่งไปแล้ว พอมาดูใกล้ๆ ยิ่งดูดีมากกว่าเดิมอีก!

การแต่งหน้าของรษิกานั้นเบาบางมากจนเน้นให้เห็นผิวเนียนละเอียดของเธอ รษิกาสวยจนบริกรหญิงคิดว่าเธอเป็นดาราตอนที่เห็นครั้งแรก ส่วนเลอศิลป์นั้นคมคายและมีรูปร่างสูงโปร่ง และเขายังมีออร่าความเป็นผู้บริหารใหญ่ที่ทรงอำนาจแผ่ออกมาอีกด้วย บริกรหญิงอดคิดไม่ได้เลยว่าพวกเขาสมกันราวกับถูกชะตาลิขิตมาให้เป็นคู่ชีวิต

แน่นอนว่ารษิการู้ว่าบริกรหญิงคิดอะไรอยู่เกี่ยวกับเธอและเลอศิลป์

เธอรู้สึกไม่ค่อยดีอยู่เล็กน้อยเพราะแอลกอฮอล์ที่เริ่มออกฤทธิ์ ปกติแล้วเธอมักจะแสดงอาการเมาช้ากว่าคนอื่นเสมอ

แต่เธอชวนเลอศิลป์ให้มาดื่มกาแฟด้วยกันแล้ว เธอจึงรู้สึกว่ามันคงไม่เหมาะถ้าจะอ้างว่าไม่สบายแล้วออกไปจากตรงนี้ และมันจะทำให้เลอศิลป์มีเหตุผลอีกข้อเอาไว้ล้อเลียนเธอด้วย

เมื่อคิดได้อย่างนั้น รษิกาก็ระงับความรู้สึกไม่สบายตัวทั้งหมดลงไปก่อนจะจิบกาแฟเพื่อพยายามจะให้ตัวเองสร่างเมา