หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 231

รถค่อยๆ เคลื่อนเข้ามาจอดที่หน้าทางเข้าโรงแรมหลังจากผ่านไปไม่นาน ในที่สุดรษิกาก็พูดว่า “ขอบคุณนะคะ ให้ฉันลงตรงนี้แหละ”

จากนั้นเธอก็พยักหน้าให้เลอศิลป์ก่อนจะลงจากรถไป นาทีที่เท้าเธอแตะพื้น เธอก็เซไปข้างหน้าและเกือบสะดุดล้ม

เหล้าที่เธอดื่มเข้าไปเริ่มออกฤทธิ์มาตั้งแต่เมื่อครู่นี้ และในรถก็ค่อนข้างอุ่น แม้ว่าจะพยายามตั้งสติมากแค่ไหนก็ตาม เธอก็ยังรู้สึกง่วงนอนอยู่ดี

ดังนั้น ขาเธอจึงอ่อนปวกเปียกไปหมดเมื่อเหยียบลงไปบนพื้น

ขณะกำลังจะล้มหน้าคะมำลงไป เธอก็รู้สึกถึงแขนอันแข็งแรงมาโอบรอบเอวเธอไว้และดึงเธอกลับเข้ามาในรถ

เลอศิลป์ยอมปล่อยแขนออกจากตัวเธอเมื่อเธอนั่งลงที่เบาะและพยุงตัวเองไว้ได้แล้ว

รษิกาใช้เวลาอยู่สองสามวินาทีกว่าจะคิดออกว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อครู่นี้

ปฏิกิริยาที่ทั้งสองมีต่อกันเมื่อครู่นี้ค่อนข้างใกล้ชิดกันมาก และเธอก็อดไม่ได้ที่จะขอบคุณเขา

“ผมจะเดินไปส่งคุณที่ห้องนะ”

ก่อนที่รษิกาจะทันได้ตอบอะไร เขาก็เปิดประตูลงจากรถแล้วเดินมาข้างๆ เธอ เขาจ้องมองเธอและรอให้เธอลงมาจากรถ

หลังจากลังเลอยู่เป็นระยะเวลาสั้นๆ รษิกาก็ลงมาจากรถด้วยท่าทีระแวดระวัง

จากประสบการณ์เมื่อครู่นี้ เธอจึงระวังอย่างมากในการก้าวลงมาจากรถและเหยียบลงบนพื้น

ขณะที่เลอศิลป์มองเธอเดินไปข้างหน้า เขาก็ดึงมือตัวเองที่ยื่นออกไปกลับคืนมาและเดินตามหลังเธอไป

เมื่อพวกเขามาถึงห้องเธอ รษิกาก็หยุดเดินและมองเขา “ฉันเข้าไปเองได้ ขอบคุณนะคะที่มาช่วยไว้วันนี้ คุณเลอศิลป์ คราวหน้าฉันจะเลี้ยงกาแฟคุณใหม่นะคะ”

เธอเปิดประตูและเดินเข้าไปข้างในห้องโดยไม่รอคำตอบของเลอศิลป์เลย

แต่ก่อนที่เธอจะปิดประตูได้ทัน เลอศิลป์ก็เบียดตัวเองเข้ามาในห้องได้แล้ว

ต่อมาเขาก็ส่งแก้วน้ำให้เธอ

ใครที่เห็นภาพนี้เข้าคงไม่คิดว่าเขาคือคุณเลอศิลป์ผู้ทรงอำนาจแห่งเมืองหัสดิน

รินลดาดื่มน้ำเข้าไปอึกใหญ่และเงยหน้ามามองเขา “คุณกลับไปได้หรือยัง?”

เลอศิลป์ขมวดคิ้วอีกครั้ง แต่เขาก็ไม่พูดอะไรก่อนจะเดินออกจากห้องไป

หลังจากปิดประตูห้องแล้ว เขาก็บอกครรชิตว่า “จัดการให้ฉันเข้าพักที่นี่ ฉันอยากนอนห้องข้างๆ ห้องนี้”

ครรชิตผงะไป แต่ไม่นานเขาก็เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อนึกออกว่าใครอยู่ในห้องนั้น เขารีบตอบตกลงทันทีก่อนจะลงไปยังแผนกต้อนรับข้างล่าง

ภายในห้อง รษิกายังรู้สึกมึนๆ หลังจากทานยาแก้เมาค้างเข้าไปแล้ว เธอจึงรีบอาบน้ำและเข้านอนทันที

อาจเป็นเพราะเหล้าที่ดื่มเข้าไป ทำให้ใจเธอลอยไปไหนต่อไหนหลังจากล้มตัวลงนอนบนเตียง เธอนึกถึงเหตุการณ์เมื่อหกปีก่อนที่เธอทำทุกอย่างเพื่อให้เลอศิลป์พอใจและสนใจในตัวเธอบ้าง แต่มันก็สูญเปล่า เธอยังคิดย้อนไปถึงเวลาที่เขาดูแลเอาใจใส่เธอหลังจากกลับมาเจอกันอีกครั้ง ความทรงจำเหล่านี้ทำให้อารมณ์ของเธอปั่นป่วนไปหมด