หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 233

เช้าวันต่อมา รณภพตื่นขึ้นในตอนเช้าพร้อมกับอาการปวดหัวเล็กน้อย ด้วยความที่นึกถึงรษิกาอยู่ เขาจึงรีบล้างหน้าล้างตาและเดินไปที่ห้องข้างๆ

ทันทีที่เขาเปิดประตู เขาก็เห็นว่าประตูห้องที่อยู่ซ้ายมือของห้องรษิกาเปิดออกมาแทบจะพร้อมกัน วินาทีต่อมา และร่างที่คุ้นเคยก็เดินออกมา

เลอศิลป์เองก็เป็นห่วงรษิกาเหมือนกัน เขาจึงเดินออกมาดูเธอ และเขาก็ต้องประหลาดใจเมื่อได้เจอกับรณภพ

พอเขาสบตารณภพ เขาก็ขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย กระนั้น เขาก็ทักทายรณภพอย่างสุภาพ “ไม่เจอกันนานเลยนะครับ คุณรณภพ”

รณภพรู้จักเลอศิลป์ แต่เขาก็ลังเลที่จะเป็นคนเริ่มพูดขึ้นมาก่อน

เพราะถึงอย่างไร คณะผู้จัดงานประชุมก็เป็นคนจองห้องโรงแรมนี้ให้กับพวกเขา มันเป็นโรงแรมระดับกลางๆ ในเมืองเบญจลัย และเมื่อดูจากสถานะของเลอศิลป์แล้ว เขาคิดว่ามันไม่เหตุผลเลยที่เลอศิลป์จะมาเข้าพักในสถานที่แบบนี้

เมื่อถึงตอนที่เลอศิลป์พูดกับรณภพก่อน รณภพจึงได้แน่ใจว่าเขาเป็นเลอศิลป์จริงๆ หลังจากนิ่งไปครู่หนึ่ง รณภพก็ยิ้มและพยักหน้าให้ “สวัสดีครับ”

เลอศิลป์พยักหน้ารับและเดินไปที่ประตูห้องรษิกาด้วยท่าทีเฉยเมย ก่อนจะเคาะประตูห้องเธอ

รณภพยืนตัวแข็งทื่อ ความคิดต่างๆ แล่นอยู่ในหัวเขา

เลอศิลป์มาพักที่โรงแรมนี้เพราะรษิกาหรือเปล่านะ? มันเกิดอะไรขึ้นระหว่างสองคนนี้กันล่ะเนี่ย?

เมื่อคิดได้เช่นนั้น รณภพก็ลังเลอยู่นิดหน่อยก่อนจะเข้าไปหาเลอศิลป์ “คุณเลอศิลป์ คุณต้องการอะไรจากรษิกาหรือเปล่าครับ?” เขาถามเรียบๆ

เลอศิลป์เลิกคิ้วและตอบกลับไปว่า “เมื่อคืนเธอรู้สึกไม่ค่อยดี ผมก็เลยพาเธอกลับมา เช้านี้ผมเลยคิดว่าควรจะมาตรวจดูเธอสักหน่อยครับ”

คำตอบของเขาเป็นการยืนยันข้อสงสัยที่รณภพมี

ถ้าฉันจำไม่ผิด โรงแรมเขาอยู่ใกล้ๆ ร้านอาหารที่เราไปกินกันมาเมื่อคืนนี้ ทำไมเขาถึงมาที่นี่ตั้งแต่เช้าตรู่แบบนี้ได้? คราวนี้เขาจะต้องการอะไรจากฉันอีกล่ะ?

เธอไม่มีอะไรจะพูดกับเขาอีกหลังจากนั้น จึงหันไปหารณภพ เธอพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงเป็นมิตรมากกว่าเมื่อครู่ “รณภพ มีอะไรเหรอ?”

“ไม่มีอะไรมากหรอก ผมแค่เป็นห่วงเพราะเมื่อคืนคุณบอกว่าไม่ค่อยสบาย” รณภพพูดอย่างอ่อนโยน

รอยยิ้มที่รษิกามีนั้นจริงใจมากเมื่อเธอคุยกับรณภพ “ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงนะ รณภพ แต่ตอนนี้ฉันไม่เป็นไรแล้วล่ะ”

“ดีใจที่ได้ยินอย่างนั้นนะ” รณภพตอบพลางยิ้มออกมา

หลังจากคุยกันสักพัก รษิกาก็หันมาหาเลอศิลป์ที่ยังยืนอยู่ที่เดิม เธอขมวดคิ้วและถามว่า “คุณเลอศิลป์ คุณต้องการอะไรเพิ่มเติมหรือเปล่าคะ?”

เลอศิลป์หงุดหงิดที่ได้เห็นรษิกากับรณภพคุยกันอย่างออกรสออกชาติ แม้จะรู้ว่ารษิกากำลังส่งสัญญาณให้เขากลับไปได้แล้ว แต่เขาก็พยักหน้าเป็นการตอบว่าเขาต้องการอย่างอื่นเพิ่มเติมตามที่เธอถาม