หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 238

หัวใจของอัญชสาดำดิ่งเมื่อพวกเขาสบตากัน

เป็นไปตามที่คิดไว้ว่ารษิกาก็อยู่ที่โรงแรมนี้เหมือนกัน

ในเมื่อเลี่ยงไม่ได้ รษิกาก็ไม่มีทางเลือกอื่นอีกนอกจากตั้งสติและเดินไปที่ลิฟต์ โดยแกล้งทำเป็นไม่เห็นอัญชสา

อัญชสาเห็นว่ารษิกาแกล้งทำเป็นไม่เห็นเธอ เธอจึงกัดฟันแน่นก่อนจะตรงเข้าไปหารษิกา “คุณรษิกา คุณรณภพ บังเอิญจังเลยนะคะ คุณสองคนก็พักอยู่ที่นี่เหมือนกันเหรอ?”

รษิกาขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่เธอก็คิดว่าจะไม่สนใจอัญชสา

รณภพมองออกว่ารษิกาคิดอะไรอยู่ เขาจึงเคลื่อนตัวเข้าไปขวางอัญชสากับรษิกาเอาไว้ จากนั้นเขาก็พยักหน้าอย่างสุภาพและพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ห่างเหิน “บังเอิญจริงด้วยครับ คุณอัญชสา นี่คุณ…”

ก่อนที่รณภพจะพูดจบ อัญชสาก็ตัดบทเขาพลางยิ้มออกมา “อ้อ ก็เลอศิลป์พักอยู่ที่เหมือนกันน่ะค่ะ ฉันก็เลยว่าจะมาเซอร์ไพรส์เขาสักหน่อย นี่ก็เพิ่งได้คีย์การ์ดห้องเขามาค่ะ”

ขณะที่อัญชสาพูดอยู่ เธอก็เอาคีย์การ์ดออกมาแสร้งทำเป็นไม่ตั้งใจให้พวกเขาเห็น จากนั้นเธอก็หดมือกลับก่อนจะคุยโวต่อไปว่า “ฉันว่าพนักงานต้อนรับคงได้เห็นข่าวที่ฉันจะแต่งงานกับเลอศิลป์แล้ว ก็เลยให้คีย์การ์ดมาก่อนที่ฉันจะขอเสียอีก”

เธอกำลังบอกเป็นนัยๆ ว่าเธอจะอยู่ห้องเดียวกับเลอศิลป์และทุกคนต่างก็รู้ว่าเธอหมั้นหมายกับเลอศิลป์แล้ว

ทั้งสามคนเข้าไปในลิฟต์ทีละคนขณะที่พูดคุยกันอยู่

อัญชสายิ้มและยื่นมือออกไปจะกดลิฟต์ แต่รณภพก็กดชั้นบนสุดไปแล้ว

อัญชสาชะงักไปเมื่อเห็นเช่นนั้น เธอกัดฟันแน่นด้วยความไม่พอใจอย่างชัดเจน

อะไรกัน? พวกเขาอยู่ชั้นเดียวกับเลอศิลป์เลยเหรอ? นี่มันไม่บังเอิญมากเกินไปหน่อยเหรอ?

ในลิฟต์มีแค่สามคนนี้เท่านั้น รษิกาเพิกเฉยต่ออัญชสาไปอย่างชัดเจน ส่วนรณภพก็ไม่มีอะไรจะพูดกับอัญชสาเช่นกัน

บรรยากาศในลิฟต์เต็มไปด้วยความคุกรุ่น

“อ้อ จริงสิ พวกคุณสองคนมาทำอะไรที่เบญจลัยกันเหรอคะ?” ใบหน้าของอัญชสาฉาบไปด้วยรอยยิ้ม เธอกำหมัดและพูดทำลายความเงียบออกมาขณะที่พยายามระงับความไม่พอใจของตัวเอง

ก่อนที่อัญชสาจะทันได้โต้ตอบอะไร รษิกาก็ออกไปจากลิฟต์ทันทีที่ประตูลิฟต์เปิดออกมา

อัญชสาเดินตามรษิกาออกไปด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

พวกเขาไปกินข้าวเช้าด้วยกันมาเมื่อเช้านี้ แต่ตอนนี้เธอกลับมาบอกฉันว่าไม่ได้เจอกันงั้นเหรอ? นี่เธอเห็นฉันเป็นคนโง่ใช่ไหม?

เธอเดินตามรษิกาไปตามทางเดินและเห็นว่ารษิกากำลังเข้าห้องของตัวเอง อัญชสาก็เงยหน้าขึ้นดูเลขห้อง จากนั้นเธอก็มองคีย์การ์ดในมือตัวเอง และทันใดนั้นหน้าอัญชสาก็ถอดสีไปทันที

เลขห้องของเลอศิลป์นั้นแตกต่างจากเลขห้องของรษิกาแค่เพียงตัวเลขเดียวเท่านั้น

อัญชสาพยายามจะเชื่อว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญที่ทั้งสองคนพักอยู่ในชั้นเดียวกัน

แต่เธอไม่อยากจะยอมรับว่าสองคนนี้จะพักอยู่ห้องข้างกัน จนเมื่อเธอมาเห็นด้วยตาของตัวเอง

ตอนนี้อัญชสาไม่อาจโน้มน้าวจิตใจตัวเองให้เชื่อว่ามันเป็นเรื่องบังเอิญได้อีกต่อไปแล้ว