หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 240

ท่าทีของเลอศิลป์หม่นหมองเมื่อเขาเห็นรษิกาเดินจากไป

เมื่อเช้านี้เธอก็ยังดูดีอยู่และไม่ได้มีทีท่าว่าจะอยากกลับแล้ว ดังนั้นเลอศิลป์จึงไม่เข้าใจว่าทำไมเธอจึงตัดสินใจอย่างกะทันหันเช่นนี้

ถ้าเลอศิลป์ได้ยินไม่ผิด รษิกาพูดว่าคู่หมั้นรอเขาอยู่ในห้อง

เขาสงสัยว่าเธอจะสื่ออะไร

เมื่อทั้งสองเดินลับสายตาไป เลอศิลป์ก็สั่งครรชิตด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า “ไปซื้อตั๋วเครื่องบินกลับเมืองหัสดิน เอาเที่ยวบินที่เร็วที่สุดของวันนี้เลย”

ครรชิตรีบไปทำตามคำสั่งในทันที

เลอศิลป์หันหลังเดินไปที่ลิฟต์ด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

เขาต้องการเห็นว่าใครที่กล้าอ้างว่าเป็นคู่หมั้นเขา เพราะรษิกาบอกไว้เมื่อครู่นี้ว่าคู่หมั้นเขารออยู่ที่ห้อง

เลอศิลป์เคร่งเครียดเมื่อเขาเปิดประตูออกมา เขากวาดตามองไปรอบห้องหลังจากเข้ามาแล้ว แต่ก็ไม่มีใครอยู่ข้างใน

ขณะที่กำลังจะถามครรชิตว่ามันเกิดอะไรขึ้น ก็มีคนมาเคาะประตูห้องของเขา

ครรชิตรีบเดินไปเปิดประตู เมื่อได้เห็นคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า เขาก็ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดี “คุณอัญชสา”

“เลอศิลป์อยู่ที่ไหน?” อัญชสาชะเง้อเข้ามามองข้างใน

อัญชสาแน่ใจว่าได้ยินเสียงจากข้างในห้องเลอศิลป์ดังไปถึงห้องของเธอ และในเวลานี้เลอศิลป์ก็ควรจะกลับมาที่โรงแรมแล้วอีกด้วย

พอมองไปรอบๆ แล้ว อัญชสาก็ขมวดคิ้วเพราะเธอไม่เห็นเลอศิลป์ จากนั้นเธอก็พยายามจะเข้าไปในห้อง

เมื่อเห็นเช่นนี้ ครรชิตก็รีบห้ามเธอเอาไว้ “คุณอัญชสาครับ นี่ห้องคุณเลอศิลป์นะครับ ผมไม่คิดว่ามันจะเหมาะสมถ้าคุณเข้ามาข้างในนี้”

อัญชสาไม่สนใจเขาและพูดว่า “ฉันกับเลอศิลป์ก็แค่รอเวลาที่จะแต่งงานกันเท่านั้น แล้วมันไม่เหมาะสมตรงไหนที่ฉันจะเข้าไปในห้องเขา? ปล่อยฉันเข้าไปเดี๋ยวนี้นะ!”

อัญชสาหันหน้าหนีด้วยความรู้สึกผิด “อ้อ ไม่มีอะไรหรอกค่ะ พอดีฉันมีงานที่ต้องมาทำที่เบญจลัยพอดี แล้วคุณศศิตาก็บอกฉันว่าคุณมาทำงานที่นี่ ฉันก็เลยมาหาคุณค่ะ”

“ภักดีสรวงกรุ๊ปมีโครงการในเบญจลัยด้วยเหรอ? ทำไมผมไม่เห็นรู้เรื่องเลย?” เลอศิลป์ไม่ปรานีปราศรัยใดๆ กับอัญชสา เขาเปิดโปงเธอในทันทีว่าเขารู้ทัน

ในช่วงหลายปีมานี้ ฟ้าศิริสวัสดิ์กรุ๊ปมีหน้าที่เป็นคนกลางเจรจาในหลายโครงการของภักดีสรวงกรุ๊ป ดังนั้นมันจึงเป็นเรื่องธรรมดาที่เลอศิลป์จะรู้ว่างานพวกเขาเป็นอย่างไร

สีหน้าของอัญชสาเปลี่ยนไปทันที เธอกำหมัดแน่นและพยายามควบคุมตัวเองเอาไว้ก่อนจะพูดว่า “เราเพิ่งเริ่มเจรจากันเมื่อไม่นานมานี้เอง ยังไม่ได้ตกลงกันให้เรียบร้อยเลยค่ะ ฉันมาที่นี่ก็เพื่อจะลองเจรจาต่อดูนี่แหละค่ะ”

อัญชสากลัวว่าเลอศิลป์จะขุดคุ้ยเรื่องนี้ต่อไป เธอจึงเปลี่ยนเรื่องไปทันที “อ้อ จริงสิ ทำไมคุณมาอยู่โรงแรมแบบนี้ล่ะ? หุ้นส่วนคุณจองโรงแรมนี้ให้คุณเหรอคะ?”

ทันทีที่เธอพูดจบ อัญชสาก็รู้สึกได้ว่าบรรยากาศในห้องยิ่งเยือกเย็นมากกว่าเดิม

เลอศิลป์มองเธอก่อนจะละสายตา “สนใจแค่เรื่องของตัวเองดีกว่านะ”