หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 243

ผ่านเวลาไปนานมากแล้ว แต่ชายคนนั้นก็ยังคงจ้องเธออยู่

รษิกาหงุดหงิด เธอขมวดคิ้วและยกมือขึ้นดึงผ้าห่มอีกครั้งเพื่อให้คลุมหน้าไว้ทั้งหมด เธอพยายามจะลดความรู้สึกกดดันที่เธอสัมผัสได้จากสายตาของชายหนุ่มที่จ้องเธออย่างไม่ลดละ

แต่เพราะเธอหลับตาอยู่ เธอจึงดึงผ้าห่มไม่ได้ตอนที่ยกมือขึ้นมา และผ้าห่มก็ดันหล่นลงไปแทน

เมื่อสัมผัสได้ว่าน้ำหนักของผ้าห่มไม่ได้อยู่บนตัวแล้ว รษิกาก็ตัวแข็งทื่อไปชั่ววูบหนึ่ง ขณะที่เธอลังเลว่าควรจะลืมตาไปเก็บผ้าห่มขึ้นมาดีหรือไม่

แต่เมื่อเธอนึกถึงสถานการณ์ของเธอในตอนนี้ เธอก็กลัวว่าบรรยากาศมันจะยิ่งกระอักกระอ่วนกันไปใหญ่ถ้าเธอปล่อยให้เขารู้ว่าเธอกำลังแกล้งหลับ

ในอีกด้านหนึ่ง เมื่อมันไม่มีผ้าห่มแล้ว เธอก็รู้สึกยิ่งไม่สบายใจเพราะเขาจ้องมองอยู่ตลอดเช่นนี้

ขณะที่ไม่รู้จะทำอย่างไรดี ชายที่นั่งข้างเธอก็ขยับตัว ทำให้รษิกาเกร็งขึ้นมาทันที

เธอไม่รู้เลยว่าเขาจะทำอะไร

นาทีต่อมา กลิ่นที่คุ้นเคยก็โชยมาเตะจมูกเธอ

เธอฝืนตัวเองให้นิ่งสงบไว้อย่างเต็มความสามารถและพยายามไม่ให้เปลือกตาของเธอเองสั่นอีกด้วย

ไม่นานนัก ผ้าห่มที่ร่วงลงไปก็มาคลุมอยู่บนตัวเธออีกครั้ง

การเคลื่อนไหวของเลอศิลป์อ่อนโยนมาก ราวกับว่าเขากลัวเธอจะตื่นขึ้นมา

หลังจากคลุมผ้าห่มให้เธอเรียบร้อยแล้ว เขาก็จัดผ้าห่มให้เรียบร้อยอีกต่างหาก

รษิกาคิดเอาเองว่าเขาจะถอยไปหลังจากทำเสร็จแล้ว แต่ก็ต้องประหลาดใจเมื่อเขาไม่ถอยไปอย่างที่คิด

แม้ว่าเธอหลับตาอยู่ เธอก็รู้สึกได้ว่าเขายังจ้องหน้าเธอไม่ละสายตา เขามองอะไรของเขา?

ขณะที่เธอกำลังจะลืมตาขึ้นมา เลอศิลป์ก็ละสายตาไป

ด้วยเหตุนั้น ความกดดันที่รษิการู้สึกก็หายไปในทันที เธอถอนหายใจโล่งอกและสิ่งที่ตามมาคือความรู้สึกเศร้าหมอง

พอฉันหลับไปอย่างรวดเร็วในวันนั้น เลอศิลป์ก็ดูแลฉันเหมือนที่เขาทำในตอนนี้ มันมีอะไรบางอย่างที่ฉันไม่กล้านึกถึงในอดีต แต่ฉันก็ไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้นกับฉันอย่างง่ายดายในวันนี้

มีเรื่องราวมากมายที่เข้ามาในชีวิตช้าเกินไป มันช้าไปจนฉันไม่ต้องการมันอีกต่อไปแล้ว

เลอศิลป์พยายามคิดว่าเขารู้สึกอย่างไรเมื่อได้เห็นเธอกลับมาเป็นครั้งแรก

เขาทั้งแปลกใจและโกรธในเวลาเดียวกัน แต่ความรู้สึกที่รุนแรงที่สุดที่เขามีคือความเสียใจ เขาเสียใจที่ไม่ได้รั้งเธอไว้ในตอนนั้น ทำให้เธอเลี่ยงจะเจอเขาราวกับเขาเป็นเชื้อโรคร้ายแรง

ที่นั่งของพวกเขาอยู่ติดกัน แต่เธอกลับแกล้งทำเป็นหลับเพื่อเลี่ยงสายตาของเขา

เลอศิลป์ขมวดคิ้วเมื่อเขามองหญิงสาวข้างๆ ด้วยสายตาซับซ้อนไปด้วยอารมณ์ต่างๆ

เธออาจจะไม่รู้ว่าเธอเป็นอย่างไรตอนที่หลับจริงๆ ซึ่งมันแตกต่างอย่างมากกับการที่เธอแกล้งหลับในตอนนี้

แม้แต่ตอนที่เขาห่มผ้าให้เธอเมื่อครู่ รษิกาก็ตัวแข็งทื่ออย่างเห็นได้ชัดไปชั่วขณะหนึ่ง

ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเขาเห็นสัญญาณนั้น แต่ในเมื่อเธอต้องการจะทำเช่นนั้น เลอศิลป์ก็จะไม่บอกว่ารู้ทันเธอ

เมื่อสัมผัสได้ว่าเลอศิลป์จ้องเธออีกแล้ว รษิกาก็ขมวดคิ้ว เธอคลำหาชายผ้าห่มและดึงมันมาคลุมหัวไว้ เธอไม่สนใจแล้วว่าเขาจะรู้หรือเปล่าว่าเธอแกล้งหลับ และด้วยเหตุนั้น สายตาของเลอศิลป์ก็ถูกขัดขวางไป