หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 252

ไอรดาสวมเสื้อลูกไม้สีฟ้าจับคู่กับกระโปรงยาวสีขาว เธอดูเหมือนเจ้าหญิงตัวน้อยที่มีริบบิ้นสีแดงขนาดใหญ่ผูกอยู่บนหัวและมียังมีสีแดงระเรื่อเจืออยู่ในผิวที่สวยสดใส

ยิ่งไปกว่านั้น ทุกคนที่โรงเรียนต่างก็รู้ดีว่าเธอเป็นลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของเลอศิลป์ ดังนั้นเมื่อพวกเขาเห็นไอรดาจับชายกระโปรงของหญิงสาวคนหนึ่งไว้ด้วยทีท่าน่าสงสาร ฝูงชนก็ต่างหันมามองเด็กหญิงเป็นตาเดียว

รษิกามีจุดอ่อนคือไอรดาอยู่แล้ว เมื่อทุกคนหันมามองพวกเขา รษิกาจึงสติหลุดไปพักหนึ่ง เธอหันไปมองเลอศิลป์ที่ยืนอยู่ไกลๆ

ในตอนนั้น มีผู้ปกครองกลุ่มหนึ่งห้อมล้อมเขาอยู่และพยายามพูดคุยกับเขาอย่างสุภาพ ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ใส่ใจเลยว่าเกิดอะไรขึ้นกับรษิกาอยู่ขณะนี้

สุดท้ายแล้วเธอก็ต้องละสายตา เธอย่อตัวลงมาและลูบหัวไอรดา “ไม่มีทางที่ฉันจะไม่ชอบหนูหรอกจ้ะ หนูเป็นเด็กดีออกอย่างนี้นี่นา ไอวี่”

ไอรดาสูดน้ำมูกก่อนจะบ่นออกมาด้วยเสียงเด็กน้อย “ช่วงนี้คุณไม่เคยมาหาหนูเลย คุณรษิกา หนูคิดถึงคุณมากเลยนะคะ”

หัวใจของรษิกาแทบละลายเมื่อได้ยินอย่างนั้น เธออยากจะเข้าไปกอดและปลอบโยนเด็กน้อย

ทว่าเพราะมีสายตาจับจ้องอยู่มาก เธอจึงทำได้แค่จับมือเด็กหญิงเอาไว้และพูดว่า “ฉันงานยุ่งมากเลยช่วงนี้ แล้วนี่ก็เพิ่งกลับมาจากทำงานเมื่อสองวันก่อนเอง”

เมื่อได้ยินอย่างนั้น แววตาของไอรดาก็เต็มไปด้วยความสับสนเมื่อเธอมองรษิกาอย่างงุนงง “แล้วทำไมคุณถึงเดินหนีไปล่ะคะ?”

ถ้าคุณรษิกาชอบฉันจริงๆ ทำไมเธอไม่ใช้เวลากับฉันให้มากกว่านี้ในเมื่อเราไม่ได้เจอกันมาตั้งนาน?

รษิกาพูดไม่ออกกับคำถามของไอรดา

ไม่มีทางที่เธอจะบอกไอรดาว่าเธอเดินหนีไปเพราะเลอศิลป์ ผู้เป็นพ่อของไอรดา

เมื่อสัมผัสได้ว่ารษิกาเงียบไปนาน ไอรดาก็เริ่มเบะปากอีกครั้งด้วยความผิดหวังที่เต็มอยู่ในแววตาของเธอ

รษิการู้สึกผิดอย่างมากเมื่อเห็นท่าทีของไอรดา

ขณะที่เธอไม่รู้ว่าจะปลอบเด็กหญิงอย่างไร รษิกาก็รู้สึกว่ามีเงาของใครบางคนทอดทับมาที่ร่างของเธอ

เธอเงยหน้าขึ้นมาทันที

เลอศิลป์เดินฝ่าฝูงชนออกมาโดยที่รษิกาไม่รู้ตัว เขายืนอยู่ต่อหน้าเธอและมองลงมาด้วยสีหน้าที่ไม่อาจหยั่งรู้ความในใจของเขาได้

“คุณรษิกา ถ้าไม่รังเกียจ เราอยู่ด้วยกันก่อนสักพักจะดีไหม?” เลอศิลป์ยืดตัวขึ้นมาและจ้องมองรษิกา

ไอรดากันไปมองรษิกาด้วยความคาดหวังหลังจากที่ได้ยินเลอศิลป์พูดอย่างนั้น

รษิกาลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้าในที่สุด

ระหว่างนั้น อชิกับเบนนี่มองเลอศิลป์อย่างระแวดระวัง กระนั้นพวกเขาก็อยากจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป

แม้ว่าพวกเขาจะไม่ชอบพ่อนัก แต่นี่ก็เป็นครั้งแรกที่ได้มีส่วนร่วมกับกิจกรรมในโรงเรียน เด็กทั้งสองคนต่างก็ยินดีที่มีทั้งพ่อและแม่มาร่วมงานด้วยกัน

รษิกายืนอยู่และเหลือบมองฝูงชน ท้ายที่สุดแล้ว เธอก็ไม่ได้เอื้อมมือออกมาจับมือไอรดา

เลอศิลป์เข้าใจว่าเธอกังวลอะไร สายตาของเขาก็เคร่งเครียดขึ้นขณะที่จูงมือไอรดามายืนอยู่ข้างเขา

ครั้งนี้ ไอรดาไม่หลบเลี่ยงมือของเขาที่ยื่นออกมา เธอจับมือพ่ออย่างเชื่อฟังแต่สายตายังคงจับจ้องอยู่ที่รษิกา