หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 275

ศศิตาอยู่ที่โซฟากำลังดูโทรทัศน์เมื่อเธอได้ยินข่าวนี้ “เธอว่ายังไงนะ?” ศศิตาก็ลุกขึ้นยืน

อัญชสาหยิกตัวเองเพื่อให้น้ำเสียงดูกังวลและรู้สึกผิด “มันเป็นความผิดของฉันเองค่ะ ฉันควรจะดูแลไอวี่ให้ดีและคอยเฝ้าดูเธอเอาไว้”

ศศิตาพูด โดยหวังว่าตัวเธออยู่ที่นั่นกับพวกเขา “เธอหายไปนานแค่ไหนแล้ว? เธอได้โทรหาตำรวจหรือยัง? แล้วตอนนี้เธออยู่ที่ไหน? ฉันจะส่งคนไปที่นั่นทันที”

หลานสาวสุดที่รักของฉัน… ทำไมจู่ๆ เธอถึงได้หายไปนะ?

อัญชสาตอบว่า “ตอนนี้พวกเรากำลังตามหาเธออยู่และโทรหาตำรวจเรียบร้อยแล้ว คุณไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ”

ศศิตาวิตกกังวลมากจนน้ำเสียงของเธอไม่พอใจเล็กน้อยขณะที่เธอพูดออกมาว่า “จะไม่ให้ฉันเป็นห่วงได้ยังไง? ใกล้จะค่ำแล้วและไอวี่ก็ยังเด็กอยู่ ตอนนี้เธอคงกลัวมาก ไม่ได้การแล้วล่ะ ฉันต้องบอกเอกพลให้เขาส่งคนไปช่วยที่นั่น”

อัญชสาตกลงที่จะให้พวกเขาช่วย

ในวินาทีนั้น เมื่อได้คนค้นหามาเพิ่มแล้วก็ถือว่าช่วยได้เยอะ

อัญชสาออกไปช่วยตามหาไอรดาหลังจากที่เธอวางสายโทรศัพท์

ในทางกลับกัน ศศิตาโทรหาเลอศิลป์เพื่อหาข้อสรุปว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

เลอศิลป์รับโทรศัพท์จากแม่ของเขาขณะที่กำลังเดินขึ้นเนินเขาไปตามหาไอรดา

“ลูกเจอไอวี่หรือยัง?” ศศิตาถามทันทีที่เลอศิลป์รับสาย

เลอศิลป์ขมวดคิ้วเมื่อเขาได้ยินเช่นนั้น “ใครเป็นคนบอกเรื่องนี้กับแม่?”

“ลูกจะไม่ให้แม่รู้เรื่องสำคัญแบบนี้อีกนานแค่ไหนกัน? ตอนนี้ลูกอยู่ที่ไหน? แม่จะส่งคนไป”

เลอศิลป์รู้สึกว่าเรื่องปวดหัวจะมาเยือน “ไม่จำเป็นหรอกครับ ผมให้ครรชิตส่งคนมาที่นี่แล้ว”

ศศิตาไม่ดึงดันไปมากกว่านี้เมื่อเธอได้ยินเช่นนั้น แต่เธอก็อยากไปช่วยไอรดาด้วยตัวของเธอเอง เลอศิลป์จึงห้ามเธอไว้โดยพูดว่า “เราอยู่ในเขตชนบท ต่อให้แม่มา แม่ก็ต้องรอที่โรงแรม อย่ามาลำบากเลยครับ เดี๋ยวผมจะโทรหาทันทีตอนที่ผมเจอเธอ”

ด้วยหัวใจที่รันทด รษิกาพูดว่า “แม่จะตามหาไอวี่ให้เจอโดยเร็วที่สุด”

หลังจากกลับมาส่งอชิกับเบนนี่ที่โรงแรม เธอก็หยิบไฟฉายจากกระเป๋าเดินทางของเธอและหันหลังกลับออกไป

อชิดึงเสื้อของเธอและแนะนำว่า “แม่ครับ แม่ควรกินข้าวเย็นก่อนจะออกไปต่อนะครับ ไม่งั้นแม่จะหมดแรง”

รษิกาไม่อาจฝืนยิ้มได้อีกต่อไป เธอดูซีดเซียวและส่ายหัว “แม่กินไม่ลงหรอก แม่ต้องตามหาไอวี่ให้เจอเร็วๆ ที่เธอหลงทางก็เพราะวิ่งออกไปหาแม่…”

อชิกับเบนนี่เอียงหัวด้วยความสับสน “แม่ครับ แม่พูดถึงเรื่องอะไรเหรอครับ? พวกเราก็อยู่กับแม่ตลอดเวลา แล้วที่ไอวี่หายไปเป็นความผิดของแม่ได้ยังไงครับ?”

ในตอนนั้นเองที่รษิการู้ตัวว่าเธอได้เผลอพูดข้อมูลหลุดออกไปจากปากเธอ เธอรีบทำท่าทีราวกับว่ามันไม่ใช่ปัญหาใหญ่และบอกว่า “ไม่มีอะไร เป็นเด็กดีและอยู่ที่นี่นะ แม่ต้องไปก่อนแล้ว”

หลังจากพูดจบ เธอก็ลูบหัวลูกๆ และหันกลับไปขึ้นลิฟต์