หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 280

รษิกาลูบหลังไอรดา เธอพยายามอย่างยิ่งยวดที่จะปลอบใจไอรดา แต่เสียงสะอื้นของเด็กหญิงตัวน้อยในอ้อมแขนของเธอก็ฟังดูแย่ลงเรื่อยๆ

“ไอวี่” รษิกาจ้องมองด้วยความกังวล

ไอรดาเป็นลมล้มพับไปหลังจากร้องไห้มาเป็นเวลานาน น้ำตายังคงไหลลงมาจากหัวตาจนอาบแก้มของเธอ

รษิกาพยายามปรับลมหายใจของเธอ เพราะตอนที่ต้องเห็นสภาพที่น่าสงสารของไอรลดา เธอแทบจะทนต่อความเจ็บปวดที่จุกอยู่ในอกไว้ไม่ไหว

อากาศหนาวมาก ส่วนไอวี่เองก็สวมเสื้อผ้าบางๆ ถ้าสถานการณ์ยังเป็นแบบนี้ เธอคงจะทนไม่ไหวแน่ ฉันต้องคิดหาทางออกไปจากที่นี่ให้ได้!

พอคิดได้แบบนั้น รษิกาก็ถอดเสื้อแจ็กเก็ตของเธออกแล้วเอาไปคลุมทับเสื้อนอกของไอรดา ก่อนที่จะต้องใช้สมองของเธอคิดหาทางออก

อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าเธอจะคิดหาวิธีการไหน เธอก็ไม่สามารถปีนออกจากหลุมนี้ได้

แต่ในทางกลับกัน เธอก็คงลงเอยด้วยการหมดเรี่ยวแรงไปเสียก่อน

หลังจากพยายามอยู่หลายครั้ง เธอก็หยุดการดิ้นรนที่ดูไร้ประโยชน์ด้วยความสิ้นหวังเล็กน้อย เธอกอดไอรดาไว้ในอ้อมแขนเพื่อให้ความอบอุ่นแก่เด็กหญิงตัวน้อย

สายลมอ่อนๆ ยามค่ำคืนพัดผ่านผืนป่า ทำให้เกิดเสียงกระโชกดังต่อเนื่อง น่าเศร้าที่รษิกาไม่ได้ยินเสียงของคนอื่นๆ ในป่าแห่งนี้เลย

รษิกาหยิบโทรศัพท์ออกมาด้วยความสิ้นหวัง

ถึงแม้ว่าเธอรู้ว่าคงจะไม่มีสัญญาณใดๆ ในถิ่นทุรกันดารแบบนี้ แต่เธอก็ได้แต่หวังว่าจะมีปาฏิหาริย์เกิดขึ้น

แสงจากหน้าจอโทรศัพท์ส่องเข้าใบหน้าเธอ ซึ่งเธอก็กดดูรายชื่อผู้ติดต่อเป็นระยะเวลาหนึ่งแล้ว ในท้ายที่สุดรษิกาก็ยังตัดสินใจโทรหาเลอศิลป์

แต่น่าเสียดายที่ปาฏิหาริย์ไม่มีจริง เพราะเธอไม่สามารถโทรออกได้

รษิกาวางสายโทรศัพท์พร้อมรอยยิ้มแห้งๆ จากนั้นเธอก็เงยหน้าขึ้นมองตรงปากหลุม

โชคยังดีที่เธอพกไฟฉายมาด้วย อย่างน้อยที่สุดรษิกาก็รู้สึกอุ่นใจขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อข้างในหลุมไม่มืดสนิทเสียทีเดียว

“รษิกา!” ช่วงที่เธอกำลังจะยอมแพ้และคิดว่าจะจัดการกับสถานการณ์นั้นในเช้าวันรุ่งขึ้น แต่แล้วเสียงทุ้มๆ และฟังดูเหนื่อยล้าของใครคนหนึ่งก็ดังก้องอยู่ข้างหูเธอ

นี่ฉันประสาทหลอนงั้นเหรอ? รษิกากะพริบตาด้วยความสงสัยขณะที่เธอมองขึ้นไปที่ปากหลุมเหนือหัวของเธอ

เสียงของเลอศิลป์ดังขึ้นอีกครั้ง "คุณอยู่ที่นี่ไหม?"

ฉันมาถึงที่นี่ช้าเกินไป! นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้รษิกากับไอรดาต้องตกอยู่ในสภาพที่เลวร้ายเช่นนี้ นึกไม่ออกเลยว่าพวกเขาต้องรู้สึกกลัวกันขนาดไหน!

เมื่อกลุ่มคนพวกนั้นเดินไปถึงด้านข้างของหลุม ครรชิตก็สั่งให้ลูกน้องดึงเชือกออกมาเพื่อดึงตัวรษิกาและไอรดาขึ้นมาจากหลุม

อย่างไรก็ตามรษิกาทำได้แค่จับเชือกไว้อย่างเดียว เธอไม่มีแรงที่จะยกตัวเองขึ้นไปได้เลย ยิ่งไปกว่านั้น เธอยังอุ้มไอรดาไว้ในอ้อมแขนอีกข้างหนึ่งของเธอด้วย

พอสังเกตเห็นเช่นนั้น ครรชิตจึงรีบตาลีตาเหลือกที่จะสั่งให้คนของเขาลงไปในหลุมแล้วแบกพวกเขาขึ้นมาแทน

ก่อนที่เขาจะได้ออกคำสั่ง ครรชิตก็เห็นจากหางตาว่าเลอศิลป์กำลังกระโดดลงไปในหลุม

เขาตกตะลึง “คุณเลอศิลป์!”

เลอศิลป์โรยตัวลงสู่ก้นหลุมอย่างมั่นคง เขามองไปที่รษิกา ใบหน้าของเธอซีดราวกับศพ เห็นได้ชัดว่าเธอหมดสิ้นเรี่ยวแรงและกำลังอุ้มไอรดาที่น้ำตานองหน้าไว้ในอ้อมแขน

“พาไอวี่ขึ้นไปก่อน” รษิกาส่งตัวเด็กหญิงตัวน้อยให้เขา

เขาพยักหน้า ก่อนจะกอดไอรดาไว้แล้วใช้เชือกช่วยเพื่อปีนออกมาจากหลุม

รษิกากำลังคิดว่าจะปีนขึ้นไปเอง แต่ก็เห็นเลอศิลป์กระโดดลงไปในหลุมอีกครั้ง ก่อนที่เธอจะทันได้ทำอะไร เขาก็ดึงตัวเธอเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของเขา