หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 282

รษิกาทำได้เพียงถอนหายใจด้วยความโล่งอกหลังจากที่แพทย์ยืนยันแล้วว่าไอรดาไม่เป็นไร

อย่างไรก็ตาม เลอศิลป์ก็ยังคงเป็นกังวลอยู่ เขาจึงตัดสินใจให้เด็กหญิงตัวน้อยนอนพักที่โรงพยาบาลหนึ่งคืนเพื่อความปลอดภัย

เนื่องจากเริ่มดึกแล้ว รษิกาจึงบอกไปว่า “ในเมื่อไอวี่ไม่เป็นไร ฉันจะพาเด็กๆ กลับไปพักผ่อนก่อน โทรมาละกัน ถ้าคุณต้องการให้ฉันช่วยอะไร”

เมื่อพูดจบเธอจึงหันหลังเดินออกไป

ทว่าเมื่อเธอเดินผ่านหน้าเลอศิลป์ ผู้ชายคนนั้นก็คว้าข้อมือของเธอไว้ ซึ่งมันทำให้เธอหายใจแรง

“ช่วยตรวจร่างกายเธอให้ด้วยครับ” เลอศิลป์พูดกับหมอ

พอรษิกาได้ยินเช่นนั้น เธอก็ปฏิเสธในทันที “ไม่มีจำเป็นต้องตรวจหรอก ฉันรู้สภาพของตัวเองดีที่สุด ฉันไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร ฉันแค่อยากกลับบ้านไปพักผ่อน”

เลอศิลป์ไม่ยอมปล่อยเธอไป

หญิงสาวไม่มีทางเลือก เธอจึงเดินไปหาหมอแล้วพับแขนเสื้อขึ้น เผยให้เห็นรอยถลอกที่ข้อมือ ซึ่งเลอศิลป์เพิ่งจะจับไปเมื่อครู่นี้

เธอมีรอยถลอกจากการดึงตัวไอรดาตอนก่อนหน้านี้ แต่เธอไม่อยากให้เด็กหญิงตัวน้อยเป็นกังวลเรื่องเธอ นอกจากนี้เธอยังตั้งใจจะรักษาแผลด้วยตัวเองหลังจากกลับมาแล้ว เธอแบกรับความเจ็บปวดไว้และไม่คาดหวังว่าผู้ชายคนนั้นจะสังเกตเห็น

สีหน้าของเลอศิลป์เศร้าหมองขึ้นทันทีเมื่อเห็นรอยถลอกบนข้อมือของรษิกา

อชิกับเบนนี่เป็นกังวลมากขึ้นขณะที่พวกเขาอุทานออกมา “แม่ครับ แม่บาดเจ็บนี่นา!”

รษิกาส่งยิ้มปลอบโยนให้เด็กๆ พร้อมตอบออกไป “แค่รอยถลอกน่ะ แม่ไม่เป็นไร”

หลังจากที่แพทย์รักษาบาดแผลของรษิกาอยู่ไม่นาน พวกเขาทั้งหมดก็ออกจากห้องผู้ป่วยฉุกเฉิน

ครรชิตเดินเรื่องตามกระบวนการเพื่อให้ไอรดาได้เข้าพักที่โรงพยาบล

ในขณะที่รษิกายังคงกังวลเรื่องอาการของเด็กหญิงตัวน้อย เธอจึงไปที่ห้องพักคนไข้พร้อมกับเลอศิลป์

หลังจากวางไอรดาลงบนเตียงแล้ว เธอก็ตื่นขึ้นแล้วหันกลับมาช้าๆ

อชิกับเบนนี่เป็นคนแรกที่สังเกตเห็น พวกเขารีบวิ่งไปที่เตียงทันที พอมองดูเธอด้วยความตื่นเต้น พวกเขาก็อุทานออกไป “เธอฟื้นแล้ว! เธอไม่เป็นไรใช่ไหม? ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า?”

เห็นได้ชัดว่าเหตุการณ์นี้ส่งผลกระทบต่อเธอ

“มันดึกมากแล้ว พวกคุณกลับไปก่อนเลย” เลอศิลป์บอก

รษิกาลังเลถึงขนาดเกิดรอยย่นขึ้นระหว่างคิ้วของเธอ

ก่อนที่จะได้รับรู้ถึงอาการของไอรดา เธอตั้งใจว่าจะพาเด็กชายทั้งสองกลับบ้านไปก่อน

แต่ทว่า เมื่อเธอรับรู้ถึงสถานการณ์แล้ว เธอรู้สึกลำบากใจที่จะกลับไป

เมื่อไอรดาได้ยินพ่อของเธอขอให้รษิกากลับไป เธอก็จับชายเสื้อของผู้หญิงคนนั้นด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจ

“ฉันจะอยู่ที่นี่กับหนูเอง” รษิกาจับมือเด็กหญิงไว้ จากนั้นเธอก็หันไปหาเลอศิลป์และพูดออกไป “ฉันจะอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนไอวี่ เธอน่าจะหิว คุณช่วยให้ใครเอาอาหารมาให้เธอหน่อยได้ไหม?”

เลอศิลป์ตอบตกลงแล้วสั่งให้ครรชิตหาอะไรมาให้พวกเขากิน